Πώς να αισθάνεται άραγε ο Νίκος Δένδιας μετά την άρον-άρον φυγάδευση από τη Λιβύη της άσπονδης… φίλης του Νάιλα αλ-Μανγκούς; Ικανοποιημένος επειδή η Μανγκούς εξευτελίστηκε ή δυσαρεστημένος επειδή η πρώην πλέον ΥΠΕΞ της Λιβύης εκδιώχτηκε γιατί διεξήγαγε μυστικές συνομιλίες με τον ομόλογό της του σιωνιστικού μορφώματος, Ελι Κοέν, υλοποιώντας την αμερικάνικη στρατηγική;
Πέρα από τα αισθήματα του κάθε ασήμαντου Δένδια, τα γεγονότα στη Λιβύη απέδειξαν ότι ο αντισιωνισμός είναι ακόμα ζωντανός και ισχυρός στις λαϊκές μάζες της πολύπαθης χώρας. Η Λιβύη, και όσο ακόμα είχε βασιλικό καθεστώς, πριν από το κίνημα των αξιωματικών που ανέτρεψε τον βασιλιά και εγκαθίδρυσε το καθεστώς Καντάφι το 1969, ουδέποτε είχε αναγνωρίσει το σιωνιστικό μόρφωμα, υπήρξε φιλική προς τους Παλαιστίνιους που αναζητούσαν σ’ αυτήν άσυλο, ενώ από το 1957 είχε ψηφίσει νόμο που προβλέπει ότι κάθε συναλλαγή με το Ισραήλ τιμωρείται με κάθειρξη 9 χρόνων κατ’ ανώτατο όριο. Η κατεύθυνση αυτή ενισχύθηκε στις δεκαετίες που κυβερνούσε ο Καντάφι με τον στρατό και τις βεδουΐνικες πολιτοφυλακές που τον είχαν σαν θεό τους.
Καμία από τις φατρίες που επιδίδονται στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, μετά την ανατροπή και τη δολοφονία του Καντάφι το 2011, δεν τόλμησε να αμφισβητήσει αυτή τη στρατηγική επιλογή, φοβούμενη τις λαϊκές αντιδράσεις. Οι Αμερικάνοι, φυσικά, έχουν άλλη γνώμη. Για παράδειγμα, τον περασμένο Γενάρη επισκέφτηκε τη Λιβύη ο διευθυντής της CIA, Γουίλιαμ Μπερνς, που δε δίστασε να προτρέψει την κυβέρνηση της Λιβύης να ακολουθήσει το παράδειγμα των καθεστώτων του Κόλπου, που έχουν ομαλοποιήσει τις σχέσεις τους με το Ισραήλ μέσω των λεγόμενων «Συμφωνιών του Αβραάμ» (υπογράφηκαν επί Τραμπ).
Η αμερικανοτραφείσα Μανγκούς ανέλαβε αυτό το καθήκον, σε συνεργασία με τον πρωθυπουργό Ντμπέιμπα (ανήκουν στην κυβέρνηση της Τρίπολης, που είναι αυτή που αναγνωρίζουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης και ο ΟΗΕ). Η συνάντηση Μανγκούς-Κοέν έγινε στη Ρώμη και οι Λίβυοι λένε πως είχαν συμφωνήσει να παραμείνει κρυφή. Ομως ο Κοέν την αποκάλυψε. Και στη Λιβύη ξέσπασε… χάος πάνω στο χάος. Διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους της Τρίπολης και άλλων πόλεων κραυγάζοντας αντισιωνιστικά συνθήματα, καίγοντας σημαίες του Ισραήλ και πορτρέτα της Μανγκούς και στήνοντας πύρινα οδοφράγματα με παλιά λάστιχα στα οποία έβαλαν φωτιά.
Η Μανγκούς προσπάθησε να δικαιολογηθεί, κάνοντας λόγο για «ανεπίσημη και τυχαία συνάντηση στη Ρώμη, κατά τη διάρκεια άλλης συνάντησης με τον ιταλό υπουργό Εξωτερικών». Προσπάθησε και να γλείψει τα οργισμένα πλήθη των Λίβυων με τη δήλωση ότι «απορρίπτεται πλήρως και ομόφωνα η εξομάλυνση των σχέσεων με το σιωνιστικό μόρφωμα»! Ομως, τα πλήθη δεν κατευνάστηκαν. Ετσι Ντμπέιμπα και Μανγκούς συμφώνησαν να παραιτηθεί η τελευταία, που υπό άκρα μυστικότητα επιβιβάστηκε σε κρατικό αεροπλάνο και προσγειώθηκε στην Ισταμπούλ (ως γνωστόν, η κυβέρνηση Ντμπέιμπα-Μανγκούς διατηρεί στενότατες σχέσεις με την Τουρκία του Ερντογάν).
Στο Ισραήλ, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, Γιαΐρ Λαπίντ, βρήκε την ευκαιρία να κατηγορήσει τους Κοέν και Νετανιάχου: «Οι χώρες όλου του κόσμου στρέφουν αυτό το πρωί το βλέμμα τους στην ανεύθυνη διαρροή της συνάντησης ανάμεσα στους υπουργούς Εξωτερικών του Ισραήλ και της Λιβύης και αναρωτιούνται: Είναι δυνατόν να έχει κανείς ομαλές σχέσεις με αυτή τη χώρα; Είναι δυνατόν να εμπιστεύεται αυτή τη χώρα;».
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο Κοέν συμπεριφέρθηκε τόσο ερασιτεχνικά, αποκαλύπτοντας μια μεγάλης σημασίας κρυφή συνάντηση. Μάλλον οι σιωνιστές εκτίμησαν λάθος τα πράγματα. Υπερτίμησαν τους αμερικανόδουλους Ντμπέιμπα και Μανγκούς και υποτίμησαν τα αντισιωνιστικά αισθήματα του λιβυκού λαού. Θέλησαν να «σπρώξουν» τα πράγματα αλλά πέτυχαν το αντίθετο.
