Βρέθηκε πάλι θέμα για να απασχολήσει τη φλυαρία των αστικών ΜΜΕ: ο Τσίπρας έκανε «ανασχηματισμό». Και όπως συμβαίνει πάντοτε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, έχουμε και πάλι αναλύσεις επί αναλύσεων, για το «κούρεμα» του Παππά, το «καψώνι» στον Πολάκη και πάει λέγοντας.
Ο Παππάς ήταν δεδομένο ότι θα «κουρευτεί». Δεν εξαφανίστηκε, όμως. Εξακολουθεί να ανήκει στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ως υπουργήσιμος. Μαζί του «κουρεύτηκε» και ο Σπίρτζης, που εστάλη στο «σκιώδες» υπουργείο Μπάτσων και Καταστολής για να κονταροχτυπιέται με τον Χρυσοχοΐδη. Εκανε συμμαχία με τον Παππά, έχασε, πληρώνει. Με μέτρο όμως. Ηταν ο άτυπος ηγέτης της πρώτης φουρνιάς των πασοκοσυριζαίων, την είδε «κάπως», τώρα βλέπει τη νεότερη φουρνιά των πασοκοσυριζαίων να τον προσπερνά στην ηγετική ιεραρχία. Δεν τον φοβόμαστε, όμως, ξέρει να… σκαρφαλώνει.
Ο τρίτος της νέας φράξιας, ο Πολάκης, είναι μια κατηγορία μόνος του. Εννοείται πως δεν πρόκειται να αναφέρεται στον Ζαχαριάδη, που από «πουθενάς» βρέθηκε επικεφαλής στο Εσωτερικών. Ο Πολάκης έχει βρει το δικό του τρόπο. Κατάφερε να «καταπιεί» κοτζάμ Σταθάκη, θα κωλώσει επειδή ο Τσίπρας τον έστειλε «υπό» τον Ζαχαριάδη; Τα θέματα «Διαφάνειας της Διοικητικής Δράσης» τον ενδιαφέρουν μόνο στο βαθμό που του επιτρέπουν να σκανδαλολογεί με το δικό του τρόπο. Κι αυτό θα συνεχίσει να κάνει. Μιλώντας επί παντός του επιστητού, χωρίς να περιορίζεται στα θέματα της (υποτιθέμενης) αρμοδιότητάς του.
Οσο για τον Τσακαλώτο, δεν τη λες υποβάθμιση τη θέση του πρώτου τη τάξει κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, αρμόδιου για τα θέματα που εξετάζουν οι διαρκείς επιτροπές Οικονομικών Υποθέσεων και Παραγωγής και Εμπορίου. Μπορεί η Αχτσιόγλου και ο Χαρίτσης να κάνουν όσες δηλώσεις θέλουν. Μόλις ένα νομοσχέδιο κατατίθεται στη Βουλή, το πρώτο βιολί θα είναι ο Τσακαλώτος (κι αλίμονο στους έρ’μους τους πρακτικογράφους της Βουλής).
Kατά τα άλλα, θυμίζουμε τι γράφαμε προ τριημέρου:
Θα τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να επανέλθει στην κυβερνητική εξουσία; Γιατί να μην τα καταφέρει, αν δεν αλλάξει τίποτα σε κοινωνικό επίπεδο; Οι εκλογές διέπονται πάντοτε από τη λογική του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Η ψήφος μπορεί να δοθεί με βάση την επιλογή του μικρότερου κακού, μπορεί να είναι ψήφος αποδοκιμασίας του κόμματος που κυβερνά και όχι επιδοκιμασίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σ’ αυτές τις παγιωμένες συμπεριφορές ποντάρει πάντοτε η στρατηγική του «ώριμου φρούτου», που χαράζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης: ξεπλενόμαστε από τα κυβερνητικά μας αμαρτήματα και περιμένουμε οι ψηφοφόροι να σιχαθούν αυτούς που κυβερνούν και να ψηφίσουν «αναγκαστικά» εμάς.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος είναι να υπάρξει επαναστατική πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης.
