Στις διακρατικές σχέσεις, όταν δεν υπάρχει θέληση ή δυνατότητα για την υπογραφή μιας δεσμευτικής συμφωνίας, αλλά κάποιο από τα δύο μέρη (ή και τα δύο), θέλει να έχει τη δυνατότητα μιας προπαγανδιστικής αξιοποίησης, υπογράφουν ένα «Μνημόνιο συναντίληψης», που έχει την αξία ενός ευχολόγιου (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Μνημόνιο που ως υπουργός Ενέργειας υπέγραψε ο Λαφαζάνης με τους Ρώσους). Τον δρόμο αυτό ακολούθησαν οι Τσιπραίοι για να δώσουν προπαγανδιστικό βάρος στην εξαγγελία Τσίπρα ότι θα φτιάξει γήπεδο του Παναθηναϊκού στο Γουδή (καταστρέφοντας την ενότητα του χώρου που προορίζεται για μητροπολιτικό πάρκο).
Φώναξε, λοιπόν, ο Φάμελλος τον Μπαλτάκο και υπέγραψαν «μνημόνιο συναντίληψης και συνεργασίας», που έχει το χαρακτήρα ευχολόγιου για προπαγανδιστική χρήση (από την πλευρά της κυβέρνησης, γιατί ο Μπαλτάκος, όταν είδε τη χλεύη των οπαδών του ΠΑΟ, μαζεύτηκε και κράτησε αποστάσεις).
Ομως, ακόμα και ως ευχολόγιο, το εν λόγω μνημόνιο δείχνει υποταγή στα σχέδια των καπιταλιστών του επαγγελματικού αθλητισμού, αφού αναφέρει ότι το γήπεδο της Λ. Αλεξάνδρας θα γίνει αστικό πάρκο «υπό την προϋπόθεση ότι θα έχει προηγηθεί η ανέγερση ποδοσφαιρικού γηπέδου και αθλητικών εγκαταστάσεων για τον Παναθηναϊκό Α.Ο. σε χώρο αποδοχής του ιδίου»! Οσο για την κυβέρνηση, «θα εξετάσει την πρόταση του Παναθηναϊκού Α.Ο. για ανέγερση των παραπάνω εγκαταστάσεων στην περιοχή Γουδή». Στο μεταξύ, θα φτιάξουν και μια «ομάδα εργασίας», με συμμετοχή της Αυτοδιοίκησης α' και β' βαθμού και εθελοντικά του ΠΑΟ. Ακόμα και στο επίπεδο της προπαγάνδας, ο Μπαλτάκος επέβαλε τους όρους του στον Φάμελλο.