Μπορεί κάποια πράγματα να φαίνονται αυτονόητα, αλλά κάποτε οι αντικειμενικές περιστάσεις έρχονται να μας δείξουν πως δυστυχώς δεν είναι. Και ιδιαίτερα στους καιρούς μας, με το έλλειμμα της αγωνιστικότητας και με το αυτονόητο να αμφισβητείται και να περιέρχεται και πάλι στα προς συζήτηση. Τον καιρό που οι ταγοί της απάτης, οι εχθροί του ανθρώπου προσπαθούν ν’ απαξιώσουν και να ξαναγράψουν την ιστορία με τον πρόστυχο τρόπο που τους εξυπηρετεί, γίνεται αναγκαία η σθεναρή αντίσταση αλλά και η ανάδειξη όσο το δυνατό περισσότερων γραπτών μνημείων. Με την άσβεστη ελπίδα να τους τρίψουν κάποτε την μούρη…
Το βιβλίο «Μανιάτικη αντίσταση» (εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη»), έρχεται να προστεθεί στη σειρά των πολεμοφοδίων της μνήμης ενάντια στη λήθη. Προσπαθεί να περισώσει το αυτονόητο, να το αναδείξει και να συνταχθεί με εκείνους τους όλο και λιγότερους που «σκαλίζουν πληγές». Πληγές που δεν έκλεισαν, όσο κι αν η κοινωνική μνήμη προσπαθεί να τις απωθήσει βίαια και κατά διαταγήν στο πίσω μέρος του ζαλισμένου εγκέφαλού της. «Γι’ αυτό κάποια παιδιά ασχολιόμαστε με τα παλιά, γιατί ξεκινάν τα νέα», είναι η ελπιδοφόρα απάντηση στον παππού Μιχάλη Ξυδέα. Και καταγράφουν με κάθε λεπτομέρεια το εμπεριστατωμένο χρονικό της αντίστασης στη Μάνη, αποτολμώντας μια τομή στα μισοτελειωμένα εκείνα χρόνια. Το βιβλίο βρίθει ιστορικών στοιχείων, αναλύσεων και προβληματισμών, έχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό και εδράζεται – πέρα από ό,τι περισώζει – σε μια πλουσιότατη βιβλιογραφία. Παρά τις όποιες ενστάσεις μπορεί να εγείρει κάποιος ως προς κάποιες λεπτομέρειες, το βέβαιο είναι ότι τέτοιες προσπάθειες βοηθούν στο να μην πέσει αμαχητί η μνήμη, βορά στα χαλκεία της ιστορίας που τούτο τον καιρό εργάζονται πυρετωδώς.
Κοκκινοσκουφίτσα
