Εχει δικαίωμα ένας κλάδος εργαζόμενων να προκηρύξει μια αιφνιδιαστική στάση εργασίας, απαιτώντας την ανάκληση αυθαίρετων πράξεων της διοίκησης-εργοδοσίας; Οχι μας είπαν την περασμένη Τρίτη κυβέρνηση και καπιταλιστές, οργανώνοντας μια τεράστια γκεμπελίστικη εκστρατεία ενάντια στη στάση εργασίας των εργαζόμενων στο Μετρό.
Πρώτα έπιασαν δουλειά οι δημοσιογράφοι των ραδιοτηλεοπτικών πρωινάδικων, που δάκρυζαν για την «ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού» (η οποία -ειρήσθω εν παρόδω- ήταν μικρότερη από την ταλαιπωρία που προκαλείται από τα μέτρα ασφάλειας όταν επισκέπτεται την Αθήνα αρχηγός ξένου κράτους και δη από τους «φιρμάτους»). Μετά βγήκε ο Μητσοτάκης για να ζητήσει συγγνώμη. Αλλά επειδή αυτός είναι πρωθυπουργός, έπρεπε να κάνει και ανακοινώσεις (μέσω twitter): «Η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται επειδή απλώς ζητήθηκε σε 21 άτομα να κάνουν τη δουλειά τους. Αμεσα θα υπάρξει νομοθετική ρύθμιση για προσωπικό ασφαλείας. Ζητώ συγγνώμη για την ταλαιπωρία των Αθηναίων».
Ακολούθησε ο υπουργός Μεταφορών Κ. Καραμανλής, ο οποίος δήλωσε ότι «δεν θα ανεχτούμε νταβατζιλίκια και εκβιασμούς» και πως «θα απαντήσουμε σκληρά». Μετά, η σκυτάλη ξαναπέρασε στους δημοσιογράφους που επαναλάμβαναν το στόρι: «Ταλαιπωρείται ο κόσμος για 21 άτομα, που τους ζήτησαν να πάνε στα εκδοτήρια, για τα οποία είχαν προσληφθεί, αλλά δε θέλουν, για-τί τους αρέσει να τεμπελιάζουν στα γραφεία». Οι μόνοι που δεν ακούγονταν ήταν οι συνδικαλιστές του κλάδου. Κι αν έβγαζαν κανέναν σε κάποια εκπομπή, δεν τον άφηναν να ολοκληρώσει μια φράση. Για να μη γίνει σαφές ότι η στάση εργασίας προκλήθηκε από βαθύτερα αίτια, από την απουσία προσωπικού, επειδή δεν έγιναν οι απαραίτητες προσλήψεις, από την ακινητοποίηση του 50% των συρμών λόγω έλλειψης ανταλλακτικών, από τη μείωση των δρομολογίων και τη μετατροπή των συρμών σε κονσέρβες όπου στοιβάζεται σαν σαρδέλες ο κόσμος κτλ. κτλ.
Ετσι το πήγαν ολόκληρη τη μέρα και την επόμενη, με τη σκυτάλη να περνά στις εφημερίδες. Μια ψευδής εικόνα για το περιεχόμενο της στάσης εργασίας, φασιστικού τύπου σλόγκαν για τους «25 που ταλαιπώρησαν εκατοντάδες χιλιάδες» και τα παρόμοια.
Το ζήτημα εκφεύγει των ορίων μιας συγκεκριμένης κινητοποίησης ενός συγκεκριμένου εργασιακού χώρου με συγκεκριμένα αιτήματα. Πρόκειται για το ίδιο το δικαίωμα της απεργίας, όταν αυτό ασκείται με τρόπο που προκαλεί πρόβλημα στην κυβερνητική πολιτική. Μια ολιγόωρη στάση στο Μετρό θα περνούσε «στο ντούκου» υπό άλλες συνθήκες. Ομως, οι δυνάμεις του κεφαλαίου έκριναν ότι πρέπει να ενεργήσουν προληπτικά, χτίζοντας από τώρα ένα μαύρο αντεργατικό μέτωπο, επειδή φοβούνται ότι στο μέλλον (το όχι και τόσο μακρινό) μπορεί να πυκνώσουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις (μετά από τόσα χρόνια αδράνειας και ηττοπάθειας). Γι' αυτό αντέδρασαν με τόση βιαιότητα και έδωσαν στην αντίδρασή τους καθαρά φασιστικό χαρακτήρα.
Ο Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε άμεση νομοθετική ρύθμιση για προσωπικό ασφαλείας. Είναι ο ίδιος που στις 2 του περασμένου Οκτώβρη, όταν έγινε μια συνηθισμένη 24ωρη απεργία Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και Συνδικάτων, είχε δηλώσει ότι «η πλειοψηφία ταλαιπωρείται από τις μειοψηφίες που διαδηλώνουν»! Είναι φανερό ότι ετοιμάζουν πακέτο νομοθετικών παρεμβάσεων σε άκρως αντιδραστική κατεύθυνση.
Για τα περί προσωπικού ασφαλείας, για παράδειγμα, ο Πέτσας δήλωσε ότι «σε όλη την Ευρώπη, όπως και στον ΟΣΕ και σε άλλα μέσα σταθερής τροχιάς, υφίσταται ήδη πρόβλεψη για προσωπικό ασφαλείας στις περιπτώσεις απεργιών ή στάσεων εργασίας. Στο πλαίσιο αυτό, η νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης θα διασφαλίζει την εύρυθμη μετακίνηση των πολιτών». Πρόσθεσε δε ότι η κυβερνητική ρύθμιση θα λαμβάνει υπόψη τις «βέλτιστες πρακτικές» σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Δεν εννοεί ασφαλώς αυτό που ισχύει στη Γαλλία, η οποία εδώ και δυο βδομάδες δεν έχει τρένα και Μετρό, εξαιτίας της απεργίας των εργαζόμενων, η οποία έχει επιφέρει τεράστια πλήγματα στην καπιταλιστική οικονομία. Εννοεί ρυθμίσεις που ουσιαστικά θα καθιστούν απλή «δήλωση προθέσεων» το δικαίωμα στην απεργία.
Και για να μιλήσουμε για τις συγκοινωνίες, αρκεί να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΣΑ, την περίοδο 2009-2016 το προσωπικό στις ΟΣΥ και ΣΤΑΣΥ μειώθηκε κατά 33,7% (για τους μισθούς δεν το συζητάμε: η μείωση φτάνει το 45% σε σχέση με το 2009). Την ίδια περίοδο, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ που κυκλοφορούν μειώθηκαν στα μισά! Η κρατική χρηματοδότηση μειώθηκε κατά 76%, ενώ η τιμή του εισιτηρίου σχεδόν διπλασιάστηκε (από 80 λεπτά το 2009 έχει φτάσει το 1,40 ευρώ).
Για ποια ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού μιλούν, λοιπόν; Για την όποια ταλαιπωρία από μια ολιγόωρη στάση εργασίας, η οποία έχει αιτήματα που οδηγούν στη μείωση της ταλαιπωρίας (προσλήψεις προσωπικού, αγορά ανταλλακτικών κ.ά.) ή για τη μόνιμη ταλαιπωρία από το μπάχαλο των αστικών συγκοινωνιών, τη συρρίκνωση του συγκοινωνιακού έργου και την έκρηξη στην τιμή του εισιτηρίου;
Δεν είναι η πρώτη φορά που στήνεται τέτοια φασιστική προπαγάνδα ενάντια σε μια κινητοποίηση εργαζόμενων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Από την εποχή που ο Α. Παπανδρέου μιλούσε για «ρετιρέ» και αργότερα, όταν ο Ρέππας χαρακτήριζε «κοινωνικό αυτοματισμό» τις οργανωμένες επιθέσεις ενάντια σε απεργούς, το έργο το έχουμε δει πολλές φορές. Σ' αυτές τις περιπτώσεις δε χωρούν συζητήσεις για το «αν ήταν δικαιολογημένη η απεργία», «αν είχε γίνει η σωστή προετοιμασία» και τα παρόμοια. Στο κάτω-κάτω, τι ιδιαίτερη προετοιμασία μπορεί να γίνει όταν μια απεργιακή κινητοποίηση πρέπει να κηρυχτεί άμεσα, για ν' απαντήσει σε μια αιφνιδιαστική κίνηση της εργοδοσίας; Μόνο μια απάντηση χωράει: αλληλεγγύη στους απεργούς, στήριξη του μετώπου τους, απόκρουση των γκεμπελίστικων επιθέσεων, προετοιμασία και για άλλες κινητοποιήσεις, σε άλλους κλάδους ή εργασιακούς χώρους.
Ας διδαχτούμε απ' όσα γίνονται αυτές τις μέρες στη Γαλλία. Κανένας εργαζόμενος δε διαμαρτύρεται για τη μεγάλη απεργία, με επίκεντρο τους σιδηροδρομικούς, που έχει παραλύσει τη χώρα. Τα ίδια τα γκάλοπ των αστικών εφημερίδων βγάζουν υποστήριξη πάνω από 60% στις κινητοποιήσεις (και τα γκάλοπ, ως γνωστόν, μετρούν και αστούς και μικροαστούς και αγρότες και ελευθεροεπαγγελματίες). Ο εχθρός είναι απέναντι δεν είναι δίπλα μας. Ο εχθρός δεν είναι ο συνάδελφος που απεργεί, είναι εκείνος που βρίζει και συκοφαντεί τον απεργό, παριστάνοντας το φίλο μας.