Επειτα από το μπαράζ των συγχωνεύ-σεων-καταργήσεων σχολικών μονάδων στο εσωτερικό, που θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση, τα ψίχουλα στις σχολικές επιτροπές, το διορισμό εκπαιδευτικών με το σταγονόμετρο, την πρεμιέρα της προσπάθειας κατάργησης των σχολικών βιβλίων που διανέμονται δωρεάν στους μαθητές, το υπουργείο Παιδείας στραγγαλίζει και την ελληνόγλωσση εκπαίδευση του εξωτερικού, πλήττοντας βάναυσα και τα παιδιά των ελλήνων μεταναστών. Τις μέρες αυτές ψηφίζεται και το σχετικό νομοσχέδιο.
Σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, «οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί στα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού ήταν 2.350 το σχολικό έτος 2009-2010, 1.850 το σχολικό έτος 2010-2011, ενώ φέτος ο αριθμός τους έχει μειωθεί στους 1.430. Οσον αφορά στις δαπάνες, το οικονομικό έτος 2009 ανέρχονταν σε 106 εκατομμύρια ευρώ, το 2010 σε 88 εκατομμύρια, το 2011 προβλέπεται να ανέλθουν σε 73 εκατομμύρια, ενώ με την πλήρη εφαρμογή του νόμου οι δαπάνες θα μειωθούν στο μισό σε σχέση με το 2009». Κοντολογίς, πρόκειται κυριολεκτικά για σφαγή.
Η αναπληρώτρια υπουργός Φώφη μας δουλεύει κι από πάνω ισχυριζόμενη ότι πρόκειται για «ενίσχυση της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό». «Η προσαρμογή στα νέα δεδομένα» απαιτεί το υπουργείο Παιδείας να χρηματοδοτεί «μόνο μορφές ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης κάθε βαθμίδας που είναι ενταγμένες σε εκπαιδευτικά συστήματα είτε της Ελλάδας, είτε των χωρών εγκατάστασης ή αναγνωρίζονται και επιχορηγούνται από αυτά». Αντίθετα, «οι μορφές ελληνικής παιδείας στο εξωτερικό που δεν είναι ενταγμένες σε εκπαιδευτικά συστήματα θα εξακολουθήσουν να ιδρύονται ή να στηρίζονται από τους φορείς της ελληνικής διασποράς αποτελώντας πεδίο ανάπτυξης πρωτοβουλιών ενίσχυσης και υποβοήθησης των πολιτικών της ελληνικής πολιτείας».
Σημειώνεται ότι το 73% των εκπαιδευτικών μονάδων στο εξωτερικό είναι τμήματα ελληνικής γλώσσας, που δεν τα έχει ιδρύσει το ελληνικό κράτος, αλλά τα έχουν στήσει ιδιώτες, σύλλογοι γονέων, κοινότητες, η Εκκλησία, κ.λπ. Υπάρχει δηλαδή μια τεράστια ομάδα από εκπαιδευτικές δομές, που έστηναν οι κοινότητες των ελλήνων μεταναστών, σπρωγμένες από την ανάγκη και την επιθυμία να σπουδάσουν τα παιδιά τους και να διδαχθούν την μητρική γλώσσα. Οι κοινότητες έσπευδαν να μπαλώσουν τις τρύπες και να καλύψουν ανάγκες που ήταν υποχρέωση του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος τόσα χρόνια αδιαφορούσε συστηματικά.
Τώρα, προκλητικά, αυτοί που μας χρώσταγαν μας ζητούν να πάρουν και το βόδι. Χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι οι δομές αυτές δεν είναι ενταγμένες σε εκπαιδευτικά συστήματα (αλήθεια, με υπαιτιότητα τίνος, αν όχι του ελληνικού κράτους;), η κυβέρνηση προχωρά στη διακοπή ακόμη και αυτής της ελλιπέστατης χρηματοδότησης προς αυτές τις εκπαιδευτικές δομές.
