Από τη μια, ο διάδοχος του Αριστόβουλου Μάνεση στην έδρα Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ. Της φιλελεύθερης αστικής νομικής κατεύθυνσης, υποτίθεται. Με δεσμούς με το παλιό «εσωτερικό» και με πολιτική καριέρα στα χρόνια των Μνημονίων (υπουργός-προταθείς από τη ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη και υπηρεσιακός υπουργός στις κυβερνήσεις Πικραμμένου και Θάνου).
Νομικά ξέρει ο Αντώνης Μανιτάκης, σ’ αυτό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Οταν όμως εμφανίζεται στον ΣΚΑΙ ως… μαθητής της Σοφίας Νικολάου, δηλώνοντας ότι ο Κορυδαλλός έχει μετατραπεί σε φυλακές υποδίκων και δεν είναι δυνατόν να μεταχθεί εκεί ο Δημήτρης Κουφοντίνας, και ως μαθητής του Αδωνι Γεωργιάδη, δηλώνοντας πως όλοι ξέρουμε ότι ο Κουφοντίνας έχει πολιτικές βλέψεις και το κάνει για να ηρωοποιηθεί και αναρωτώμενος πώς είναι δυνατόν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να του παρέχει πολιτική κάλυψη και να γίνονται διαδηλώσεις, δεν μιλά ως νομικός, αλλά ως πολιτικός. Πολιτικός ακροδεξιάς κοπής μάλιστα.
Από την άλλη, έχεις έναν άλλο πανεπιστημιακό, καθηγητή Δημοσίου Δικαίου στη Νομική του ΕΚΠΑ. Δεν ξέρουμε σε ποια νομική κατεύθυνση (αστοφιλελεύθερη ή αστοσυντηρητική) ανήκει ο Σπύρος Βλαχόπουλος, πολιτικά όμως είναι τοποθετημένος στο συντηρητικό χώρο, αφού είναι μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του νεοδημοκρατικού «Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής» (σ’ αυτό βρίσκουμε επίσης τους Γεραπετρίτη, Ταραντίλη και Συρίγο και πρόεδρο τον αναπληρωτή υπουργό Ανάπτυξης Παπαθανάση).
Επέλεξε, όμως, στο ζήτημα της απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα να τοποθετηθεί ως νομικός. Μιλώντας στο τρίτο πρόγραμμα της ΕΡΤ, δήλωσε ότι «τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι α λα καρτ. Δεν κρίνουμε με βάση τα πρόσωπα, αν είναι συμπαθητικά, αλλά με βάση τις καταστάσεις και αυτό είναι το μεγαλείο του νομικού πολιτισμού». Κι όταν έφτασε στο «διά ταύτα», ήταν σαφέστατος: «Υπάρχει μια στάθμιση που πρέπει να γίνει: από τη μία ο κίνδυνος της ζωής κάποιου ανθρώπου και από την άλλη το ζήτημα σε ποιο σωφρονιστικό κατάστημα θα εκτίσει την ποινή του. Ανάμεσα στον εκβιασμό και στην προστασία της ανθρώπινης ζωής, βάζω πρώτα την ανθρώπινη ζωή».
Υπάρχουν και άλλοι συντηρητικοί νομικοί που τοποθετήθηκαν με τον ίδιο τρόπο, όπως π.χ. ο επίσης πανεπιστημιακός Αριστείδης Χατζής. Η σύγκριση με την αποκρουστική τοποθέτηση Μανιτάκη μας δίνει αβίαστα το συμπέρασμα.
