Ζωντάνεψε και πάλι ο χώρος μέσα και έξω από τη δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού. Κανάλια, φωτορεπόρτερ, δημοσιογράφοι. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ είδηση είναι η απόφαση, ενώ δεν ήταν οι 15 μήνες της διαδικασίας, τα σημεία και τέρατα σε βάρος των κατηγορούμενων, οι αποκαλυπτικές ομολογίες των ψευδομαρτύρων της πρώτης δίκης, που έπαιρναν πίσω τις αναγνωρίσεις που είχαν κάνει στο κλίμα εκείνης της εποχής, όπως δεν ήταν βέβαια ούτε ο αγώνας των κατηγορούμενων και των υπερασπιστών τους να αποδείξουν την αθωότητά τους, ούτε ο αγώνας του Δημήτρη Κουφοντίνα να υπερασπιστεί την ιστορία της Οργάνωσής του και το δίκαιο του αγώνα της. Ετσι, οι αναγνώστες, ακροατές και τηλεθεατές θα πληροφορηθούν μόνο μια απόφαση, χωρίς τη δυνατότητα να κρίνουν τη δικαιότητά της (με την αστική έννοια του όρου).
Ηταν ακόμη εκεί συγγενείς κρατουμένων και άνθρωποι του κινήματος αλληλεγγύης. Και ισχυρή αντιπροσωπεία του μητσοτακέικου (κόρη και γιος της Ντόρας με τη συνοδεία τους). Ασκηση πίεσης ακόμη και την τελευταία στιγμή, η οποία δικαιώθηκε από την απόφαση, όπως θα δούμε παρακάτω.
Σ’ αυτό, άλλωστε, δεν αποσκοπούσε και η… όλως συμπτωματική δημοσιοποίηση της έκθεσης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το 2006, δυο μέρες πριν την προκαθορισμένη αναγγελία της απόφασης του δικαστήριου; Μιας έκθεσης αρκετά «βελτιωμένης» σε σχέση με την περσινή, που δεν περιορίζεται απλώς στα περί «συνέχισης της δράσης της 17Ν», αλλά αναφέρεται ευθέως στη δίκη, κατηγορώντας το δικαστήριο για καθυστερήσεις και για εκχώρηση… υπερβολικών δικαιωμάτων στους κατηγορούμενους (το Γκουαντάναμο εξακολουθεί να αποτελεί το πρότυπο των Αμερικανών και το μέτρο με το οποίο μετρούν κάθε δικαστική διαδικασία για υποθέσεις «τρομοκρατίας»), αλλά και τις ελληνικές αρχές για τις αποφυλακίσεις καταδικασθέντων για λόγους υγείας! Αναφέρεται ονομαστικά στους Παύλο Σερίφη, Τέλιο και… Νίκο Παπαναστασίου! Τον άφησαν –λέει- ελεύθερο για λόγους υγείας και αυτό δεν συνάδει με τις αρχές του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Το γεγονός ότι ο Παπαναστασίου αποφυλακίστηκε έχοντας εκτίσει την ποινή του, για τους Αμερικανούς αποτελεί… λεπτομέρεια. Κατόπιν τούτου, περιττεύει να σημειώσουμε την προκλητική παραβίαση του τεκμήριου αθωότητας για όλους τους κατηγορούμενους. Ο Παπαναστασίου, για παράδειγμα, θα μπορούσε να κηρυχτεί αθώος από το δικαστήριο και να έχει εκτίσει άδικα μια ποινή τεσσάρων χρόνων στο ειδικό καθεστώς απομόνωσης των υπόγειων του Κορυδαλλού (όπως και έγινε τελικά, αφού έπαυσε η σε βάρος του ποινική δίωξη, λόγω παραγραφής). Για τους Αμερικανούς, όμως, και αυτός και όλοι οι άλλοι είναι ένοχοι και η έκθεσή τους υπαγορεύει στο δικαστήριο την απόφαση που θα έπρεπε να πάρει.
Από τους κατηγορούμενους απόντες (πλην του Σάββα, που απέχει από την αρχή) ήταν οι αποχωρήσαντες Δ. Κουφοντίνας και Χρ. Ξηρός, οι Κ. Τέλιος και Π. Σερίφης για λόγους υγείας και ο Δ. Γεωργιάδης, που έχει εκτίσει την ποινή του και προτίμησε να μείνει στη Θεσσαλονίκη και να εκπροσωπηθεί από τους συνηγόρους του (και καλά έκανε, όπως αποδείχτηκε).
Στα 11:45 (αντί της προγραμματισμένης 11ης) εμφανίστηκε στην έδρα το δικαστήριο και ο πρόεδρος, αφού ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση, ανακοίνωσε πως αυτή οφειλόταν σε κάποια προβλήματα που προέκυψαν κατά τη διάσκεψη, τα οποία δεν επιλύθηκαν. Γι’ αυτό διέκοψε για τις 2 μετά το μεσημέρι! Οπως ήταν φυσικό, τα ερωτηματικά εμφανίστηκαν αμέσως και κυριάρχησαν στα πηγαδάκια μεταξύ δημοσιογράφων και δικηγόρων. Μετά από δυο βδομάδες διακοπή, έμειναν ακόμα προβλήματα στη διάσκεψη, που θα επιλύονταν μέσα σε ελάχιστες ώρες; Τι είδους προβλήματα ήταν αυτά και πόση σχέση έχουν με εγχώριες και υπερατλαντικές πιέσεις; (Η εκδοχή του καψονιού εκ μέρους του δικαστήριου ευλόγως απορρίφτηκε).
Τελικά, όπως αποδείχτηκε μετά την εκφώνηση της απόφασης, μάλλον κάποιες λεπτομέρειες ήθελαν να καθαρογράψουν, γιατί μόνο σε μια απόφαση για τον Χρ. Ξηρό υπήρξε πλειοψηφία και μειοψηφία (3-2). Ολες οι άλλες αποφάσεις ήταν ομόφωνες.
Διεκπεραίωση εντολών με απόφαση-καρμπόν
«Οι δίκες θα γίνουν του κράτους καταδίκες». «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κειλά». «Είσαστε στρατοδικείο». Με συνθήματα και φωνές αποδοκιμασίας υποδέχτηκε το κατάμεστο ακροατήριο της δικαστικής αίθουσας του Κορυδαλλού την ολοκλήρωση της εκφώνησης της απόφασης του πενταμελούς τρομοδικείου από τον πρόεδρό του. Τα συνθήματα και οι φωνές συνόδευαν τους δικαστές καθώς αποχωρούσαν βιαστικά από την έδρα, όπου θα επανέλθουν τη Δευτέρα για να προτείνει η εισαγγελέας επί των ποινών.
Ηταν μια απόφαση-καρμπόν της πρωτόδικης. Με ορισμένες βελτιώσεις σε δευτερεύοντα σημεία, άνευ ουσίας για τους κατηγορούμενους με τις μεγάλες ποινές (κυρίως τους ισοβίτες), με σημασία για ελάχιστους με μικρές ποινές. Βελτιώσεις κυρίως προπαγανδιστικού χαρακτήρα (για να ‘χουν να λένε ότι εξέτασαν πιο προσεκτικά την υπόθεση και «θεράπευσαν» τα λάθη της πρωτόδικης απόφασης), αλλά και νομικής ευθυγράμμισης με αυτό που απετέλεσε όχι απλώς την πεμπτουσία των αποδεικτικών μέσων, αλλά το μοναδικό αποδεικτικό μέσο: τις προανακριτικές ομολογίες. Δεν είχαν ανάγκη να ρίξουν μερικές επιπλέον δεκάδες χρόνια φυλακή στον Κουφοντίνα για απλή συνέργεια και στον Γιωτόπουλο για ηθική αυτουργία για συμμετοχή σε ορισμένες εκρήξεις, για τις οποίες δεν αναφέρονται σε καμιά προανακριτική, όταν και οι δύο έχουν εξασφαλισμένα τα ισόβια με τη χούφτα και εκατοντάδες χρόνια φυλακή για άλλες ενέργειες.
Θεωρούμε πρόκληση να καθίσουμε και να αξιολογήσουμε ως «θετικό στοιχείο» το ότι τα ισόβια του Γιωτόπουλου από 21 θα γίνουν ενδεχομένως 17, του Κουφοντίνα από 13 10, του Χριστόδουλου από 10 6 (ο Τζωρτζάτος θα παραμείνει με 4 και ο Κωστάρης με 1). Είναι αναμφισβήτητα θετικό για τους Θωμά Σερίφη, Σ. Κονδύλη και Κ. Καρατσώλη η διαφαινόμενη μείωση της ποινής τους, όμως αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο της ωραιοποίησης μιας απόφασης που αποτελεί πιστό αντίγραφο της πρωτόδικης.
Τα βασικότερα σημεία της απόφασης είναι τα εξής (η σειρά δεν είναι αξιολογική):
u Το ανατριχιαστικό εφεύρημα της ηθικής αυτουργίας του Γιωτόπουλου σε όλες τις πράξεις παρέμεινε ανέπαφο. Απαλλάχτηκε μόνο από την ηθική αυτουργία σε κάποιες δευτερεύουσας σημασίας πράξεις, μάλλον για να αποφευχθούν λόγοι αναίρεσης (επειδή σ’ αυτές τις πράξεις αναφέρεται μόνο ο Σάββας που δεν ήταν παρών στη δίκη). Ετσι, όμως, η ηθική αυτουργία γίνεται ακόμα πιο διάτρητη. Γιατί να είναι ο Γιωτόπουλος ηθικός αυτουργός σε όλες τις άλλες ενέργειες και όχι και σε αυτές τις εκρήξεις, την πολιτική ευθύνη των οποίων είχε αναλάβει η 17Ν;
u Ο Κωστάρης καταδικάστηκε όπως στο πρωτόδικο. Τι να πεις για τη συγκεκριμένη περίπτωση, που ξεκίνησε με 22 κατηγορίες και έμεινε με 4, επειδή αυτό απαιτεί το μητσοτακέικο; Να πεις «ντροπή», μάλλον χάνεις τα λόγια σου.
u Οπως στο πρωτόδικο καταδικάστηκε και ο Βασίλης Ξηρός (απαλλάχτηκε μόνο για τη ρουκέτα στην αμερικάνικη πρεσβεία).
u Θ. Σερίφης, Καρατσώλης και Κονδύλης απαλλάχτηκαν από ορισμένες κατηγορίες, γεγονός που δημιουργεί ελπίδες για σχετικά σύντομη αποφυλάκισή τους.
u Τσελέντης και Τέλιος καταδικάστηκαν όπως στο πρωτόδικο (για τον Τέλιο δεν έγινε δεκτή η ευνοϊκότερη εισαγγελική πρόταση και μένει να δούμε αν θα εξακολουθήσει να παραμένει έξω για λόγους υγείας.
u Γιάννης Σερίφης και Σωτηροπούλου απαλλάχτηκαν λόγω αμφιβολιών, όπως στο πρωτόδικο.
u Για τους Παπαναστασίου και Παύλο Σερίφη έπαυσε οριστικά η δίωξη (είχαν καταδικαστεί μόνο για συμμετοχή), λόγω παραγραφής. Αρα, άδικα κάθισαν τόσα χρόνια μέσα (περισσότερα ο Παπαναστασίου).
u Στον Γεωργιάδη εξάντλησαν όλη την εκδικητικότητά τους, τιμωρώντας τον για την αξιοπρεπή του στάση. Μπορεί στην πράξη αυτό να μην έχει καμιά σημασία (έχει εκτίσει την ποινή του), όμως έφτασαν στο σημείο να τον καταδικάσουν για μια έκρηξη, την ευθύνη της οποίας έχει αναλάβει η οργάνωση «Μάης ‘98», ενώ απάλλαξαν όλους τους άλλους. Δηλαδή, δέχτηκαν ότι ο Γεωργιάδης ορθά αυτοενοχοποιείται στην προανακριτική του και εσφαλμένα ενοχοποιεί άλλους! Μόνος του έκανε την έκρηξη, δεν ήταν ενέργεια της 17Ν, αλλά τον καταδίκασαν και για συμμετοχή στη 17Ν!
u Κουφοντίνας, Χριστόδουλος και Τζωρτζάτος θα παραμείνουν πολυϊσοβίτες (όπως και ο Γιωτόπουλος). Κάποιες αλλαγές στις καταδίκες δεν έχουν καμιά πρακτική σημασία. Οι νομικοί, όμως, θα έχουν πολλά να πουν για κάποιες εκρήξεις που κρίθηκαν ως πιο ελαφρές περιπτώσεις και κάποιες άλλες, ακριβώς ίδιου χαρακτήρα, που έμειναν αμετάβλητες ως προς το νομικό χαρακτηρισμό. Για το πώς με μοναδική ευκολία έπεσαν καταδίκες για απόπειρες ανθρωποκτονίας που και από τα μαλλιά να τις τραβήξεις δεν βγαίνουν.
u Ο Σάββας, που δεν είχε κάνει έφεση, καταδικάστηκε όπως πρωτοδίκως και απλώς σε δευτερεύοσες καταδίκες επεκτάθηκε και σ’ αυτόν η ευνοϊκότερη απόφαση. Θα παραμείνει πολυϊσοβίτης.
Ηταν μια πολιτική απόφαση, ύστερα από μια δίκη διεκπεραίωσης. Και δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Το συγκεκριμένο δικαστήριο λειτούργησε όπως και το προηγούμενο: σαν το μακρύ χέρι της καθεστηκυίας τάξης, που έπρεπε να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους υποδείχτηκαν ως μέλη μιας Επαναστατικής Οργάνωσης που αμφισβήτησε ένοπλα αυτή την τάξη, σπάζοντας το μονοπώλιο της βίας. Ζητούμενο πλέον είναι η πολιτική λύση.
Δηλώσεις
Με αναφορά στο λαό που «θα μετρήσει με τα δικά του μέτρα», στην Ιστορία που «θα προχωρήσει» και στην αντίσταση που «οι κύκλοι της δεν κλείνουν ποτέ», οι δηλώσεις του Δ. Κουφοντίνα και του Χρ. Ξηρού μετά την απόφαση, με αναφορές στη «δίκαι δίκη» που δεν υπήρξε και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο οι δηλώσεις των Τζωρτζάτου και Γιωτόπουλου. Ακολουθούν τα πλήρη κείμενα.
Δημήτρης Κουφοντίνας
«Οπως αναμενόταν, η ταξική δικαιοσύνη που μένει τυφλή μπροστά στα μεγαλύτερα εγκλήματα, όπως το πρόσφατο της λεηλασίας του μόχθου και του ιδρώτα των ασφαλισμένων, είναι πάντα έτοιμη να καταθέσει την αξιοπρέπεια και αξιοπιστία της για να ικανοποιήσει τους ισχυρούς του πλούτου και της εξουσίας και τον υπερατλαντικό ηγεμόνα. Αλλωστε, η απροκάλυπτη παρέμβαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ με την περιβόητη «έκθεσή» της «για την τρομοκρατία» ήρθε στην ώρα της, για να επιβεβαιώσει βεβαιότητες που από την πρώτη στιγμή διακηρύξαμε και να διαλύσει και τα τελευταία προσχήματα περί ανεξάρτητης δικαιοσύνης και νομικού πολιτισμού.
Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Ομως, στις πολιτικές δίκες δεν κρίνουν μόνο οι δικαστές και δεν κρίνονται μόνο οι κατηγορούμενοι. Ο λαός θα μετρήσει με τα δικά του μέτρα και θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Η Ιστορία θα προχωρήσει, έτσι κι αλλιώς οι κύκλοι της αντίστασης δεν κλείνουν ποτέ».
Χριστόδουλος Ξηρός
«Σκοπός μιας πολιτικής δίκης δεν είναι ούτε η αλήθεια ούτε η δικαιοσύνη, αλλά η συντριβή των πολιτικών αντιπάλων. Αυτή η μεγάλη αλήθεια αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά σήμερα με την απόφαση του Εφετείου. Επιβεβαιώθηκε, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι επί τόσους μήνες παιζόταν ένα θλιβερό θέατρο, πίσω από το οποίο κρυβόταν μια απλή διεκπεραίωση.
Δώσαμε τη μάχη χωρίς να έχουμε καμιά αυταπάτη, χωρίς να ελπίζουμε τίποτα από τα άβουλα υποχείρια του κεφαλαίου, της εξουσίας και των υπερατλαντικών πατρώνων τους. Μοναδική ελπίδα και απαντοχή μας ήταν και είναι ο λαός μας».
Αλέξανδρος Γιωτόπουλος
«Η απόφαση του δικαστηρίου δικαίωσε πανηγυρικά τη στάση μου, την αποχώρησή μου από την ακροαματική διαδικασία. Δικαίωσε την άποψή μου ότι ο ρόλος του δικαστηρίου ήταν αυτός του διεκπεραιωτή της καταδίκης μου σαν ηθικού αυτουργού σύμφωνα με τις βουλές του αμερικανικού imperium . Και μάλιστα σήμερα που το παραμύθι της ηθικής αυτουργίας έχει πια καταρρεύσει και οι πάντες, δικαστές, Τύπος, κοινή γνώμη, γνωρίζουν ότι δεν υπήρχε ηθικός αυτουργός, όπως άλλωστε αποδείχτηκε και στη διαδικασία. Και αυτή λοιπόν η δίκη ήταν άδικη όπως και η πρωτοβάθμια. Το δικαστήριο δίκασε πολιτικά και όχι ποινικά. Στη σημερινή δημοκρατία δεν υπάρχει ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, αλλά ούτε εθνική ανεξαρτησία τόσο με τη ΝΔ όσο και με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ας το θυμούνται αυτό οι πολίτες που σε λίγο καιρό θα κληθούν να επιλέξουν βασικά ανάμεσα σε αυτά τα κόμματα που έχουν ξεπουλήσει αγώνες, αρχές και αξίες. Οσο για μένα είναι απολύτως λογικό να επιδιώκω τη δικαίωσή μου έξω από τη χώρα, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο οποίο θα αναγκαστώ να προσφύγω».
Βασίλης Τζωρτζάτος
«Η απόφαση του δικαστηρίου με έκρινε άδικα νομιμοποιώντας την καταβαράθρωση της έννοιας της δίκαιης δίκης μέσα στο αστικό νομικό πλαίσιο. Νομιμοποιώντας την αδίστακτη παρανομία των διωκτικών μηχανισμών και των μυστικών υπηρεσιών. Νομιμοποιώντας την κηδεμόνευση της ελληνικής δικαιοσύνης από τους διωκτικούς μηχανισμούς. Νομιμοποιώντας την αναξιοπρέπεια του ελληνικού δικαστικού σώματος απέναντι σε εξωτερικές της χώρας αλλά και εσωτερικές πιέσεις και τέλος νομιμοποιώντας τη βάναυση προσβολή των κατακτημένων με αίμα δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, στο πεδίο του δικαίου. Σε τέτοιες υποθέσεις τα ιστορικά στοιχεία μένουν και πολλές φορές η αλήθεια αναδεικνύεται όπως και οι ιστορικές ευθύνες αυτών που τις αγνόησαν».