Φράση που στην Αργεντινή χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις που ένα πρόβλημα, αν και είναι εμφανέστατο, τείνει να αγνοείται από τους πάντες. Τίτλος εμπνευσμένος από το προσωνύμιο ενός τεράστιου κτιρίου που προοριζόταν για νοσοκομείο σε μια παραγκούπολη του Μπουένος Αιρες αλλά ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Ενας από τους πιο διάσημους και διακεκριμένους σκηνοθέτες της σύγχρονης Αργεντινής, ο 43χρονος Πάμπλο Τραπέρο («Κόσμος/Γερανός», «Λεονέρα», «Αρπακτικό»), επηρεασμένος από τις κοινωνικές συνθήκες αθλιότητας της χώρας του, κινηματογραφεί το 2012 το «Λευκό ελέφαντα».
Δύο παπάδες, αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους, με τη βοήθεια μιας κοινωνικής λειτουργού, προσπαθούν να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους ώστε να βοηθήσουν τόσο στην ανέγερση ενός νοσοκομείου μέσα σε μια από τις παραγκουπόλεις του Μπουένος Αιρες όσο και στην αντιμετώπιση της σκληρότατης και ακραίας καθημερινότητας των ανθρώπων που μένουν εκεί. Οταν η ανέγερση του νοσοκομείου δεν είναι πια εφικτή, τότε εξεγέρσεις ξεσπούν και οι πρωταγωνιστές καλούνται να απαντήσουν στα διλήμματά τους και να δράσουν.
Με πολλές αδυναμίες στο σενάριο (καθώς η κύρια δράση διασπάται συνεχώς από μικρότερης σημασίας θέματα, όπως ο έρωτας του ενός παπά με την κοινωνική λειτουργό και τα υπαρξιακά διλήμματά του) και με καμία πρωτοτυπία ως προς την προσέγγιση του ζητήματος, η καινούρια ταινία του Τραπέρο, παρολαυτά, συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον, καθώς διακρίνεται για το ρεαλισμό με τον οποίο προσεγγίζει την πραγματικότητα που επέλεξε να περιγράψει. Πραγματικότητα που παρουσιάζεται όπως είναι: δύσκολη, που μοιάζει αδιέξοδη και την οποία κανείς πολιτικός ή θρησκευτικός ηγέτης, για τα δικά του συμφέροντα έκαστος, δεν θέλει έστω να ανακουφίσει στο ελάχιστο.
Ελένη Π.
