Η στήλη ξεκινάει τη νέα χρονιά με μια ποδοσφαιρική ιστορική αναδρομή που αναφέρεται σε μια πράξη αντίστασης και όχι με το σχολιασμό της άθλιας οικονομικής κατάστασης και της μίζερης αγωνιστικής εικόνας του ελληνικού αθλητισμού. Σε μια εποχή που όσοι δηλώνουμε εκτός των τειχών καλούμαστε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να ανατρέψουμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα, η ιστορία του Ματίας Ζίντελαρ (φωτό) και της προπολεμικής εθνικής ομάδας της Αυστρίας αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Αλλωστε, χωρίς μνήμη δεν μπορούμε να έχουμε μέλλον.
Η εθνική ομάδα της Αυστρίας τα χρόνια μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο δεν έχει να επιδείξει κάποιες ιδιαίτερες διακρίσεις και δυστυχώς για την ποδοσφαιρική ιστορία η πολιτική ταύτιση της αυστριακής αστικής τάξης με τους ναζί έριξε ένα βαρύ πέπλο αποσιώπησης στη διαδρομή και το μεγαλείο της προπολεμικής αυστριακής ομάδας. Την ιστορία του Ματίας Ζίντελαρ ομολογώ ότι δεν την ήξερα και με ξάφνιασε ευχάριστα το σχετικό e-mail που μου έστειλε ο σύντροφος Σπύρος.
Ο Ζίντελαρ ήταν ο ηγέτης της Εθνικής Αυστρίας και για πολλούς ο καλύτερος παίχτης στον κόσμο, πριν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η Wunderteam (ομάδα όνειρο) του Μεσοπολέμου ήταν η πρώτη εθνική ομάδα που άλλαξε τα δεδομένα στο ποδόσφαιρο. Την ακολούθησαν η Ουγγαρία του 1954, η Ολλανδία του 1974 και η Βραζιλία του 1982 (καμία από αυτές της ομάδες-χάρμα δεν κατάφερε να πάρει τίτλο). Η ιστορία της συγκεκριμένης ομάδας και ειδικότερα του Ζίντελαρ έληξε άδοξα. Στα ημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλου του 1934 αποκλείστηκε με διαιτητικό όργιο από τη διοργανώτρια και μετέπειτα κάτοχο Ιταλία του Μουσολίνι (έχασε 1-0 στην παράταση), ενώ το 1938, ενώ προετοιμαζόταν για το Μουντιάλ στη Γαλλία (ήταν το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου), η Αυστρία προσαρτήθηκε από τους ναζί και έχασε το δικαίωμα να αγωνιστεί στην τελική φάση, αν και είχε προκριθεί.
Οι κορυφαίοι παίχτες της, Ζίντελαρ, Μπίντερ, Μπίκαν και Γερούσαλεμ, αρνήθηκαν να αγωνιστούν κάτω από τη γερμανική σημαία και επί της ουσίας η «ομάδα όνειρο» διαλύθηκε. Οι Γερμανοί, γνωρίζοντας ότι με τον Ζίντελαρ αυξάνουν τις πιθανότητές τους να κατακτήσουν τον τίτλο στη Γαλλία, προσπάθησαν να τον «εξαγοράσουν», τάζοντάς του δόξα, χρήμα και κρατικά αξιώματα, χωρίς όμως να τα καταφέρουν, με αποτέλεσμα ο τίτλος να πάει για δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση στην Ιταλία. Η απέλπιδα προσπάθεια των ναζί για «ποδοσφαιρική προσάρτηση» της Αυστρίας έγινε στις αρχές του 1939, με τη διοργάνωση ενός φιλικού αγώνα των εθνικών ομάδων Γερμανίας και Αυστρίας. Η «συμφωνία» ανάμεσα στις δυο πλευρές, ήταν ο αγώνας να λήξει 1-1, όμως ο Ζίντελαρ και οι συμπαίκτες του δεν τήρησαν τη συμφωνία. Γι’ αυτούς η αναμέτρηση ήταν μια ευκαιρία να βγάλουν από πάνω τους την ταπείνωση και την καταπίεση που ένιωθαν και να δώσουν ένα καλό μάθημα στους ναζί, τσαλακώνοντας την επικοινωνιακή τους εικόνα.
Στον αγώνα που έγινε στη Βιέννη ο 34χρονος επιθετικός άνοιξε το σκορ, αφού πρώτα ξεφτίλισε ολόκληρη την γερμανική αμυντική γραμμή, ενώ λίγο πριν τη λήξη, έκανε ό,τι ήθελε τους αντιπάλους και έδωσε ασίστ στο συμπαίκτη του Καρλ Σέτα για να γίνει το τελικό 2-0. Οι δυο τους πήγαν και στάθηκαν προκλητικά, γελώντας, μπροστά από τους γερμανούς επίσημους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Χίτλερ. Δυο μήνες μετά το τελευταίο του ποδοσφαιρικό κονσέρτο, ο Ματίας Ζίντελαρ βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στη Βιέννη, εξαιτίας διαρροής γκαζιού, όπως αναφέρει το επίσημο πιστοποιητικό. Στην κηδεία του, παρά την απαγόρευση που είχαν εκδώσει οι ναζί παραβρέθηκαν περισσότεροι από 65.000 Αυστριακοί, για ν’ αποδώσουν φόρο τιμής στον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή της χώρας τους, που ταυτόχρονα έγινε και ένα σύμβολο αντίστασης στο ναζισμό.
Εκτός όμως από ιστορική αξία, το παράδειγμα και η στάση ζωής του Ματίας Ζίντελαρ έχουν άμεση σχέση και αποτελούν μπούσουλα για την εποχή μας, για όλους όσοι, κόντρα στις σειρήνες της εποχής, έχουμε επιλέξει, αντί για την προσωπική μας οικονομική και κοινωνική «καταξίωση», να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και για μια κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Κος Πάπιας
papias@eksegersi.gr
Την περασμένη Κυριακή, στον αγώνα της ομάδας τους κόντρα στην Κέρκυρα, οι οργανωμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού έστειλαν μήνυμα αλληλεγγύης προς τους απεργούς του Alter και της Χαλυβουργίας που αγωνίζονται για το δικαίωμα στη δουλειά. Την επόμενη μέρα, η φωτογραφία υπήρχε σε μικρό μέγεθος σε όλες σχεδόν τις αθλητικές εφημερίδες και παρά τις ενστάσεις που μπορεί να έχουν κάποιοι για το πώς συμβαδίζουν η αλληλεγγύη προς τους απεργούς και τους κοινωνικούς αγώνες με την υποστήριξη μιας ανώνυμης ποδοσφαιρικής επιχείρησης, είναι σίγουρο ότι έβαλε ένα μικρό λιθαράκι στη δημοσιοποίηση ενός θέματος που τα επίσημα ΜΜΕ φροντίζουν να το έχουν συνεχώς «θαμμένο», για προφανείς λόγους. Η πρωτοβουλία των οπαδών του Παναθηναϊκού ήταν αναμφίβολα θετική, όμως δεν είναι η πρώτη, αφού είχαν προηγηθεί οι οπαδοί του Εργοτέλη (την τελευταία αγωνιστική του 2011, πριν τη διακοπή του πρωταθλήματος) και ακολούθησαν η διοίκηση και οι οπαδοί του Πανιωνίου.
Τα δύο αυτά περιστατικά δεν πήραν την ανάλογη δημοσιότητα, με αποτέλεσμα όσοι δεν έχουν άμεση εμπλοκή με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα να σχηματίσουν την εντύπωση ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ήταν οι πρώτοι που εκδήλωσαν την συμπαράστασή τους στους απεργούς. Η στήλη σε προηγούμενο φύλλο είχε αναφερθεί στο πανό των οπαδών του Εργοτέλη (υπήρχε και η σχετική φωτογραφία) και προσπάθησε να βρει φωτογραφία από την Νέα Σμύρνη χωρίς όμως να τα καταφέρει. Το αναφέρουμε, επειδή δεν θέλουμε να αδικήσουμε τους Πανιώνιους που προηγήθηκαν των Παναθηναϊκών.