Τη δικαστική οδό παίρνει η υπόθεση ντόπινγκ της Εθνικής Ομάδας Αρσης Βαρών, μετά την απόφαση του εισαγγελέα να απαγγείλει κατηγορίες σε βάρος 25 ατόμων (Ιακώβου, αθλήτριες και αθλητές, φαρμακοποιοί κτλ.) που εμπλέκονται στην υπόθεση. Το θέμα βέβαια έχει θαφτεί από τα ΜΜΕ, όπως και η υπόθεση του πρωταθλητή της κολύμβησης Γιάννη Δρυμωνάκου, αφού το σύνολο του πολιτικού και αθλητικού κόσμου παραμένει πιστό στην πολιτική της πριμοδότησης του πρωταθλητισμού και των μεταλλίων. Οι «επιτυχίες» των πρωταθλητών χρησιμοποιούνται αφενός για να γεμίζουν οι καπιταλιστές με ζεστό χρήμα τις τσέπες τους και αφετέρου για να τονωθεί η εθνική υπερηφάνεια του λαού, σε μια περίοδο που η άρχουσα τάξη και το κεφάλαιο επιχειρεί να ακυρώσει (και σε μεγάλο βαθμό το έχει καταφέρει) μια σειρά λαϊκών κατακτήσεων.
Οπως έχουμε γράψει και παλιότερα, η πλειοψηφία του κόσμου έχει καταλάβει ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός, ο πρωταθλητισμός, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το ντόπινγκ, όμως αυτή η διαπίστωση δεν ενοχλεί. Θεωρείται δεδομένο, ότι για να φτάσει κάποιος στην κορυφή είναι αναγκαίο να κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών, για τον απλούστατο λόγο ότι έχει να συναγωνιστεί αθλητές που ντοπάρονται. Θα επαναλαμβανόμαστε και θα παραβιάζαμε ανοιχτές πόρτες αν μέναμε σε αυτό. Θεωρώ ότι πρέπει να βάλουμε το πρόβλημα του ντόπινγκ στην πραγματική του διάσταση και να το αντιμετωπίσουμε σαν κοινωνικό και όχι σαν αποκλειστικά αθλητικό φαινόμενο. Πρέπει να βρούμε τους λόγους για τους οποίους η πλειοψηφία του κόσμου αποδέχεται επί της ουσίας το ντόπινγκ, παρά τις διακηρύξεις και τις μεγαλοστομίες για το αντίθετο.
Το ντόπινγκ εκτός από τον αθλητισμό είναι μια πραγματικότητα για πολλές πτυχές της κοινωνικής δραστηριότητας, αφού βοηθάει για να επιτευχθούν στόχοι με το μικρότερο δυνατό κόπο ή να ξεπεραστούν δυσκολίες της καθημερινότητας. Ας δούμε μερικές εκδοχές μη αθλητικού ντόπινγκ. Οι βιταμίνες και τα διατροφικά βοηθήματα, που παίρνουν ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι για να αντέξουν την εντατικοποίηση της εργασίας, τους εξοντωτικούς ρυθμούς και τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, που έχουν επιβληθεί σε μεγάλο αριθμό εργασιακών χώρων, είναι ντόπινγκ. Η χρήση ναρκωτικών και μιας σειράς ψυχοτρόπων ουσιών από καλλιτέχνες, ηθοποιούς, τραγουδιστές, μουσικούς κτλ., προκειμένου να πετύχουν το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα και την καλύτερη επίδοση, είναι ντόπινγκ. Η χρήση σκευασμάτων διατροφής, βιταμινών και σκευασμάτων που αυξάνουν την προσοχή και την αποδοτικότητα στο διάβασμα από τους μαθητές που θέλουν να μπουν στη Γυμναστική Ακαδημία ή σε ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στα οποία εκτός από τις γραμματικές γνώσεις απαιτούνται και δεξιότητες ή συγκεκριμένες επιδόσεις σε ορισμένα αθλήματα, είναι ντόπινγκ. Η χρήση του Βιάγκρα, για να βελτιωθούν οι ικανότητες του άνδρα στο κρεβάτι, είναι ντόπινγκ. Η χρήση μιας σειράς ουσιών που «πίνουν» οι στρατιώτες, κατά τη διάρκεια πολεμικών συγκρούσεων και κατά την παραμονή τους στις εστίες του πολέμου, με τις οποίες ξεπερνούν το φόβο και αντέχουν στις σκληρές συνθήκες του στρατού, είναι επί της ουσίας ντόπινγκ. Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε μια σειρά ενεργειών και επιλογών που έχουν άμεση σχέση με το ντόπινγκ, πιστεύω όμως ότι έχουμε καταδείξει την ουσία του προβλήματος.
Το ντόπινγκ είναι πριν και πάνω απ’ όλα κοινωνικό φαινόμενο, που παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις και σαν τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ζούμε σε μια εποχή που το λαϊκό κίνημα και η εργατική τάξη βιώνουν καθημερινά τις συνέπειες μιας μεγάλης ήττας στην ταξική πάλη. Η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η κοινή προσπάθεια έχουν δώσει τη θέση τους στην ατομικότητα, στο προσωπικό βόλεμα, στην «εξόντωση» του συνάδελφου για να του φάμε τη θέση. Ο καθένας προσπαθεί μόνος να αντιμετωπίσει την καθημερινή καταπίεση και καταφεύγει σε ουσίες και διάφορα «βοηθήματα» για να «αλλάξει» την εφιαλτική πραγματικότητα στην οποία ζει. Απομονωμένος από τον κοινωνικό περίγυρο και βυθισμένος στον καναπέ του, προσπαθεί μέσα από το ντόπινγκ και τις ουσίες που πίνει να αντλήσει τη δύναμη, που σε παλιότερες εποχές αντλούσε από τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες και τη συλλογική προσπάθεια για να φτιάξει μια άλλη κοινωνία. Οσο υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες και φτώχεια, για μια σημαντική μερίδα του λαού και της νεολαίας οι ουσίες και το ντόπινγκ θα αποτελούν το «εργαλείο» για να βελτιώσουν τη ζωή τους. Η αύξηση της παραγωγικότητας και η εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργαζομένους για το ποιος θα είναι περισσότερο αποδοτικός για τον εργοδότη (ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα κατοχυρώσει μια θέση εργασίας), που έχουν σαν συνέπεια μη αναστρέψιμες βλάβες στον ανθρώπινο οργανισμό, είναι μια πραγματικότητα και αποτελεί τον προτεινόμενο από τους κυρίαρχους και δυστυχώς εφαρμόσιμο από τη νεολαία και την εργατική τάξη «τρόπο ζωής».
Με απλά λόγια, η «κοινωνική» ντόπα είναι παντού, νόμιμη και ιδεολογικά κυρίαρχη, συνεπώς θα είμαστε αφελείς αν πιστεύουμε ότι μπορεί να καταπολεμηθεί η ντόπα στον αθλητισμό. Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα του ντόπινγκ στον αθλητισμό, θα πρέπει να παλέψουμε για να ανατρέψουμε το σημερινό οικονομικό σύστημα, που έχει πάνω από όλα το κέρδος, σε απλά ελληνικά θα πρέπει να παλέψουμε για να τσακίσουμε τον καπιταλισμό.
Κος Πάπιας
papias@eksegersi.gr
ΥΓ1: Περισσός και ΣΥΡΙΖΑ, επί της ουσίας σιγοντάρουν την πολιτική της παραγωγής πρωταθλητών και μεταλλίων, που έχουν συναποφασίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Φλυαρούν με θεωρίες για μαζικό και καθαρό αθλητισμό και κάνουν γαργάρα με ταβανόπροκες σημαντικές παραμέτρους που ανατρέπουν τις διακηρύξεις τους. Καταδίκασαν την πολιτική της προπαγάνδισης του «εθνικού μεγαλείου», που γέννησε το ντόπινγκ στις χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού και ιδι-αίτερα στην Ανατολική Γερμανία; Συμμετέχουν επιφανή στελέχη τους στο οικονομικό γίγνεσθαι του επαγγελματικού αθλητισμού στη χώρα μας, που ελέγχεται, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, από τις πολυεθνικές και τους σπόνσορες; Πώς εξηγούν το γεγονός ότι οι «αθάνατοι» που προέρχονται από τις «σοσιαλιστικές» χώρες (Μπορζόφ, Χουαντορένα κτλ.), δεν έχουν θέσει ποτέ θέμα στη ΔΟΕ, προκειμένου να σταματήσει η επαγγελματοποίηση του αθλητισμού και να βγουν από τη μέση οι καπιταλιστές και οι σπόνσορες; Γιατί την ίδια στιγμή που καταγγέλλουν την επίσημη πολιτική της παραγωγής πρωταθλητών και μεταλλίων, σπρώχνονται προκειμένου να φωτογραφηθούν με τους πρωταθλητές μας, μετά από κάθε μεγάλη επιτυχία, ενώ γνωρίζουν ότι πρωταθλητισμός = ντοπάρισμα; Ρητορικά τα ερωτήματα. Οπως λέει και ένας στίχος τραγουδιού του Σωκράτη Μάλαμα: «όλοι οι καριόληδες μια εταιρία».
ΥΓ2: Αρχισαν τα όργανα στο ελληνικό μπάσκετ. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, αναμετρούνται για τον τίτλο του πρωταθλητή και ήδη έχουμε τις πρώτες παρενέργειες. Στον πρώτο τελικό στο ΟΑΚΑ, οι πράσινοι οπαδοί έσυραν ατελείωτα πουστριλίκια στον προπονητή του Ολυμπιακού και της εθνικής ομάδας, Παναγιώτη Γιαννάκη, ενώ στο δεύτερο τελικό οι ερυθρόλευκοι οπαδοί απάντησαν τα δέοντα. Εκτός όμως από την οπαδική κόντρα, είχαμε και έντονη αντιπαράθεση, ανάμεσα στις διοικήσεις των δυο ομάδων και μια παράμετρο που αφορά την Εθνική. Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός, με ανακοίνωσή της την επαύριο του 1ου τελικού, έθεσε ευθέως θέμα για την παραμονή του Γιαννάκη στη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή. Η Ομοσπονδία το προηγούμενο διάστημα προσπάθησε (με μεγάλη επιτυχία) να παγώσει το θέμα, έτσι ώστε ο Γιαννάκης να κοουτσάρει την Εθνική και να την οδηγήσει στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου. Δυστυχώς γι’ αυτή, η κόντρα ανάμεσα στους αιώνιους αντίπαλους ανέτρεψε τα σχέδιά της. Στο θέμα είναι διχασμένη και η κοινή γνώμη, όπως έδειξε και γκάλοπ αθλητικής εφημερίδας.
ΥΓ3: Ο πρόεδρος της ΠΑΕ Αρης Λάμπρος Σκόρδας έχει ανέβει πολύ στην εκτίμηση της στήλης, αφού μας γλίτωσε, αδέλφια βάζελοι, από το Μπάγιεβιτς.
ΥΓ4: Στα χνάρια του Ολυμπιακού βαδίζουν οι πράσινοι στο ποδόσφαιρο. Πολυκοκκαλότητα οι ερυθρόλευκοι, πολυμετοχικότητα οι πράσινοι. Πατέρα Σωκράτη πρόεδρο οι ερυθρόλευκοι, Νίκο Πατέρα οι πράσινοι. Ε ρε γλέντια, που θα ‘λεγε κι ο Καραγκιόζης.