Η εκτυφλωτική λάμψη της δεκαετίας του `60 ζωντανεύει διά χειρός Ζυλ Ντασέν σε μια νουβέλα της Μαργκερίτ Ντυράς και καλεί τον θεατή σ` ένα ταξίδι λογισμού και κυρίως αισθήσεων.
Σίγουρα, η Μαργκερίτ Ντυράς δεν ανήκει στα συγγραφικά μας πρότυπα, πολύ περισσότερο που το σενάριο που συνυπογράφει είναι αρκετά σχηματικό και αφαιρετικό. Ομως, ο Ντασέν κάνει μια εξαιρετική προσπάθεια να αποδώσει με εικόνες τις λέξεις και τα αισθήματα: Ενα έγκλημα πάθους σε μια μικρή ισπανική πόλη (ένας νεαρός άνδρας σκοτώνει τη σύζυγο και τον εραστή της) φέρνει σε μια άδηλη σύγκρουση τρεις τουρίστες (ένα ζευγάρι και τη φίλη τους), που περιοδεύουν στον ισπανικό νότο. Στην εξέλιξη της ιστορίας, οι τρεις ήρωες αναζητούν την εσώτερη αλήθεια τους, μοιράζονται το ανδαλουσιανό πάθος και μαθαίνουν μαζί με τον θεατή «να αγα- πούν το θύτη, το θύμα και την αφορμή».
Ο Ντασέν, που «γεννήθηκε» Ελληνας πριν καν πολιτογραφηθεί έτσι, σκηνοθετεί υπέροχα τοπία και πρόσωπα με γνήσιο μεσογειακό ταμπεραμέντο και ντύνει την ταινία του με έξοχα ισπανικά μουσικά μοτίβα. Η Μερκούρη, αν και αρκετά θεατρική, έχει πολλές καλές στιγμές, ενώ δεν υστερούν και η Ρόμι Σνάιντερ με τον Αλμπερτ Φιντς.
Είναι γεγονός, ότι η οπτική γωνία με την οποία βλέπει κανείς ένα έργο τέχνης περιέχει πολλά υποκειμενικά στοιχεία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η δεκαετία του `60, με τις ανατροπές, τις απελευθερωτικές ιδέες και την αισθητική της αποτελεί ένα κομβικό σημείο. Γι` αυτό το λόγο αυτή η ταινία γι` άλλους σημαίνει ελάχιστα και γι’ άλλους είναι η σημαντικότερη ίσως ταινία του Ντασέν.
Ελένη Σταματίου
