Την περασμένη δεκαετία στη Χαλκιδική κηρύχθηκε τέσσερις φορές… στρατιωτικός νόμος, 14 φορές επιτέθηκαν τα ΜΑΤ και 53 κάτοικοι της Ολυμπιάδας φορτώθηκαν με 700 μήνες φυλακή για να σπάσει το κίνημα αντίστασης στα χρυσωρυχεία του θανάτου (τελικά αυτό που έσπασε ήταν μάλλον τα στιλπνά μούτρα των τζουτζέδων). Στον Εβρο το ξύλο δεν άρχισε ακόμα, άρχισαν όμως τα όργανα έτσι όπως τα περιγράψαμε σε προηγού-μενα φύλλα της «Κ». Κάνουμε σήμερα μια σύντομη αναδρομή στο ιστορικό άλλης μιας βρόμικης καπιταλιστικής προέλασης που στόχο έχει το κέρδος των λίγων και αποτέλεσμα την υπονόμευση και καταλήστευση της ζωής και του περιβάλλοντος. Πάμε πάλι στον ακριτικό Εβρο, την άλλη Ελλάδα και «τρύπα της γεωγραφίας και του χάρτη», όπως τον είχε αποκαλέσει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Επισύροντας την μήνιν των Εβριτών που –ξεχασμένοι απ’ όλους σε μια σκληρή πραγματικότητα– δεν συμμερίζονται την καλλιτεχνική θέαση του ζηλεύοντος τον Τούρκο (μικρό γατί κάποιας φοιτητριούλας εις Παρισίους).
Το 1999, έλαβε την προέγκριση χωροθέτησης το πρόγραμμα εκμετάλλευσης του χρυσοφόρου κοιτάσματος στο Πέραμα του Εβρου, πυροδοτώντας από την πρώτη στιγμή εύλογες αντιδράσεις. Σύσσωμη η τοπική κοινωνία (από πολίτες κι επαγγελματικούς-επιστημονικούς φορείς μέχρι βουλευτές και τοπική αυτοδιοίκηση) φώναξε οργισμένη όχι στην εξόρυξη χρυσού. Το περιφερειακό τμήμα Θράκης του ΤΕΕ συγκρότησε ομάδες εργασίας και συνέβαλε αποφασιστικά στην ενημέρωση του κοινού με διαλέξεις, συνέδρια και ημερίδες, με ομιλητές καθηγητές του ΑΠΘ (μηχανικούς, μεταλλειολόγους κλπ.). Ολα τα εξαγόμενα χαρακτηρίζουν ληστρική δραστηριότητα την εξόρυξη χρυσού κι αναλύουν τις τεράστιες επιπτώσεις. Τον Οκτώβριο του 2000, το ΤΕΕ συγκάλεσε συνέδριο με συμμετοχή γνωστών επιστημόνων απ’ όλο τον κόσμο, οι οποίοι κατέδειξαν περίτρανα τους κινδύνους που ενέχουν αυτές οι δραστηριότητες. Ανακοίνωση εξέδωσε και το Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδας, ενώ κατατέθηκαν πλήθος ερωτήσεις από βουλευτές κι έγιναν προσφυγές στο ΣτΕ και στα αρμόδια όργανα της ΕΕ. Το έργο απορρίφθηκε και από το νομαρχιακό συμβούλιο του Εβρου.
Φθάνοντας στο σήμερα, ο πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Αλεξανδρούπολης έκανε λόγο για «προσπάθεια ξεγελάσματος των ιθαγενών με λαμπάκια και καθρεφτάκια και για την επικοινωνιακά επαγγελματική δουλειά των Χρυσωρυχείων Θράκης ΑΕ, όλα αυτά τα χρόνια». Η τοπική κοινωνία βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, ενώ πρόσφατα εκδιώχθηκε κακήν κακώς ο υφυπουργός Ανάπτυξης Σταύρος Καλαφάτης (γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο, ενώ για πραγματικά απολαυστικές στιγμές δείτε το ολιγόλεπτο βίντεο της εκδίωξης στο https://www.youtube.com/watch?v=OAVEjKnl_2k). Την ίδια ώρα όμως, διαβάζουμε σε μία εκ των «ύποπτων» φυλλάδων της περιοχής, που με νύχια και δόντια μάχονται ωρυόμενες στο πλευρό των χρυσοκαπιταλιστών: «ΥπΑν και ΥΠεΧωΔΕ λένε ότι το έργο θα γίνει οριστικά. Οι απαντήσεις τους αποτελούν κόλαφος (σσ: έτσι ακριβώς το γράφει ο… γνωρίζων συντάκτης!) για τους βολεμένους και τα ακραία στοιχεία που αντιτίθενται στο έργο». Ακραία στοιχεία λοιπόν οι φορείς, η αυτοδιοίκηση, οι βουλευτές, οι επιστήμονες και η συντριπτική πλειονότητα των ακριτών του Εβρου!…
Την ίδια ώρα, η Ελευθεροτυπία δαπανά μελάνι και χαρτί για να γράψει για «βόμβα κυανίου στην Πέργαμο της Τουρκίας, λίγα χιλιόμετρα από το Αιγαίο», αλλά δεν την βρίσκουμε πολύ ομιλητική για τον Εβρο. Σαν κάποιους «αριστερούς» συντάκτες διαφόρων «προοδευτικών» εντύπων που γράφουν για τα λευκά κελιά της Τουρκίας, ενώ περιέρχονται σε πλήρη μούγκα αναφορικά με τον Κορυδαλλό. ‘Η τους άλλους, που ζητάνε συμπαράσταση για οτιδήποτε ανά τον κόσμο και κλείνουν τα μάτια μπρος στα καθημερινά εγκλήματα στη χώρα μας και που ούτε έναν εύλογο παραλληλισμό της νοσηλείας Ζαχόπουλου μ’ αυτήν του Σάββα Ξηρού μπόρεσαν ν’ αρθρώσουν.
Μια ματιά μπρος και πίσω από τις κουΐντες
Ρίχνοντας μια ματιά στο πώς αυτοπαρουσιάζεται η εταιρία «Χρυσωρυχεία Θράκης Α.Μ.Β.Ε.» μέσα από την ιστοσελίδα της, βλέπουμε τα εξής: «Είναι ελληνική μεταλλευτική εταιρία που δραστηριοποιείται στην έρευνα και την αξιοποίηση χρυσοφόρων κοιτασμάτων στη βόρεια Ελλάδα. Ο βασικός στόχος της εταιρίας είναι η ανάπτυξη και η λειτουργία του έργου χρυσού Περάματος νομού Εβρου. Τα “Χρυσωρυχεία Θράκης” ανήκουν στην καναδική μεταλλευτική εταιρία Frontier Pacific Mining Corporation, η οποία είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο του Τορόντο. Η Frontier Pacific Mining Corporation είναι μια έμπειρη μεταλλευτική εταιρία στην έρευνα και την ανάπτυξη μεταλλείων, που εκτελεί ερευνητικά γεωτρητικά πειράματα για ουράνιο στην περιοχή Macousani του Περού και για χρυσό στην περιοχή Dixie Creek Gold των ΗΠΑ. Η Frontier Pacific και τα Χρυσωρυχεία Θράκης εφαρμόζουν τα υψηλότερα πρότυπα υπευθυνότητας σχετικά με την κοινωνική και περιβαλλοντική πολιτική τους στις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται».
Ψάχνοντας προσεκτικότερα κανείς, ανακαλύπτει ότι πρόσφατα η Frontier Pacific Mining Corporation σύναψε συμφωνία μαμούθ με όμιλο διεθνών τραπεζών. Επικεφαλής η ναυαρχίδα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ο βρετανοελβετικός όμιλος των Rotchild –προκειμένου να της εξασφαλίσει τα απαιτούμενα τεράστια κεφάλαια για προγραμματισμένες επενδύσεις– και ξωπίσω έξι τραπεζικοί κολοσσοί: η γαλλική BNP Paribas (τι σας θυμίζει, τι σας θυμίζει;) και οι Fortis (Benelux), Investec (Ηνωμένο βασίλειο – νότια Αφρική), Mac Quarrie (Αυστραλία) και οι νοτιοαφρικανικές Nedbank και Standard.
Κλείνοντας αυτό το πρώτο μέρος και πριν αναφερθούμε στα υπόλοιπα στο επόμενο φύλλο, σημειώνουμε το εξής: Περίπου 20 χιλιόμετρα έξω από την Αλεξανδρούπολη, βρίσκεται το μικρό μεταλλείο της Κίρκης, που εγκαταλείφθηκε γύρω στο 1995, αφήνοντας πίσω απερίγραπτη τοξική ρύπανση κι ένα νεκρό ποτάμι. Δημοσιεύματα του τοπικού τύπου ανέφεραν ότι η εγκατάλειψη έγινε με τη συνενοχή των κρατικών υπηρεσιών (όπως άλλωστε και η εγκατάσταση, υποθέτουμε). Και η Κίρκη είναι ένα πολύ μικρό μεταλλείο σε σχέση με αυτά που περιμένουν τη Θράκη, αν περάσουν τα σχέδια των χρυσοκαπιταλιστών, συνεπικουρούμενα από τους μονίμως πεινασμένους λακέδες τους. Οι οποίοι βλέπουν ότι –ω! του θαύματος– μπορούν να βγάλουν «ψωμί» ακόμα κι από την απαξιωμένη «τρύπα του χάρτη»…
Θ. Μ.