Τέσσερις ταινίες για το στίγμα και την περιθωριοποίηση που ακολουθούν τη διάγνωση της ασθένειας. Από την απομόνωση της Σπιναλόγκας στο παράλληλο σύμπαν του καρκίνου, κι από εκεί στην πρόσφατη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, η ασθένεια γίνεται όχημα για τον εκφοβισμό και τον κοινωνικό έλεγχο.
Παρασκευές στις 8:30μμ – Είσοδος ελεύθερη
Αγαθουπόλεως 65 & Αχαρνών, Αθήνα
~ Παρασκευή 19/12/2014 ~
EΡΕΙΠΙΑ
(Ελλάδα, 2013, 54’)
Σενάριο, σκηνοθεσία: Ζωή Μαυρουδή
Παραγωγή: Θεοδώρα Οικονομίδου, Λουκάς Σταμέλλος
Η ιστορία που απασχόλησε το πανελλήνιο, λίγες μέρες πριν τις εθνικές εκλογές του 2012, είναι σε όλους λίγο-πολύ γνωστή. Οροθετικές γυναίκες, «ανθρώπινα ερείπια», όπως τις χαρακτηρίζει η σκηνοθέτις, συνελήφθησαν μαζικά αντιμετωπίζοντας κατηγορίες βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης –τα τρομοσόου των ημερών διά στόματος του τότε υπουργού υγείας Λοβέρδου, μιλούσαν για τον κίνδυνο και την «υγειονομική βόμβα» των εκδιδόμενων γυναικών, χωρίς να εμφανίζεται ούτε ένας «πελάτης» να δηλώνει ότι μολύνθηκε από τον ιό HIV τον οποίο υποτίθεται ότι σκορπούσαν οι «εγκληματίες»… Κυβέρνηση, Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης και παρατρεχάμενοι του συστήματος συμπλέουν με στόχο τον κοινωνικό εκφασισμό. Ενα χρόνο περίπου μετά, η Ζωή Μαυρουδή παίρνει συνεντεύξεις από κάποιες εκ των γυναικών αυτών και δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ γιατί, όπως δηλώνει, «πιστεύω ότι η υπόθεση των διαπομπευμένων οροθετικών γυναικών αντικατοπτρίζει όλα όσα έχουν πάει στραβά στη χώρα μας τα χρόνια της κρίσης: τον αυξανόμενο συλλογικό μας πανικό, την ανικανότητα των θεσμών, τη δουλικότητα των ΜΜΕ απέναντι στην υποτιθέμενη ιερότητα της εξουσίας, το φαρισαϊσμό των πολιτικών μας και την άνοδο του αστυνομικού κράτους».
