Ο Χρυσοχοΐδης από τότε που έκρυψε το μετάλλιο του FBI στη ντουλάπα έχει αρχίσει να μοστράρεται σαν μέγας οικονομολόγος. Εσχάτως, δε, και σαν πολιτικός αναμορφωτής. Το καινούργιο ιδεολόγημα που ανακάλυψε και το παρουσιάζει στις καθημερινές ραδιοφωνικές του εμφανίσεις είναι πως στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί μια οικονομία… σοβιετικού τύπου. Ελεγε την περασμένη Τρίτη στο Ράδιο 9: «Το πολιτικό σύστημα της χώρας ευθύνεται για το γεγονός ότι δημιουργήσαμε δύο πράγματα πάρα πολύ αρνητικά: το ένα είναι το πελατειακό κράτος. Ουσιαστικά διαμορφώσαμε έναν κρατικό καπιταλισμό και γύρω του μαζεύτηκαν διάφοροι προσοδοθήρες. Δημιουργήσαμε έτσι μια «σοβιετική» κάπως πραγματικότητα – σε ότι αφορά τον κρατικό καπιταλισμό εννοώ. Δεύτερον, δημιουργήθηκε μια απολύτως αντιπαραγωγική οικονομία με την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας και την δημιουργία μιας εισαγωγικής οικονομίας, αντιδημιουργικής».
Αφήνοντας στην άκρη την παπαριά περί κρατικού καπιταλισμού και σοβιετικής οικονομίας, στεκόμαστε στο δεύτερο, που εμπεριέχει αλήθεια και διαψεύδει το πρώτο. Οντως, η παραγωγική βάση του ελληνικού καπιταλισμού καταστράφηκε. Και η γεωργία του, αλλά και μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας του. Ποιος, όμως, ευθύνεται γι’ αυτό; Ο… σοβιετισμός ή η ελεύθερη αγορά; Ποιοι καμάρωναν για τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης την περίοδο Σημίτη και τα πρώτα χρόνια της περιόδου Καραμανλή; Δεν ήταν οι δυνάμεις του δικομματισμού που έλεγαν ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια ισχυρή και αναπτυσσόμενη οικονομία υπηρεσιών, ότι δεν χρειάζεται ούτε την αγροτική οικονομία ούτε την παραδοσιακή βιομηχανία;
Ηταν συλλογικές επιλογές του αστικού συστήματος όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Επιλογές-μονόδρομος, που επιβλήθηκαν από τη συμμετοχή του ελληνικού καπιταλισμού στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας και τη θέση που πήρε σ’ αυτόν. Κάποια στιγμή θα ξεσπούσε η κρίση, με τα καταστροφικά της αποτελέσματα. Καταστροφικά όχι για τους μεγαλοκαπιταλιστές, αλλά για τους εργαζόμενους μικροαστούς και την εργατική τάξη. Φυσικά, θα καταστραφεί και κεφάλαιο, όπως συμβαίνει σε κάθε καπιταλιστική κρίση. Ομως, το μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού θα εξακολουθήσει να υπαγορεύεται από τη θέση του στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας. Για παράδειγμα, αν «κινεζοποιηθεί» η εργατική τάξη, όπως επιχειρείται, μπορεί να ξαναδούμε κεφάλαια, ξένα και ντόπια, να επενδύονται και σε παραγωγικούς τομείς, γιατί οι ευρωπαίοι μονοπωλιστές αναζητούν αντίβαρο στην κινέζικη αγορά. Τότε το μοντέλο ανάπτυξης μπορεί ν’ αλλάξει, όμως η εργατική τάξη θα είναι και πάλι χαμένη, διότι θα αναγκαστεί να εργάζεται με ασιατι- κούς όρους.
Πέρα από τους εξυπνακισμούς και τις ηλιθιότητες του κάθε Χρυσοχοΐδη (ο οποίος είναι παντελώς άσχετος στα οικονομικά θέματα), εκείνο που βγαίνει σαν συμπέρασμα είναι ότι ο ελληνικός λαός μπορεί να ζήσει πλουσιοπάροχα στη χώρα του, όμως όρος γι’ αυτό είναι το τσάκισμα του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και η οικοδόμηση μιας αυτοδύναμης και κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας, σε μη εκμεταλλευτική βάση, η οποία θα στηρίζεται στις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις της χώρας μας και στη δουλειά των εργαζόμενων της σε όλους τους τομείς της οικονομίας. Το μέλλον μας δεν είναι ούτε ο κρατικός καπιταλισμός (που δεν είναι παρά υπηρέτης του ιδιωτικού καπιταλισμού) ούτε η «ελεύθερη αγορά», αλλά ο κομμουνισμός.
