«Η επένδυση, που συνεπάγεται η υλοποίηση έκαστης Σύμβασης Παραχώρησης που κυρώνεται με τον παρόντα νόμο και τα σχετικά κεφάλαια που θα εισαχθούν για το σκοπό αυτό από το εξωτερικό υπάγονται στις διατάξεις του ν.δ. 2687/1953 “περί επενδύσεως και προστασίας κεφαλαίων εξωτερικού“ (Α΄ 317) δια της εκδόσεως Προεδρικού Διατάγματος, σύμφωνα με σχετικό αίτημα του παραχωρησιούχου έκαστης Σύμβασης Παραχώρησης και σε πλήρη συμμόρφωση με τους κανόνες περί κρατικών ενισχύσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης».
Αυτά προβλέπει το άρθρο 224 του Νόμου 4389/2016 (δεύτερο πολυνομοσχέδιο με προαπαιτούμενα). Οι Τσιπροκαμμένοι βαδίζουν περήφανοι στον παλιό, καλό δρόμο της ξενοδουλείας, εντάσσοντας και τις συμβάσεις για τα 14 αεροδρόμια στο νόμο-σύμβολο της ξενοδουλείας, το Νόμο 2687/1953, που προσφέρει προνόμια και αυξημένη προστασία (συνταγματική προστασία) στο ξένο κεφάλαιο που επενδύεται στην Ελλάδα.
Επί δεκαετίες το κομμουνιστικό και λαϊκοδημοκρατικό κίνημα έστρεφε τα βέλη του ενάντια σ' αυτό το νομικό τερατούργημα. Το ίδιο έκαναν ακόμα και αστοί παράγοντες που δεν μπορούσαν ν' αντέξουν τόση ξενοδουλεία (ή που έκλεβαν τις προγραμματικές διακηρύξεις της αριστεράς, όπως το ΠΑΣΟΚ μετά το 1974). Πλειάδα βιβλίων έχουν γραφεί αναφερόμενα σ' αυτό το νόμο, που απετέλεσε το θεμέλιο για τη δημιουργία ενός συστήματος αυξημένης προστασίας του ξένου κεφαλαίου. Ενός συστήματος που θεωρούνταν «λογικό» την περίοδο του μοναρχοφασισμού, μετά τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ, στη συνέχεια όμως (ιδιαίτερα μετά την πτώση της χούντας) αμφισβητήθηκε ακόμα και από αστικές δυνάμεις, καθώς θεωρήθηκε ότι δε συνάδει με την εικόνα μιας ανεξάρτητης χώρας, αλλά παραπέμπει σε μπανανία. Τώρα, με τη χώρα να παίρνει και τυπικά την εικόνα μπανανίας, ο ΣΥΡΙΖΑ ντύνει με τον προστατευτικό μανδύα αυτού του νόμου το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας σε μονοπώλια τύπου γερμανικής Fraport.
