Δεν ξέρουμε αν ο Τσίπρας θα προκηρύξει εκλογές μέσα στο κατακαλόκαιρο, ποντάροντας στη σύντομη προεκλογική περίοδο και στο έτσι κι αλλιώς χαλαρό κλίμα (σε συνδυασμό με την παραμύθα περί εξόδου από τα Μνημόνια), ή αν θα πάει για την άνοιξη του 2019 μαζί με ευρωεκλογές και τοπικές εκλογές.
Δεν ξέρουμε αν στις 20 Αυγούστου θα πάει στο Καστελλόριζο για να κηρύξει το τέλος των Μνημονίων, όπως φημολογείται, ή θα κάνει διάγγελμα από το Μαξίμου.
Δεν ξέρουμε αν ετοιμάζει και εκδήλωση στην Πνύκα, στην οποία επιδιώκει να έχει τουλάχιστον τον Μακρόν (με μια παραγγελία φρεγατών ρυθμίζεται αυτό).
Εκείνο που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι η προεκλογική περίοδος έχει ήδη εγκαινιαστεί και μένει να μάθουμε μόνο το πόσο θα διαρκέσει. Ο,τι λέγεται και ό,τι αποφασίζεται από κυβερνητικής πλευράς, μετά το τελευταίο μνημονιακό πολυνομοσχέδιο, έχει προεκλογικό άρωμα. Αν δεν προκηρύξει εκλογές, οι εξαγγελίες θα γίνουν από τη ΔΕΘ, αν προκηρύξει εκλογές, θα γίνουν από τα προεκλογικά μπαλκόνια, το ίδιο κάνει.
Εδώ ο Τσίπρας συγκάλεσε την πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου και… ζήτησε τη γνώμη της για τα… φιλολαϊκά μέτρα που θα εξαγγείλει. Τους «άπλωσε», λέει, ένα πακέτο 700 εκατ. ευρώ και τους ζήτησε να του υποδείξουν πώς θα το μοιράσει. Ολο αυτό το πολιτικό σόου έγινε, βέβαια, μόνο και μόνο για να διαρρεύσει προς τα ΜΜΕ ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει φοροαπαλλαγές, κοινωνικό μέρισμα στα τέλη του χρόνου, αύξηση του κατώτατου μισθού και πολλά άλλα, που συμποσούνται στα 700 εκατ. ευρώ.
Χάντρες και καθρεφτάκια σε ιθαγενείς, θα πείτε. Και θα 'χετε δίκιο. Ακόμα και στα πιο σκληρά μνημονιακά χρόνια, τότε που τα μέτρα χτυπούσαν κατά κύματα τον ελληνικό λαό, οι κυβερνήσεις έψαχναν κάτι για να πιαστούν. Πότε ήταν ο ΦΠΑ στα σουβλάκια και τους φραπέδες, πότε ήταν το «κοινωνικό μέρισμα», πότε ήταν ο ΕΝΦΙΑ, όλο και κάτι έβρισκαν μπας και καταφέρουν να παραμυθιάσουν τον κόσμο. Τώρα που η κινεζοποίηση έχει ολοκληρωθεί, ψάχνουν το περιθώριο για κάποιες πενταροδεκάρες (π.χ. ένα ευρώ την ημέρα στο κατώτατο μεροκάματο), που θα τις «πουλήσουν» σαν «επιστροφή στην κανονικότητα».
Το χειρότερο για τους εργαζόμενους δεν είναι η αντιμετώπισή τους σαν ιθαγενείς που θα εντυπωσιαστούν με χάντρες και καθρεφτάκια. Το χειρότερο είναι πως όλοι αυτοί οι ψηφοθηρικοί σχεδιασμοί γίνονται ποντάροντας στην ήττα, την απογοήτευση, την αποστράτευση.
Ενα εργατικό κίνημα που αγωνίζεται, σε οικονομίστικη βάση έστω, ποντάρει κυρίως στη δύναμη του αγώνα του. Η οποία μπορεί και άμεσες κατακτήσεις να φέρει και στο πολιτικό πεδίο να επιδράσει, εξαναγκάζοντας κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα να αποδεχτούν αναγκαστικά και να ικανοποιήσουν κάποια από τα αιτήματά του.
Ενα εργατικό κίνημα ηττημένο, απογοητευμένο και «αραγμένο» μετατρέπεται σε προεκλογικό άθυρμα των αστικών κομμάτων που κινούνται με ψυχρή λογική: «Πάρτε ό,τι σας δίνουμε και ψηφίστε μας». Σε κάποιους αυτό μπορεί να πιάσει. Κάποιους άλλους μπορεί να τους εξοργίσει και να ρίξουν ψήφο «τιμωρίας». 'Η και να απόσχουν αηδιασμένοι.
Μολονότι οι διαφορετικές πολιτικές συμπεριφορές πρέπει να εκτιμηθούν διαφορετικά, το βασικό ζητούμενο παραμένει: εργατικό κίνημα που να μπορεί να διεκδικήσει και όχι να περιμένει ελεημοσύνη.