Κάθε κάτοικος αυτής της χώρας που δεν είναι καταπατητής ή λαμόγιο ξέρει πως εδώ και δεκαετίες ακολουθείται μια εγκληματική πολιτική απέναντι στο δασικό πλούτο της χώρας, που είναι έτσι κι αλλιώς ανεπαρκέστατος. Καταπατήσεις, πυρκαγιές, αποχαρακτηρισμοί, τσιμεντοποίηση, νόμιμες και παράνομες παρεμβάσεις έχουν μειώσει δραματικά την έκταση των δασών. Οχι μόνο γύρω από τις πόλεις αλλά και στην ύπαιθρο. Ακόμα και στους ορεινούς όγκους, όπου έχει εισβάλει η «ανάπτυξη» με όχημα μικρούς και μεγάλους καπιταλιστές και τις πλάτες του κράτους.
Μια χούφτα άνθρωποι δίνουν εδώ και χρόνια αγώνα για την προστασία του δάσους και συχνά αισθάνονται σαν Δον Κιχώτες, αφού βλέπουν τις προσπάθειές τους να συνθλίβονται από αδίστακτους καταπατητές και εξωνημένους πολιτικούς. Δασολόγοι, περιβαλλοντικές ομάδες, συνειδητοί πολίτες που αντιλαμβάνονται τη σημασία του δάσους για το παρόν και το μέλλον του τόπου μας και των ανθρώπων που τον κατοικούν, ξοδεύουν ενέργεια, χρόνο και χρήμα για να προστατεύσουν μικρά ή μεγάλα κομμάτια δάσους από τη μανία των καταπατητών και των προστατών τους.
Ο σημερινός υπουργός Γεωργίας, όμως, έχει διαφορετική άποψη. Ξεπερνώντας σε κυνικότητα όλους τους προκατόχους του, λανσάρισε στη Βουλή την εξής άποψη:
«Κάποια στιγμή, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρέπει να πούμε ορισμένες αλήθειες σε αυτή την Αίθουσα. Είπα αυτόν τον αφορισμό πριν μια-δυο ημέρες με την ευκαιρία μιας άλλης ερώτησης και πρέπει να τον επαναλάβω. Αυτή η υπερβολική, κατά κάποιο τρόπο, επιθυμία μας πολλές φορές να προστατεύσουμε τη φύση και το περιβάλλον και τα δάση πού οδήγησε άραγε; Κάντε μια αναδρομή τα τελευταία πενήντα χρόνια για να διαπιστώσετε αυτή η αυστηρή πολιτική που ακολουθήθηκε απέναντι στα δάση ποιο αποτέλεσμα έφερε. Για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι κάτι φταίει, ότι κάτι δεν υπάρχει σωστό, ότι κάποια πολιτική η οποία εφαρμόζεται όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι εκείνη που πρέπει να εφαρμόζεται».
Αυτός ήταν ο πρόλογος σε επίκαιρη ερώτηση της βουλευτίνας του Περισσού Σ. Καλαντίδου για το σκάνδαλο του «Ανθιμοπέδιου», που συζητήθηκε την Παρασκευή 6 Μάρτη. Αποκαλυπτική ήταν και η τοποθέτηση του υπουργού σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη έκταση: «Θεωρώ ότι η πράξη είναι νόμιμη και ότι δεν βλάπτει το φυσικό περιβάλλον, δεν βλάπτει το δασικό πλούτο, διότι δεν ήταν τεράστιος, αλλά ήταν μία δασική έκταση, πουρνάρια»! Κάποιος που μιλάει με τόσο περιφρονητικό τρόπο για μια δασική έκταση στις παρυφές μιας πόλης καταλαβαίνετε τι έχει στο μυαλό του.
Δυο μέρες αργότερα, ικανοποιημένος προφανώς από το γεγονός ότι η τοποθέτησή του δεν ξεσήκωσε σάλο (είναι χαρακτηριστικό ότι η βουλευτίνα του Περισσού άφησε ασχολίαστη τη σχετική αναφορά), ο Χατζηγάκης εξέδωσε δελτίο Τύπου στο οποίο περιέλαβε ακόμα πιο αποκαλυπτική δήλωσή του:
«Συμμερίζομαι απολύτως αυτή την ευαισθησία και την τιμώ. Αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι μια νομοθεσία η οποία εφαρμόζεται στη χώρα μας τα τελευταία 50-60 χρόνια, μια αυστηρή νομοθεσία οδήγησε σχεδόν στην καταπάτηση μεγάλων δασικών εκτάσεων και μας οδήγησε να έχουμε αντίστροφα αποτελέσματα. Νομίζω λοιπόν ότι είναι καιρός και με την ευαισθησία των ΜΜΕ και ημών των πολιτικών να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια αναδιάταξη ορισμένων προϋποθέσεων έτσι ώστε να έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα και για το περιβάλλον, για το οποίο όλοι μας ενδιαφερόμαστε και για τις δασικές εκτάσεις. Αυτές εξάλλου είναι βασικές επιλογές για μένα προσωπικά και την κυβέρνηση».
Η τοποθέτηση αυτή αποκαλύπτει έναν αδίστακτο πολιτικό. Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, πίσω από τον Χατζηγάκη κρύβεται ο Σουφλιάς και οι μεγαλοεργολάβοι-μεγαλοκαπιταλιστές φίλοι και προστάτες του. Γι’ αυτό και με την ανάληψη των καθηκόντων του ο Χατζηγάκης «άδειασε» τον εκλεκτό του Μητσοτακαίικου Κιλτίδη και πήρε ο ίδιος την ευθύνη για τη δασική πολιτική που έως τότε είχε ο Κιλτίδης.
Η άποψη ότι η αυστηρή νομοθεσία οδήγησε σε μαζικές καταπατήσεις είναι πραγματικά εκπληκτική. Αν υπάρχουν (που υπάρχουν) καταπατήσεις, το κράτος θα έπρεπε να τις είχε προλάβει. Και αν τις αντιλήφθηκε εκ των υστέρων, θα έπρεπε να παρέμβει, να αποβάλει τους καταπατητές και να τους σύρει στα δικαστήρια. Τι μας λέει ο Χατζηγάκης; Αντί να αναγκάζουμε αυτούς τους ανθρώπους να γίνονται καταπατητές, καλύτερα να τους χαρίζαμε τα δάση για να τα κόψουν οικόπεδα και να το χτίσουν! Να μην έχουμε και πρόβλημα με εκείνους που διαμαρτύρονται και καταγγέλλουν…
Η τελευταία μεγάλη νομοθετική παρέμβαση που αποξήλωσε το νομικό πλέγμα προστασίας των δασών έγινε με τον περιβόητο δασοκτόνο νόμο του ΠΑΣΟΚ. Τότε η ΝΔ όχι μόνο τον κατήγγειλε αλλά «δεσμευόταν» κιόλας ότι θα τον καταργήσει. Τώρα, όχι μόνο συνεχίζει τα εγκλήματα που ξεκίνησαν μ’ αυτό το νόμο, αλλά τον βρίσκει και… αυστηρό και ο Χατζηγάκης προαναγγέλλει νέα χαλάρωση, για να στήσουν τρελό χορό οι καταπατητές και οι εργολάβοι.
Εδώ και μερικές μέρες διέρρευσε από το υπουργείο Οικονομίας, το οποίο επίσης ελέγχει απόλυτα ο Σουφλιάς, ότι ένα από τα μέτρα που έχουν επεξεργαστεί παράγοντες του υπουργείου είναι να βγουν στο σφυρί καταπατημένες από ιδιώτες δημόσιες εκτάσεις, τις οποίες οι καταπατητές θα κάνουν δικές τους με εκπτώσεις και δόσεις. Οι συνολικές εκτάσεις ανέρχονται σε 4 εκατ. στρέμματα, μεταξύ των οποίων είναι και δάση και δασικές εκτάσεις. Αυτό προφανώς έχει κατά νου ο Χατζηγάκης και έχει αναλάβει το έργο να προετοιμάσει το έδαφος για κάποιο νέο δασοκτόνο νομοθέτημα. Το 2003, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χάρισε στους καταπατητές τις δασικές εκτάσεις που βρίσκονται εντός σχεδίου πόλης. Ο Μητσοτάκης τότε πίεζε να επεκταθεί η ρύθμιση και στις εκτός σχεδίου, αλλά η Βάσω Παπανδρέου, μολονότι δεν διαφωνούσε επί της ουσίας, έκρινε ότι το θέμα δεν ήταν ακόμη ώριμο. Φαίνεται πως ήρθε η ώρα να ολοκληρώσει το έγκλημα η κυβέρνηση Καραμανλή.