Μπορεί ο Μπερλουσκόνι να τη γλίτωσε, κερδίζοντας την πολυπόθητη ψήφο εμπιστοσύνης στα δύο σώματα της βουλής (στη γερουσία με 162 ψήφους υπέρ έναντι 135 κατά και στην κάτω βουλή οριακά, με 314 ψήφους υπέρ έναντι 311 κατά), δεν φαίνεται, όμως, να γλιτώνει από το κύμα της λαϊκής βίας ενάντια στα αντιδραστικά μέτρα που περνά η η κυβέρνησή του. Με πιο πρόσφατο το νόμο για τα πανεπιστήμια, που ψηφίστηκε στις 2 Δεκέμβρη, εν μέσω φοιτητικών κινητοποιήσεων που αγκάλιασαν όλη την Ιταλία.
Ο νέος νόμος προωθεί ασφυκτικότερο οικονομικό έλεγχο στα πανεπιστήμια (περικοπές), εισαγωγή στα διοικητικά συμβούλια μανατζαρέων από τον ιδιωτικό τομέα (τρεις σε σύνολο έντεκα θα προέρχονται από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις) και μέτρα που αφορούν τους πρυτάνεις και τους καθηγητές.
Την περασμένη Τρίτη, η ιστορική πλατεία Πιάτσα Ντελ Πόπολο, στο κέντρο της Ρώμης, μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, μόλις μαθεύτηκε ότι ο Μπερλουσκόνι κέρδισε την ψήφο εμπιστοσύνης από την κάτω βουλή. Να πως περιγράφει τα επεισόδια ο βρετανικός Γκάρντιαν της ίδιας μέρας:
«Κουκουλοφόροι διαδηλωτές έστησαν φλεγόμενα οδοφράγματα όσο η αστυνομία ξυλοκοπούσε τους διαδηλωτές σε διαφορετικά σημεία του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας. Πυρπολήθηκαν αυτοκίνητα και οχήματα επισήμων και αστυνομικοί έριξαν δακρυγόνα στους διαδηλωτές. Αρχικές αναφορές κάνουν λόγο για τουλάχιστον 80 αστυνομικούς και διαδηλωτές τραυματίες από τις ταραχές. Ορισμένοι διαδηλωτές κρατούσαν σιδερένια δοκάρια και πετούσαν πέτρες από πλάκες πεζοδρομίου κατά τη διάρκεια των πιο βίαιων ταραχών που έχει δει η Ρώμη εδώ και πολλά χρόνια».
Οι διαδηλωτές δεν ήταν όμως μόνο φοιτητές. Ηταν και εργαζόμενοι, αλλά και άστεγοι από την Ακουϊλα, την πόλη που τον Απρίλη του 2009 βρέθηκε στο επίκεντρο ενός ισχυρού σεισμού με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες άστεγους. Το χειρότερο για την κυβέρνηση του ανεκδιήγητου «καβαλιέρε» ήταν ότι οι διαδηλωτές ήταν δεκάδες χιλιάδες. Μόνο στη Ρώμη ξεπερνούσαν τις 100.000, ενώ διαδηλώσεις έγιναν και σε άλλες πόλεις (Παλέρμο, Τορίνο, Μιλάνο και αλλού).
Η άγρια καταστολή των μπάτσων, που χτύπησαν και διαδηλωτές που δε συμμετείχαν στα επεισόδια, δείχνει και το φόβο τους απέναντι στην έκρηξη της λαϊκής αντιβίας που δε μπορεί να τεθεί σε καλούπια από κανένα αντιπολιτευόμενο αστικό κόμμα. Γι’ αυτό και έσπευσαν να περιφρουρήσουν το σπίτι του Μπερλουσκόνι, που τέθηκε σε προστατευτικό κλοιό από μπατσικά και ελικόπτερα που πετούσαν συνεχώς από πάνω. Οι εποχές της «κοινωνικής ειρήνης» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον και οι σύγχρονες Μαρίες Αντουανέτες δεν θα μπορούν πλέον να είναι σίγουρες για το κεφάλι τους…
