Αλλη μια ιστορία ενηλικίωσης μας έρχεται από την Ισπανία. Στη μετεμφυλιακή Καταλονία, ο μικρός Αντρέου συναντά δύο πτώματα, για το φόνο των οποίων κατηγορείται τελικά ο «κόκκινος» πατέρας του. Ο μικρός προσπαθεί να ανακαλύψει τον πραγματικό δολοφόνο και έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά από αδικίες, μυστικά και φόβους.
Ο ισπανός σκηνοθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει ένα τρομερά αποπνικτικό περιβάλλον, στο οποίο πρωταγωνιστεί, εκτός από τη σιωπή και το φόβο, αυτή η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει την ισπανική παράδοση (τη συναντάμε ιδιαίτερα και στον Λόρκα, που γράφει εκείνη την περίοδο), την τόσο αυστηρή, κλειστοφοβική, σχεδόν μεταφυσική, με τα στοιχεία της φύσης να έρχονται σε πρώτο πλάνο και να παίρνουν διαστάσεις μυθικές.
Παρακολουθούμε την αγωνιώδη προσπάθεια των μικρών παιδιών να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους, να στα- θούν μέσα σε αυτόν και να πάρουν τις «σωστές» αποφάσεις. Τα παρακολουθούμε να ενηλικιώνονται παρά τη θέλησή τους και πριν την ώρα τους. Ο σκηνοθέτης, ουσιαστικά, κάνει τη συνειδητή επιλογή να ασχοληθεί πρωτίστως με την οπτική γωνία των παιδιών και λιγότερο με τις πολιτικές προεκτάσεις του θέματός του. Γι’ αυτό και η ταινία του έτυχε τεράστιας αποδοχής στην Ισπανία. Το «Μαύρο ψωμί» (2010) κέρδισε 13 Βραβεία Γκαουντί, 9 Βραβεία Γκόγια, Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και φυσικά ήταν η επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το Ξενόγλωσσο Οσκαρ.
Ελένη Π.
