Τα μαλλιά έχουν ασπρίσει προ πολλού. Το κορμί έχει κυρτώσει όχι τόσο από τα χρόνια όσο από τις κακουχίες, τις εξορίες, τις φυλακές, το κυνηγητό, τη φτώχεια. Ομως η ψυχή παραμένει εφηβική, αγωνιστική, ανυπόταχτη. Το πέρασμά του σκορπά παντού αισιοδοξία. Τιμή σ’ αυτή την αισιοδοξία ενός αιώνια έφηβου, ενός ανυπόταχτου αγωνιστή είναι η δημοσίευση αυτού του μικρού πονήματος που μας έστειλε.
Οχι, δεν παίζω, γράφω και πιάνω νοήματα όσο κι αν είνα σοβαρά ή απλά και να τα κάνω στίχους για διάβασμα, για να μένουν στο χαρτί. Οσο κι αν είναι πικρά στην έμπνευση. Γιατί τούτα είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση σε ανθρώπινες συμπεριφορές. Το θέμα μου: Οι λύκοι ουρλιάζουν για την διάλυση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εργατικών, ασφαλιστικών άρθρων και κατάργηση εργατικών ωραρίων… Και να’ μαι…
Οι λύκοι ουρλιάζουν
Απόψε πάλι των λύκων
τα ουρλιάσματα
αναταράξανε της νύχτας
τη σιωπή
κι εγώ, προσπάθησα
να μαντέψω το γιατί.
Τα λαρύγγια των λύκων
τεντώνουν
τα σαγόνια τους πήρανε
τη θέση ωσαννά,
κι έτοιμα είναι να αρχίσουν
τα ουρλιάσματα
για ν’ απειλήσουν τα πάντα
Το φεγγάρι τους είδε από εκεί.
Γελάει… και τους λέει: Ντροπή σας…
Πάνος
01/07/2005
Νέα Ζωή
