Εξι χρόνια μετά από την εξέγερση που αποτέλεσε την απαρχή ενός εξεγερτικού κύματος που εξαπλώθηκε σε πολλές αραβικές χώρες και πήρε το όνομα «αραβική άνοιξη», η Τυνησία εξακολουθεί να μαστίζεται από την ανεργία, τη φτώχεια και τη διαφθορά, που έχουν εξοργίσει τον λαό και τη νεολαία και τους ξαναέβγαλαν στους δρόμους τις προηγούμενες βδομάδες με αιτήματα για προσλήψεις (σε ποσοστό 70%) από τον ντόπιο πληθυσμό και χρήματα για την τοπική οικονομία (20% των εσόδων από το πετρέλαιο).
Οι συγκρούσεις είχαν σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό περισσότερων από 300 άτομα που μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία με σπασμένα κόκαλα ή αναπνευστικά προβλήματα, ενώ ένας 20χρονος με κατάγματα στα πόδια και σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο της Ταταουίν. Ο 20χρονος είχε παρασυρθεί από βανάκι της αστυνομίας σε πρόσφατη διαδήλωση. Ο θάνατος του 20χρονου προκάλεσε την παραίτηση του τοπικού κυβερνήτη και την οργή των διαδηλωτών που έκαψαν δύο αστυνομικά τμήματα, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να κατεβάσει τον στρατό.
Σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει προπέτασμα καπνού στην αντιλαϊκή της πολιτική και να εμφανιστεί σαν «αδιάφθορη», η κυβέρνηση διέταξε τη σύλληψη τριών καπιταλιστών κι ενός τελωνειακού υπαλλήλου. Με τη διαφθορά να χτυπάει κόκκινο, ο υποτιθέμενος «πόλεμος κατά της διαφθοράς» που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός δύσκολα θα πείσει τα άδεια στομάχια, που εξακολουθούν να μένουν άδεια. Ούτε η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε από τον Νοέμβρη του 2015 (και έκτοτε παρατείνεται συνέχεια) ήταν ικανή να αποτρέψει τις βίαιες διαδηλώσεις που ξέσπασαν για μία ακόμα φορά στη χώρα.
Η άνοδος του ισλαμικού κόμματος στην εξουσία μετά τις εκλογές του Οκτώβρη του 2011 δεν οδήγησε σε καμία δικαίωση της εξέγερσης. Η νέα κυβέρνηση έσπευσε να ριχτεί στις αγκαλιές του ΔΝΤ, το οποίο «ευλόγησε» το οικονομικό πρόγραμμα της χώρας για τη διετία 2013-15 και συνεχίζει να το ευλογεί υποστηρίζοντας στην τελευταία του έκθεση ότι η νέα κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», που σχηματίστηκε τον Αύγουστο του 2016, έκανε προόδους στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων που είχαν καθυστερήσει και αποτελούσαν «τροχοπέδη στην ανάπτυξη»!
Η πτώση του Μπεν Αλί, μετά τη λαϊκή εξέγερση του 2011, δε σταμάτησε την καταστολή η οποία, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, ζει και βασιλεύει στη χώρα, με τα βασανιστήρια και τις βάρβαρες πρακτικές να είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι δικτάτορες έρχονται και παρέρχονται, αλλά ο καπιταλισμός παραμένει αλώβητος.
