«Ο πατέρας μου στη διαθήκη του, μου έδωσε ένα μόνο πράγμα, το όνομά του. Μεγάλη τιμή. Αλλά το έργο του και η ιστορία του ούτε σε μένα ανήκουν, σε κανένα δεν ανήκουν, ανήκουν στον ελληνικό λαό και στην ελληνική ιστορία. Δεν μου αρέσει και η λογική ότι ο Ανδρέας είναι ο σωτήρας τον οποίο πρέπει να μιμηθούμε. Δεν πίστευε σε σωτήρες ο Ανδρέας, ούτε θα πρέπει εμείς να πιστέψουμε». Ο ΓΑΠ φαίνεται μπουνταλάς αλλά δεν είναι. Αν αδειάζει κάποιον μ’ αυτή τη δήλωση, αυτός είναι ο Ανδρουλάκης. Γιατί ο Ανδρουλάκης ξεκίνησε την κουβέντα περί «τυμβωρυχίας του Ανδρέα Παπανδρέου» από τον Τσίπρα. Με την τοποθέτηση ότι η ιστορία του Ανδρέα ανήκει στον ελληνικό λαό και στην ελληνική ιστορία, ο Γιωργάκης νομιμοποιεί τρόπον τινά τη χρήση των παλαιών πασοκικών σλόγκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας και ΓΑΠ ταυτίζονται: «ο Ανδρέας ανήκει σε όλους»). Και εμμέσως πλην σαφώς δείχνει στον Ανδρουλάκη την κατεύθυνση για τις μετεκλογικές συμπράξεις.
Verba non volant
Verba volant, scripta manent (τα λόγια πετάνε, τα γραπτά μένουν) έλεγαν οι Ρωμαίοι, αλλά τότε δεν υπήρχε τηλεόραση, βίντεο, μαγνητοταινίες και διαδίκτυο. Στην εποχή μας και τα λόγια μένουν, όταν λέγονται δημόσια. Την πάτησε, λοιπόν, ο Κούλης στο πρωινάδικο του Παπαδάκη, όταν ο τελευταίος του θύμισε την δέσμευσή του ότι θα καταργήσει το νόμο Κατρούγκαλου. «Είχαμε πει ότι θα διορθώσουμε αδικίες του νόμου Κατρούγκαλου», είπε ο Κούλης και του έκατσε το ψέμα στο λαιμό. Να πνιγεί κόντεψε, αλλά τελικά το κατάπιε. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε το διαδίκτυο που δε δυσκολεύτηκε καθόλου να βρει το σχετικό απόσπασμα με τις… «καθαρές κουβέντες» του Κούλη: «Ο νόμος Κατρούγκαλου καταργείται». Και έγινε ρόμπα ο ά(χ)ριστος.
— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss2) May 8, 2023
Βούτυρο στο ψωμί
Μπαράζ αντιερντογανικών δημοσιευμάτων μετά από εκείνο του «Economist» που καλούσε τους πολίτες της Τουρκίας να διώξουν τον Ερντογάν για να «σωθεί η δημοκρατία». Η «Washington Post» απεκάλεσε τον Ερντογάν «χαρισματικό δικτάτορα», το «Spiegel» απεφάνθη ότι «δεν είναι ανίκητος», οι «Financial Times» σχολίασαν ότι ο Ερντογάν δίνει αγώνα για να διατηρήσει την εξουσία του, η σιωνιστική «Jerusalem Post» κατηγόρησε το ΑΚΡ για εθνικισμό. Αλλο που δεν ήθελε ο Ερντογάν. Βούτυρο στο ψωμί του είναι όλα αυτά τα δημοσιεύματα. Τα ενέταξε αμέσως στην προεκλογική ρητορική του, κατηγορώντας την αντιπολίτευση ως ενεργούμενο των… ιμπεριαλιστών. Ναι, αυτόν τον όρο χρησιμοποίησε, προσπαθώντας να κερδίσει και το κεμαλικό ακροατήριο.
Η θλίψη του Κωνσταντίνου
«Πρόδρομος Εμφιετζόγλου» θα είναι πλέον το όνομα του κόμματος. Οπως ανακοινώθηκε, «χρέος μας είναι να επιλέξουμε μια ονομασία για τις επόμενες εκλογές που δεν θα μπορεί κατά κανέναν τρόπο να απορρίψει ο Αρειος Πάγος ούτε οι μεθοδεύσεις των Μητσοτάκη – Ντόρας – Γεραπετρίτη». Αντιλαμβάνεστε τη θλίψη (τι θλίψη, κατάθλα κανονική) του αντιπροέδρου Κωνσταντίνου Μπογδάνου του μεγαλοπρεπούς, για τον οποίο δε βρέθηκε ούτε ένα τετραγωνικό χιλιοστό χώρου στη μαρκίζα; Χάθηκε, δηλαδή, να το πουν «Εμφιετζόγλου-Μπογδάνος»; Δηλαδή, επειδή έχει τα λεφτά ο Εμφιετζόγλου, θα είναι πρώτη φίρμα στο μαγαζί, πετώντας στην αφάνεια τον Μπογδάνο που έχει και πιο δυνατό brand name; Κάτι μας λέει ότι δε θα αντέξει για πολύ να τραγουδάει κρυμμένος σε μια γωνιά πίσω από τον μπασίστα.
Με το καθοίκι στο κεφάλι
Oλα τα λεφτά στο βασιλικό ριάλιτι του Λονδίνου ήταν το μοχθηρό χαμόγελο της (Γ)καμήλα(ς). Μόλις ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι τής έβαλε το κανάτι στο κεφάλι και αφού το στερέωσε μόνη της μη τυχόν και γίνει καμιά γκαντεμιά και πέσει, σηκώθηκε για να πλησιάσει τον Καρολάκο και έριξε ένα πραγματικά δολοφονικό χαμόγελο προς τα μέλη της αυλής. Σαν να τους έλεγε «φάτε τη σκόνη μου, δευτεράντζες, έγινα βασίλισσα».
YΓ1. Πολύ δημοκρατικό, πάντως, το βρετανικό πολιτικό σύστημα. Η Σκότλαντ Γιαρντ ανακοίνωσε ότι θα δείξει μηδενική ανοχή σε αντιμοναρχικούς. Και συνέλαβε έξι άτομα που φορούσαν αντιμοναρχικές κονκάρδες. Πάλι καλά. Αν γυρίζαμε μερικούς αιώνες πίσω, θα βλέπαμε να τους αποκεφαλίζουν.
ΥΓ2. Στην παράσταση της ανοικείωσης «Σκάψε καλά γέρο τυφλοπόντικα» ακούγεται μια πολύ ωραία ατάκα: «Το πίστεψα. Μέχρι που άρχισα ν’ αμφιβάλλω για την καλοσύνη των βασιλιάδων. Τα στέμματα στέφουν πάντα μια στοίβα μυστικά. Και τα μυστικά των τρανών έχουν το χρώμα του εγκλήματος».
