Διαβάσαμε την είδηση στα ΝΕΑ: «Η Δραπετσώνα ανοίγει την όρεξη στους κατασκευαστές. Σχέδιο της Εθνικής Τράπεζας για ανάπλαση της βιομηχανικής περιοχής. Μια νέα πόλη θέλει να κτίσει στην – ερημωμένη λίγο πολύ – βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας η Εθνική Τράπεζα: με κατοικίες, μέγαρα γραφείων, τουριστικές εγκαταστάσεις, χώρους αναψυχής».
Δεν αμφιβάλλουμε ότι το ρεπορτάζ είναι ακριβές. Η Δραπετσώνα έχει μια μεγάλη παραλιακή ζώνη. Μια παραλιακή ζώνη που αυτή τη στιγμή θυμίζει σεληνιακό τοπίο, καθώς τα περισσότερα εργοστάσια είναι κλειστά και η εγκατάλειψη είναι ολοφάνερη. Από την άλλη, ο Πειραιάς έχει «πήξει» και αναγκαστικά θα επεκταθεί κατά μήκος της παραλιακής ζώνης. Αναγκαστικά προς τη Δραπετσώνα. Η επέκταση αυτή θα δώσει το έναυσμα για μια μεγάλη κερδοσκοπία με τη γη, που θα σπρώχνει τον εργατόκοσμο της περιοχής μακριά από τις εστίες του. Οπως γίνεται παντού στον καπιταλιστικό κόσμο. Οι καπιταλιστικές λειτουργίες που στεγάζονταν στα κέντρα των πόλεων αρχίζουν να επεκτείνονται προς την περιφέρειά τους και οι προλετάριοι σπρώχνονται ακόμα πιο μακριά, προς τα προάστια. Αυτός είναι ο απόλυτος οικιστικός νόμος του καπιταλισμού (τον έχει εντοπίσει από τα τέλη του 19ου αιώνα ο Φρίντριχ Ενγκελς και τον έχει περιγράψει στο σπουδαίο έργο του «Για το ζήτημα της κατοικίας».
Ο αντίλογος από μεριάς «ανησυχούντων» τεχνοκρατών και καλοπληρομένων δημοσιολόγων έρχεται απνευστί: και τι θέλετε δηλαδή, να μείνει αναξιοποίητη η περιοχή, να ρημάξει τελείως; Ομως, η απάντηση δεν είναι καθόλου δύσκολη. Καβαλήστε μια μέρα το μηχανάκι ή το αυτοκίνητό σας, κατεβείτε στον Πειραιά και πάρτε τον παραλιακό (όλο δεξιά καθώς κοιτάζετε τη θάλασσα). Περάστε τους ντόκους που «πιάνουν» τα βαπόρια των Δωδεκανήσων και σε λίγο θα βρεθείτε στην παραλία της Δραπετσώνας. Θα δείτε μπροστά σας ένα μουσείο του ελληνικού βιομηχανικού πολιτισμού. Ενα μουσείο που μπορεί και πρέπει να αναδειχτεί ως τέτοιο, με ευθύνη του κράτους και των Δήμων της περιοχής. Ειδικοί επιστήμονες (αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι) μπορούν να προτείνουν λύσεις ανάδειξης της περιοχής, ώστε αυτή να λειτουργήσει ως χώρος ιστορικής μνήμης. Οχι να μετατραπεί σε οικόπεδα για τους κερδοσκόπους εργολάβους και σε ζώνη που θα σβήνει τη μνήμη της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου.
