Δυο μέτρα και δυο σταθμά

Είπε ο Βενιζέλος στη Βουλή, απολογούμενος για το σκάνδαλο Novartis και αντιπαρατιθέμενος νομικά στην κυβερνητική θέση: «Για σκεφτείτε ανώτατους εισαγγελικούς λειτουργούς που έχουν αποφανθεί σύμφωνα με τη νομολογία, σύμφωνα με τη νομοθεσία και αλλάζουν γνώμη, δηλαδή σύρονται πίσω από την πολιτική βούληση και τη σκοπιμότητα της τυχαίας συγκυριακής πλειοψηφίας της Βουλής, σε θέματα κράτους δικαίου και ποινικής διαδικασίας. Θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς έντιμους και ανεξάρτητους τέτοιους εισαγγελικούς λειτουργούς; Δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί ποτέ εισαγγελικός λειτουργός και μάλιστα στο επίπεδο της Εισαγγελίας Εφετών και της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου που θα κάνει αυτή την ατιμία, να έχει αποφανθεί για την αρμοδιότητά του, να έχει σεβαστεί τη νομολογία και την πρακτική και να έρθει μετά, κατ’ επιταγήν πολιτική, κομματική, μικροκομματική, σκευωρών, να πει ότι αλλάζω γνώμη και γίνομαι ενεργούμενο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Θα είχατε εμπιστοσύνη εσείς;. Εγώ έχω εμπιστοσύνη στο θεσμό της δικαιοσύνης και στη συντριπτική πλειονότητα των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών, θα θεωρούσα όμως κατάπτυστο έναν εισαγγελικό λειτουργικό που είναι έρμαιο στα χέρια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και των σκοπιμοτήτων της. Δεν θα ήθελα να υπάρχει στο δικαστικό σώμα τέτοιος δικαστικός λειτουργός».
 
Το πρώτο που παρατηρούμε είναι η εξωτερίκευση κάποιου ενδόμυχου φόβου του Βενιζέλου, ότι μπορεί να βρεθούν εισαγγελείς στο Εφετείο ή στον Αρειο Πάγο που να κάνουν το χατίρι της κυβέρνησης, αποδεχόμενοι τη θέση της, κόντρα στη νομολογία που έχει διαμορφωθεί μέχρι τώρα. Γι’ αυτό και σπεύδει να χρησιμοποιήσει προειδοποιητικά εξαιρετικά σκληρές λέξεις (ατιμία, κατάπτυστος). Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετήθηκε είναι ίδιος ακριβώς με τον τρόπο που είχε χρησιμοποιήσει ο Τσίπρας στη ΔΕΘ το 2016, όταν ρωτήθηκε για την εκκρεμούσα ενώπιον του ΣτΕ προσφυγή κατά του νόμου Παππά και απάντησε ότι δεν υπάρχει περίπτωση το ΣτΕ να κρίνει αντισυνταγματικό το νόμο. Επεσαν τότε όλοι πάνω στον Τσίπρα και τον κατηγόρησαν –δικαίως- ότι παρεμβαίνει ωμά στη Δικαιοσύνη και προσπαθεί να δώσει «γραμμή». Ο Τσίπρας, βέβαια, διαψεύστηκε εκ των πραγμάτων (το ΣτΕ έκρινε τελικά αντισυνταγματικό το νόμο Παππά), όμως γιατί δε λένε το ίδιο και για τον Βενιζέλο; ‘Η γι’ αυτόν ισχύει το «κατηγορούμενος είναι, ό,τι θέλει μπορεί να πει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του»;