Μπορεί ο εκδότης του περιοδικού Charlie Hebdo, Στεφάν Σαρμπονιέ (γνωστός ως Σαρμπ) να παρουσιάστηκε ανά την υφήλιο σαν «κομμουνιστής» και «ανατρεπτικός» που δε δέχεται ούτε θεούς ούτε αφέντες, όμως η πραγματικότητα δείχνει πως ο ίδιος μια χαρά χώραγε στο μιντιακό σύστημα της χώρας του. Τα τελευταία τρία χρόνια μάλιστα, μετά από την επίθεση με μολότοφ στο περιοδικό το 2011, ο Σαρμπονιέ ζούσε με αστυνομική προστασία, πράγμα ενδεικτικό του πόσο το σύστημα ένιωθε ότι… απειλούνταν από αυτόν.
Εκτός από τις επανειλημμένες δηλώσεις πίστης στο γαλλικό νόμο (στο Αλ Τζαζίρα υποστήριξε ότι είναι το μόνο όριο στο οποίο οφείλει να περιορίζεται, βλ. https://america.aljazeera.com/articles/2015/1/7/charlie-hebdo-editor.html), σε συνέντευξή του στο Spiegel (20/9/12) ο Σαρμπ δε δίστασε να πλέξει το εγκώμιο των μπάτσων που τον φρουρούσαν, χαρακτηρίζοντάς τους «ευγενικούς που ενδιαφέρονται» και καταλήγοντας σε ένα κρεσέντο υπεράσπισης της «ελευθερίας του λόγου», που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει το γαλλικό σύστημα: «Είναι τρελό… Σε όλες τις εκδόσεις, το περιοδικό μας, που χλευάζει την αστυνομία σε κάθε ευκαιρία, τώρα προστατεύεται απ’ αυτή. Και μόνο αυτό δείχνει ότι η ελευθερία του λόγου προστατεύεται στη χώρα μας» (βλ. https://www.spiegel.de/international/europe/charlie-hebdo-editor-in-chief-on-muhammad-cartoons-a-856891.html ).
Προφανώς ο Σαρμπ «δεν γνώριζε» για τις απολύσεις συναδέλφων του ακριβώς επειδή τόλμησαν να πουν την άποψή τους κόντρα στη γραμμή του περιοδικού, που έβαζε ο προκάτοχός του, ο ανοιχτά φιλοσιωνιστής Φιλίπ Βαλ.
Ισως κάποιοι ισχυριστούν ότι ο Σαρμπ ήταν αναγκασμένος να ζει υπό την προστασία των μπάτσων, αν και… κομμουνιστής, γιατί κινδύνευε η ζωή του, όπως αποδείχτηκε. Μπορεί, όμως, ένας κομμουνιστής να αποδεχτεί την προστασία από τους μηχανισμούς καταστολής που υποτίθεται ότι είναι εχθροί του; Ο Σαρμπ είχε την επιλογή να σταματήσει να προκαλεί τους μουσουλμάνους χλευάζοντας τα ιερά και τα όσιά τους. Δεν το έκανε, όχι γιατί ήταν «ανατρεπτικός», αλλά γιατί ήταν μεθυσμένος από την αλαζονεία του «πολιτισμένου» και «ανώτερου» ανθρώπου που έχει πλάτες τον αστυνομικό μηχανισμό ενός ιμπεριαλιστικού κράτους.
Συνέχιζε να προκαλεί ακόμα κι όταν έβλεπε ότι χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν με οργή στις ισλαμικές χώρες και ήταν φανερό ότι μόνο αντιθρησκευτική προπαγάνδα δεν μπορούσε να κάνει με αυτό τον τρόπο (αν δεχτούμε ότι αυτός ήταν ο στόχος του). Ο χλευασμός μάλλον στις αγκαλιές των τζιχαντιστών θα έσπρωχνε τους πιστούς παρά στο να καταλάβουν τι πραγματικά σημαίνει θρησκευτικός σκοταδισμός. Αυτό, όμως, ουδόλως ενδιέφερε τον Σαρμπ και το «βέβηλο χιούμορ» του.
Η επιλογή αυτή δεν του έσωσε τελικά τη ζωή, γι’ αυτό και τα καθεστωτικά ΜΜΕ τον παρουσίασαν σαν ήρωα. Πόσο ήρωας είναι, όμως, κάποιος που προκαλεί με τις πλάτες της αστυνομίας, αδιαφορώντας για την προσβολή του θρησκευτικού αισθήματος των «αλλόθρησκων»;
ΥΓ. Πριν τον Μωάμεθ, το Charlie Hebdo είχε σατιρίσει τον καθολικισμό με παρόμοιο τρόπο (αν και πολύ λιγότερο και σε ποσότητα και σε προσβλητικότητα). Δε δημοσίευσε, για παράδειγμα, τα πάθη του Χριστού, δείχνοντάς τον σαν αγράμματο και ηλίθιο ανθρωπάκο. Τα τελευταία χρόνια ήταν ο χλευασμός κατά του ισλαμισμού που κυριαρχούσε, φτάνοντας στο έσχατο σημείο ξετσιπωσιάς, όταν χλεύαζε τους δολοφονημένους από τον αμερικανόδουλο δικτάτορα της Αιγύπτου, στρατηγό Σίσι, ισλαμιστές.
