«Στο Σέικ Τζαράχ υπάρχει παντού μια πολύ άσχημη μυρωδιά. Ισραηλινά αστυνομικά οχήματα περνούν και ψεκάζουν σπίτια, καταστήματα και δημόσιους χώρους των Παλαιστινίων με βρωμόνερα σε υψηλή πίεση. Η μυρωδιά είναι αφόρητη, προκαλεί εμετό, στομαχόπονο και δερματικά προβλήματα και δημιουργήθηκε από ισραηλινή εταιρεία για να απωθεί διαδηλωτές. Η βρώμα διαρκεί μέρες στα ρούχα, στο δέρμα και στα σπίτια των Παλαιστινίων. Οι διαδηλωτές γίνονται στόχος και με άλλους τρόπους. Ξυλοκοπούνται αγρίως, συλλαμβάνονται από την αστυνομία, δέχονται επιθέσεις από εποίκους και τους επιτίθενται με πλαστικές σφαίρες. Αυτές οι μορφές συλλογικής τιμωρίας έχουν στόχο να σταματήσουν το διογκούμενο κίνημα για να σωθεί το Σέικ Τζαράχ και να σταματήσει ο εκτοπισμός 27 παλαιστινιακών οικογενειών από τα σπίτια τους εκεί».
Η περιγραφή δημοσιεύτηκε στον «Guardian» και αναδημοσιεύεται στα «Νέα» σήμερα. Υπογράφεται από τη Λούσι Γκάρμπετ, ερευνήτρια του London School of Economics, που ζει στην Ιερουσαλήμ.
Η συγγραφέας του άρθρου αναφέρει ότι η οικογένειά της ζει στην Ιερουσαλήμ εδώ και αρκετές γενιές από τότε που έφυγε για να γλιτώσει τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915. Η ίδια αυτοπροσδιορίζεται ως Παλαιστίνια. Και καταλήγει στο άρθρο της ως εξής:
«Το Σέικ Τζαράχ είναι η μάχη της Ιερουσαλήμ. Καθώς οι βόμβες πέφτουν στη Γάζα, ισραηλινοί όχλοι με την ανοχή της αστυνομίας διαδηλώνουν φωνάζοντας “Θάνατος στους Αραβες“, προσπαθώντας να λιντσάρουν Παλαιστινίους. Οι Παλαιστίνιοι όπου κι αν ζούμε, είμαστε ενωμένοι. Η μόνη μας επιλογή είναι να ζήσουμε ελεύθεροι, και για να γίνει αυτό πρέπει να τερματιστεί η ατιμωρησία του Ισραήλ».
ΥΓ1. Συγκρίνετε το άρθρο της Γκάρμπετ με τις δηλώσεις Δένδια, για τις οποίες γράψαμε νωρίτερα σήμερα.
ΥΓ2. Βλέπετε πουθενά καμιά καταδίκη των «ρουκετών της Χαμάς»; Η «παράλειψη», σε συνδυασμό με την αναφορά στην ενότητα των Παλαιστίνιων «τα λέει όλα».
ΥΓ3. Ξέραμε ότι το πολεμικό ναυτικό της σιωνιστικής οντότητας χρησιμοποιεί «βρομόνερα» για να καταστρέψει τις ψαριές των ψαράδων της Γάζας. Τα ταχύπλοα πλησιάζουν τα παλαιστινιακά ψαροκάικα μόλις βλέπουν ότι έχουν τραβήξει τα δίχτυα και με κανόνια νερού τα λούζουν με «βρομόνερα», τα οποία είναι χημικά παρασκευασμένα και δεν ξεπλένονται με τίποτα. Ετσι, οι παλαιστίνιοι ψαράδες αναγκάζονται να πετάξουν τα ψάρια στη θάλασσα και να επιστρέψουν με άδεια καΐκια στο λιμανάκι τους. Τώρα μαθαίνουμε ότι χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο και ενάντια σε ανθρώπους στη στεριά. Περιττεύει να πούμε πως πρόκειται για χημικό πόλεμο. Είναι ένα ακόμη κατόρθωμα της «καλύτερης δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή».
