Τρία ευρώ μέσα σε δύο χρόνια. Ενα χιλιάρικο, δηλαδή, σε τρεις δόσεις. Τόση θα είναι η αύξηση που θα πάρουν όσοι πληρώνονται με τα κατώτερα όρια μισθών και ημερομισθίων, σύμφωνα με τη νέα ΕΓΣΣΕ. Προσέξτε, όχι τρία ευρώ τώρα και για τα επόμενα τρία χρόνια, αλλά 76 λεπτά τώρα, άλλα 79 λεπτά το Σεπτέμβρη και 1,43 ευρώ το Μάη του 2007. Πλούσια πράγματα, δηλαδή. Μια σύμβαση ικανοποιητική, όπως δήλωσε ο Πολυζωγόπουλος (βλέπε ρεπορτάζ στη διπλανή σελί
Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα ένα ζήτημα πάνω στο οποίο έχει καλλιεργηθεί σκόπιμη σύγχυση από τη ΓΣΕΕ και τα παπαγαλάκια της. Χωρίς ντροπή η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ανακοίνωσε ότι πέτυχε «αθροιστική συνολική αύξηση από 1/1/2006 έως την 1/5/2007: 11,3%». Πήραν, δηλαδή, τις αυξήσεις των τριών οχταμήνων και τις πρόσθεσαν, σαν τον παλιό μπακάλη: τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο. Ομως, από τη στιγμή που δεν δίνεται εφάπαξ η αύξηση, αλλά σε τρεις δόσεις, πρέπει να την υπολογίζεις μεσοσταθμικά. Κάνοντας, λοιπόν, αυτόν τον υπολογισμό (σε 14μηνη και όχι 12μηνη βάση, για να μην αδικήσουμε τους γραφειοκράτες) βρίσκουμε:
♦ Αύξηση για το 2006: 3,96%
♦ Αύξηση για το 2007: 3,46%
Σας παρακαλούμε τώρα να ρίξετε μια ματιά στον παραπάνω πίνακα, που δείχνει την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης. Από τι θέσεις ξεκινούσε το κάθε μέρος και πού έφτασε, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς.
H ΓΣΕΕ ξεκίνησε από 8% για το 2006 και μονοετή σύμβαση. Θυμίζουμε τι ακριβώς ζητούσε: Διορθωτικό ποσό για την κάλυψη του εισοδήματος από την αύξηση του ΦΠΑ κατά 1% και τις υπέρμετρες ανατιμήσεις των ετών 2004-2005. Εφάπαξ προκαταβολή από 1-1-2006 του μέσου ποσοστού της προβλεπόμενης αύξησης του δείκτη τιμών καταναλωτή. Πρόβλεψη ρήτρας διορθωτικού ποσοστού για ενδεχόμενη υπέρβαση του προβλεπόμενου πληθωρισμού. Πρόσθετη αύξηση με βάση την προβλεπόμενη αύξηση της παραγωγικότητας το 2006. Πρόσθετη αύξηση για τη σταδιακή σύγκλιση μέσα σε μια 5ετία με την αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού της ΕΕ των 15. Ολα αυτά κάποια στιγμή είπαν ότι συμποσούνται σε μια εφάπαξ αύξηση 8% για το 2006 και μονοετή σύμβαση. Και πού κατέβηκαν; Λίγο κάτω από το μισό και διετή σύμβαση, με ακόμα μικρότερη αύξηση το 2007, και χωρίς καμιά πρόβλεψη για διορθωτικό σε περίπτωση υπέρβασης του επίσημου πληθωρισμού.
Και ο ΣΕΒ; Ξεκίνησε από 2,8% (επίτηδες, για να τη σπάσει στη ΓΣΕΕ που πρότεινε 8%) και έφτασε στο 3,9%. Ανέβηκε τέσσερις φορές λιγότερο απ’ όσο κατέβηκε η ΓΣΕΕ.
Σημασία, όμως, έχει και η ενδιάμεση φάση. Η ΓΣΕΕ ζήτησε κάποια στιγμή μεσοσταθμική για το 2006 5,89%. Κατέβηκε στο 5,5% και κατρακύλησε στο 3,96% και διετή σύμβαση. Ενώ ο ΣΕΒ ανέβηκε στο 3,8% και από εκεί μετακινήθηκε ελάχιστα, μόλις 0,16%.
Τα συμπεράσματα είναι νομίζουμε πολύ εύκολα. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ξεπούλησε το μεροκάματο όσο δεν το έχει ξεπουλήσει άλλη φορά. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά την προηγούμενη διετή σύμβαση, που πρόβλεπε για το 2004 μεσοσταθμική αύξηση 5,16% και για το 2005 μεσοσταθμική αύξηση 3,38%. Συνολικά για τη διετία 2004-2005 8,54%, έναντι 7,42% που είναι η συνολική αύξηση για τη διετία 2006-2007. Οποια σύγκριση και να κάνεις, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξεις.
Και βέβαια, πρέπει να επισημάνουμε και κάτι ακόμη. Την καλπιά του επίσημου Δείκτη Τιμών Καταναλωτή, που στηρίζεται σε μια κάλπικη έρευνα οικογενειακών προϋπολογισμών της ΕΣΥΕ (αυτή που βγάζει το περιβόητο «καλάθι της νοικοκυράς»). Ουσιαστικά, ο ΔΤΚ υποεκτιμάται, με σκοπό να υποτιμάται η αξία της εργατικής δύναμης. Για το ζήτημα αυτό έχουμε γράψει αναλυτικά στο παρελθόν και ίσως κάποια στιγμή επανέλθουμε.
Κάποτε λέγαμε ότι η ΕΓΣΣΕ είναι απλά πιλότος για τις κλαδικές συμβάσεις, αφού άμεσα αφορά μόνο ένα 7% με 10% των εργαζόμενων. Πλέον, όμως, δεν είναι μόνο πιλότος. Δεν έχουμε δει επίσημα στατιστικά στοιχεία, όμως έχουν υπάρξει δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για ένα 20% των εργαζόμενων που πληρώνονται με την ΕΓΣΣΕ. Ο αριθμός δεν φαίνεται να απέχει πολύ από την αλήθεια, αν σκεφτούμε ότι σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις οργιάζει η αυθαιρεσία και η παραβίαση των διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας, με τ’ αφεντικά να δηλώνουν πληθώρα εργαζόμενους ως ανειδίκευτους, για να τους πληρώνουν μόνο με την ΕΓΣΣΕ. Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε με βεβαιότητα, ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ξεπούλησε το μεροκάματο ενός μεγάλου κομματιού εργατών και εργαζόμενων, νέων στην πλειοψηφία τους, γιατί οι νέοι είναι αυτοί που κυρίως υποχρεώνονται να πληρώνονται σαν ανειδίκευτοι, ακόμα κι αν κάνουν ειδικευμένη εργασία που καλύπτεται από κλαδική συλλογική σύμβαση.
Γιατί η ΓΣΕΕ «ξεβρακώθηκε» μ’ αυτό τον τρόπο μπροστά στον ΣΕΒ; Ρίξτε μια ματιά στο «παραλήρημα Πολυζωγόπουλου» παρακάτω και θα καταλάβετε γιατί. Γιατί είναι μια θεσμική δύναμη, που ενδιαφέρεται πρωτίστως για την εργασιακή ειρήνη και την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού καπιταλισμού. Ηταν δεδομένο, ότι η ΓΣΕΕ δεν θα συμπεριφερόταν διαφορετικά, δε μπορούσε να συμπεριφερθεί διαφορετικά. Εδώ ο Πολυζωγόπουλος, όπως έγραψε οικονομική εφημερίδα («Κέρδος») εκφράστηκε με συμπάθεια για τον Κυριακόπουλο, επειδή -όπως είπε- δέχτηκε μεγάλες πιέσεις από τις ζημιογόνες επιχειρήσεις και έκανε μεγάλη παραχώρηση που δέχτηκε να υπογράψει τη σύμβαση! Εμείς τον ακούσαμε (και τον μαγνητοφωνήσαμε) να λέει στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, ότι η εργατική τάξη πρέπει να ενδιαφερθεί για τους μικρομεσαίους που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας και «βογγάνε». Περισσεύει, λοιπόν, ο πόνος για τους καπιταλιστές, μικρούς και μεγάλους, ενώ η εργατική τάξη υποζύγιο ήταν και είναι και μπορεί ν’ αντέξει και άλλα βάρη. Αλλωστε, όσο πιο πιεσμένη είναι η εργατική τάξη, όσο αναγκάζεται να τρέχει από δουλειά σε δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, τόσο πιο ήσυχοι αισθάνονται οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές.
Τι μπορούσε να κάνει η ΓΣΕΕ; Το ερώτημα αυτό συνιστά ψευτοδίλημμα. Το βάζουν εκείνοι που «παίζουν» μέσα στο σύστημα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, αποτελώντας την αριστερή αντιπολίτευσή του. Το έβαλαν πρώτοι-πρώτοι οι συνδικαλιστές του Περισσού και του ΣΥΝ, που έδωσαν το δικό τους σόου. Ο Μαυρίκος αποχώρησε από την τελική διαπραγματευτική συνάντηση λίγο πριν τη συμφωνία (όταν κατάλαβε ότι το παζάρι τελείωσε), για να μπορεί να καταγγείλει με όλη του την άνεση το ξεπούλημα. Ο Καλύβης έμεινε μέχρι το τέλος αλλά δεν υπέγραψε τη σύμβαση, αφήνοντας τη βρόμικη δουλειά στον Πολυζωγόπουλο και τον Πουπάκη. Α, όλα κι όλα, αυτός θέλει καθαρά τα νύχια του (κι ας είναι βουτηγμένος ως το λαιμό μες στα σκατά).
Ξεκινάει, λοιπόν, ένας καυγάς με τα ίδια επιχειρήματα που εδώ και χρόνια ακούγονται απ’ όλες τις πλευρές. Και τι προτείνατε; ρωτάει ο Πολυζωγόπουλος. Μια ακόμα 24ωρη, απαντά ο Περισσός. Καλύτερη διαπραγμάτευση, αντιπροτείνει ο ΣΥΝ. Πιστεύει κανείς, ότι με μία ακόμη 24ωρη θα «χέζονταν» οι καπιταλιστές; Αν ήταν έτσι, τα συνδικάτα που ελέγχει ο Περισσός θα υπέγραφαν καλύτερες συμβάσεις. Ομως υπογράφουν συμβάσεις στα ίδια εξευτελιστικά επίπεδα.
Ετσι όπως είναι δομημένο το σύστημα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού μόνο ως δεκανίκι του συστήματος μπορεί να λειτουργήσει. Μόνο ξεπουλήματα μπορεί να δώσει, όταν οι καπιταλιστές παραστριμώχνουν τα πράγματα. Για ν’ αλλάξει η κατάσταση χρειάζεται μια συνολική ταξική ανασυγκρότηση. Χρειάζεται οι εργαζόμενοι ν’ αφήσουν τη ζεστασιά του καναπέ και να βγουν στο δρόμο, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, με ανεξάρτητη ταξική οργάνωση και δράση.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΖΑΡΙΟΥ
Αρχικές προτάσεις
ΓΣΕΕ: 8% από 1.1.2006 (μονοετής σύμβαση)
ΣΕΒ: 2,8% 1.1.2006 (μονοετής σύμβαση)
Πρώτο παζάρι
ΓΣΕΕ: 4% από 1.1.06 και 3.5% από 1.7.06
(μεσοσταθμικό για όλο το 2006: 5,89%
ΣΕΒ: 3,8% 1.1.2006 (μονοετής σύμβαση)
ΕΣΕΕ: 8% αθροιστικά για το 2006 και το 2007 (διετής)
Δεύτερο παζάρι
ΓΣΕΕ: 5,5% από 1.1.2006 (μονοετής σύμβαση)
ΣΕΒ: 5% από 1.9.2006 (μεσοσταθμική 3,33% για το 2006)
ΕΣΕΕ: 9,98% αθροιστικά για το 2006 και το 2007 (διετής)
Τελικό παζάρι – Συμφωνία
2,9% από 1.1.2006
2,9% από 1.9.2006 (μεσοσταθμική 3,96% για το 2006)
5,1% από 1.5.2007 (μεσοσταθμική 3,46% για το 2007)
