ΘΡΙΑΜΒΟΣ
Ηταν ο προσωπικός του θρίαμβος. Δεν μπορούσε να τον γιορτάσει όπως οι ρωμαίοι αυτοκράτορες (πολύ θα ήθελε να σύρει τον Κόρμπιν αλυσοδεμένο στους δρόμους του Λονδίνου), βρήκε όμως τρόπο να τονίσει ότι είναι ο προσωπικός του θρίαμβος. Μάζεψε καμιά εκατοστή νεοεκλεγέντες βουλευτές των Τόρηδων (αυτούς που οφείλουν την εκλογή τους στη δική του πολιτική τακτική), τους έστησε σ' ένα χώρο του βρετανικού κοινοβουλίου, στήθηκε μπροστά τους σαν μαέστρος που ετοιμάζει την ορχήστρα, τους έδειξε πώς πρέπει να στηθούν και μετά γύρισε και πόζαρε στους φωτογράφους. Ετσι συμβαίνει στην αστική πολιτική. Σήμερα είσαι, αύριο μπορεί να μην είσαι. Ο Μπόρις Τζόνσον το ξέρει καλά. Γι' αυτό απολαμβάνει κάθε στιγμή του θριάμβου. Και θα προσπαθήσει να παρατείνει όσο περισσότερο γίνεται την παραμονή του στην πρωθυπουργία. Αυτό που δεν κατάφεραν ο Κάμερον και η Μέι. Είτε το καταφέρει είτε όχι, αλίμονο στο βρετανικό προλεταριάτο που τον πίστεψε…
♦ Χοντρό παιχνίδι
Να δεχτούμε ότι ο Σημίτης δε χωνεύει τον Καραμανλή. Λογικό για έναν άνθρωπο σαν τον Σημίτη. Ο Καραμανλής παραλίγο να τον κερδίσει το 2000 (το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές στο νήμα, με διαφορά εβδομήντα χιλιάδων ψήφων), ενώ το 2004 φαινόταν ότι θα τον κερδίσει καθαρά και ο Σημίτης επέλεξε να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για να πάρει την κρυάδα ο Γιωργάκης. Οταν, όμως, ένα άρθρο του Σημίτη γίνεται κεντρικό πρωτοσέλιδο θέμα στο σαββατιάτικο φύλλο των «Νέων», με τίτλο «Για όλα φταίει ο Καραμανλής» και υπέρτιτλο «Καταπέλτης ο Κώστας Σημίτης για τα ελληνοτουρκικά», τότε αυτός που μιλάει δεν είναι ο Σημίτης αλλά ο Μαρινάκης. Το άρθρο Σημίτη θα μπορούσε να παρουσιαστεί μ' ένα μικρό «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα και όχι να γίνει κύριο θέμα του φύλλου. Ο ίδιος ο Σημίτης, άλλωστε, αισθάνθηκε την ανάγκη να διευκρινίσει γραπτώς ότι το πρωτοσέλιδο δεν ήταν δικό του, αλλά της εφημερίδας.
Και βέβαια, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει μια τέτοια πολιτική παρέμβαση μόνο με πρωτοβουλία των διευθυντικών στελεχών της εφημερίδας. Δόθηκε έγκριση από τον ιδιοκτήτη (αν δεν ήταν αυτός που εξαρχής έδωσε την κατεύθυνση) για να εργαλειοποιηθεί μ' αυτόν τον τρόπο το άρθρο του Σημίτη.
Εχει ο Μαρινάκης «προηγούμενα» με τον Καραμανλή και θέλει να του κόψει το δρόμο για την προεδρία της Δημοκρατίας; Δεν το γνωρίζουμε. Χρησιμοποιεί ο Μαρινάκης τον Σημίτη ως εργαλείο για να πιέσει τον Μητσοτάκη, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου παζαριού μεταξύ τους; Ούτε αυτό το γνωρίζουμε, όμως αν ισχύει αυτό, το παιχνίδι γίνεται πολύ χοντρό. Τέλος, δε θα πρέπει να αποκλείσουμε ακόμα και παρέμβαση του αμερικάνικου παράγοντα που για τους δικούς του λόγους δε γουστάρει τον Καραμανλή. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε ο Μαρινάκης, εκτός από το Συγκρότημα Λαμπράκη, που αγόρασε μπιρ-παρά, «κληρονόμησε» και τις προνομιακές του σχέσεις με το άντρο της Βασιλίσσης Σοφίας.
♦ «Ψήστες»
«Η κατάσταση είναι δύσκολη και θα γίνει δυσκολότερη. Η παγίδευση σε πολιτικές αντιπαράθεσης δεν οδηγεί σε θετικά αποτελέσματα. Αν δούμε το Ισραήλ, δεν αντιδρά με αυτόν τον τρόπο, είναι προσεκτικό. Η Ελλάδα θα μπορούσε να υιοθετήσει την προσέγγιση της εποχής μετά το 1996 και να επιδιώξει συνεργασία με την Τουρκία με έναν τρόπο που επιτρέπει στην Τουρκία και τους Τουρκοκυπρίους να επωφεληθούν από τη συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο».
Ο Κεμάλ Κιριστζί είναι τουρκικής καταγωγής, αλλά δύσκολα τον λες τούρκο εθνικιστή. Οσο για τον Ερντογάν, ούτε που θέλει να τον βλέπει. Στέλεχος του Ινστιτούτου Brooking στην Ουάσινγκτον είναι κι αυτό λέει πολλά (αν όχι όλα). Οπως λέει πολλά το γεγονός ότι του πήρε συνέντευξη η ναυαρχίδα του Συγκροτήματος Μαρινάκη, την οποία δημοσίευσε στο αμέσως επόμενο φύλλο απ' αυτό που δημοσίευσε το περιβόητο άρθρο Σημίτη. Και βρίσκονται και οι δύο στην ίδια κατεύθυνση. Τυχαίο; Οχι ασφαλώς. Ανήκουν σ' εκείνους που «ψήνουν» την «επιστροφή στο διάλογο και τη συνεργασία». Στην ίδια γραμμή, άλλωστε, κινήθηκε προ ημερών ο αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Μητσοτάκη, Θάνος Ντόκος, υποστηρίζοντας πως «ακόμη και ιδέες περί συνεκμετάλλευσης μπορούν να συζητηθούν, υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης οριοθέτησης μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο».
Εννοείται πως εμείς δε συντασσόμαστε με τους γνωστούς εθνικιστές-πολεμοκάπηλους. Σημειώνουμε απλά τη δουλειά που κάνουν οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» (που πουλάνε το δικό τους «πατριωτισμό), υπό την καθοδήγηση της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής. Διότι στο τέλος οι Αμερικανοί θα αναλάβουν το ρόλο του διαιτητή που θα μοιράσει «δίκαια» τη λεία, αφού κρατήσει για τον εαυτό του τη μερίδα του λέοντος.
♦ Γελοία κιτρινιά
«Τα δώρα των Χριστουγέννων – “13η παροχή“ σε δέκα ημέρες»! Αυτός ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος των «Νέων» την περασμένη Δευτέρα. Ανοιγες τη σελίδα στην οποία παρέπεμπε το πρωτοσέλιδο και τι διάβαζες; Αυτά που ήδη ήξερες. Οτι «13η παροχή» σημαίνει πως «η κυβέρνηση ανοίγει τώρα το πουγκί του υπερπλεονάσματος» και «θα μοιράσει έως το τέλος του μήνα πάνω από μισό δισ. ευρώ για μέρισμα, επίδομα θέρμανσης, επιστροφή προκαταβολής φόρου». Αυτά τα τρία, αν τα προσθέσεις (με βάση τον πίνακα που παρέθετε η φυλλάδα) κάνουν 381 εκατ. ευρώ και όχι «πάνω από μισό δισ.». Προσέθεσαν και 200 εκατ. που δόθηκαν για την πληρωμή παλαιότερων οφειλών προς τη ΔΕΗ από τις ΥΚΩ και… ξεπέρασαν το μισό δισ.
Φαίνεται πως πονάει πολύ η κυβέρνηση. Διότι ο κόσμος είχε συνηθίσει να παίρνει το φιλανθρωπικό βοήθημα στα τέλη του χρόνου και φέτος θα το πάρουν ελάχιστοι. Γι' αυτό και κατασκεύασαν αυτή την κιτρινιά, μπας και δώσουν γραμμή στους δεξιούς να υπερασπίζονται την κυβερνητική πολιτική στα καφενεία. Στα καφενεία, όμως, συχνάζει λαϊκός κόσμος. Ετσι, ακόμα και ο δεξιός συνταξιούχος μόνο μπινελίκια θα διαθέτει για την κυβέρνηση που ψήφισε.
♦ Τα καλά και συμφέροντα
Διαβάσαμε στο «Ριζοσπάστη», ότι στη συνάντησή του με τον Πέτσα για το θέμα της επιχορήγησης των εφημερίδων, ο βουλευτής του Περισσού Γιάννης Γκιόκας θύμισε ότι το κόμμα του είχε καταψηφίσει την τροπολογία του ΣΥΡΙΖΑ και ότι οι εφημερίδες που θα επιχορηγηθούν «ανήκουν κυρίως σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, και από αυτήν την άποψη δεν μπορεί να δίνονται χρήματα που στερείται ο ελληνικός λαός για να καλύπτονται υποχρεώσεις των επιχειρηματιών. Επίσης ότι σε κάθε περίπτωση, αν δίνονταν χρήματα, αυτό έπρεπε να γίνει με κριτήριο τη στήριξη των εργαζομένων και προφανώς αποκλείοντας έντυπα που καλλιεργούν το ρατσιστικό μίσος, τον εθνικισμό και την ξενοφοβία».
Σωστά όλ' αυτά, αλλά στη λίστα της ΚΥΑ Πέτσα είδαμε να φιγουράρει και ο «Ριζοσπάστης», με το μάξιμουμ της επιχορήγησης (200.000 ευρώ). Για να βρεθείς στη λίστα σημαίνει ότι έκανες αίτηση και υπέβαλες τα απαιτούμενα δικαιολογητικά. Αυτό είναι πράξη, τα υπόλοιπα είναι απλώς φερετζές. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που ο Περισσός αναζητά κρατική επιχορήγηση. Φτάνει να θυμηθούμε την… πονεμένη ιστορία της «Τυποεκδοτικής» με τις επιχορηγήσεις μέσω «αναπτυξιακών» νόμων και τις απολύσεις εργαζόμενων στο τέλος.
♦ Γιοφύρια
«Είναι γεγονός ότι συνδικαλιστικές ενώσεις, ειδικά στο Δημόσιο, έχουν αναπτύξει ιδιοκτησιακά σύνδρομα με τις επιχειρήσεις που εργάζονται και το φαινόμενο αυτό το ανέχεται η ελληνική κοινωνία. Εντάσσεται δε σε ένα γενικότερο κλίμα νοσηρής κοινωνικής νοοτροπίας. Δεν υπάρχει επαρκής αίσθηση κοινωνικής ευθύνης». Αυτά δήλωσε ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου, πρώην ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος, σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, αναφερόμενος στην απεργία των εργαζόμενων στο Μετρό. Εριξε τις γέφυρές του προς τον Μητσοτάκη, ο οποίος την ίδια ώρα οργάνωνε ολόκληρη εκστρατεία γκεμπελίστικου χαρακτήρα, για να συκοφαντήσει τους απεργούς.
♦ Αφόρητα γελοίοι
Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ «και εκπρόσωπος της κίνησης ΚΟΣΜΟΣ» (αυτό τονίζεται ιδιαίτερα στα δελτία Τύπου που εκδίδει) απευθύνθηκε με επιστολή του στους δημάρχους της χώρας και τους κάλεσε «να συνταχθούν στην μάχη απέναντι στην κλιματική κρίση». Διότι «η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ο βασικός συντελεστής στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και την επίτευξη της βιώσιμης ανάπτυξης. Είναι κοινώς αποδεκτό πως η μάχη για την κλιματική κρίση θα κερδηθεί ή θα χαθεί στις πόλεις»!
Εχουν οι δήμαρχοι βιομηχανία; Μπορούν να ασκήσουν οποιονδήποτε έλεγχο στην εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου; Οχι. Το πολύ να ασχοληθούν με τα σκουπίδια που κι αυτά πλέον τα διαχειρίζονται οι περιφέρειες. Κάτι έπρεπε να κάνει ο γόνος της γνωστής καπιταλιστικής φαμίλιας για να βγει στον αφρό και σκαρφίστηκε αυτή την επιστολή.
♦ Κολοκυθιά με τα νούμερα
Ποια είναι τελικά η «ζημιά» που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην οικονομία με την «καταστροφική διαχείριση» του πρώτου εξάμηνου του 2015; Διαλέγετε και παίρνετε. Τα νούμερα ποικίλλουν και κυμαίνονται από 200 δισ. μέχρι 25 δισ. ευρώ. Την τελευταία εκδοχή παρουσίασε ο νεοφιλελεύθερος υφυπουργός Οικονομικών Θ. Σκυλακάκης, στην κοινοβουλευτική συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Απευθυνόμενος στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, είπε: «Δεν αποτύχατε μόνο στο τραγικό πρώτο εξάμηνο του 2015, όταν αναίτια καταστρέψατε πάνω από 25 δισ. δημόσια περιουσία, μηδενίζοντας την αξία των μετοχών που κατείχαν οι έλληνες φορολογούμενοι στις τράπεζες». Γιατί, όμως, τόσο… σκόντο και περιορισμός της «ζημιάς» μόνο στις τραπεζικές μετοχές; Αβυσσος η ψυχή του δεξιού.
♦ Ευσεβείς πόθοι
«Συγχαρητήρια στον Μπόρις Τζόνσον για τη μεγάλη του ΝΙΚΗ: Η Βρετανία και οι ΗΠΑ θα είναι τώρα ελεύθερες να φτιάξουν μια μαζική νέα Εμπορική Συμφωνία μετά το BREXIT. Αυτή η συμφωνία έχει τη δυνατότητα να είναι μακράν μεγαλύτερη και περισσότερο προσοδοφόρα από κάθε συμφωνία που θα μπορούσε να γίνει με την ΕΕ. Γιόρτασε Μπόρις!».
Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλε -μέσω Twitter, φυσικά- ο Τραμπ, μετά τη νίκη του Μπόρις Τζόνσον. Εχει, βέβαια, κάθε λόγο ο Τραμπ να αναδεικνύει τη νίκη του Τζόνσον. Θέλει να την παρουσιάσει ως πρόκριμα και για τη δική του δεύτερη νίκη, λόγω της εξωτερικής ομοιότητάς του με τον Τζόνσον (ο οποίος, πέρα από τα συμπεριφορικά καραγκιοζιλίκια, δεν έχει καμιά άλλη σχέση με τον Τραμπ).
Η αναφορά σε εμπορική συμφωνία ΗΠΑ-Βρετανίας, όμως, είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα. Είναι μείζον ζήτημα εξωτερικής πολιτικής. Η συμφωνία για την υλοποίηση του Brexit περιλαμβάνει τον όρο της διαπραγμάτευσης μιας νέας εμπορικής συμφωνίας ΕΕ-Βρετανίας. Μέχρι να υπάρξει μια τέτοια συμφωνία, θα ισχύει το περιβόητο backstop μεταξύ των δύο Ιρλανδιών, δηλαδή μεταξύ Βρετανίας και ΕΕ. Γι' αυτό και ο Τζόνσον, στις πρώτες μετεκλογικές δηλώσεις του, δεν έκανε καμιά αναφορά σε συμφωνία Βρετανίας-ΗΠΑ, αλλά μόνο στη συμφωνία Βρετανίας-ΕΕ, θέτοντας μάλιστα και χρονοδιάγραμμα ενός έτους για την ολοκλήρωσή της. Επομένως, ο Τραμπ εξέφρασε απλώς ευσεβείς πόθους.