Πρώτα κατασκεύασε για τον εαυτό του τη θέση του πανταχόθεν βαλλόμενου και απειλούμενου: «Επίσης, πρέπει να πω δημόσια, για να το πληροφορηθεί ο ελληνικός λαός, ότι φτάνουν στα αυτιά μου διάφορα απειλητικά για εμένα και την οικογένειά μου. Επιπλέον, με προειδοποιούν ότι θα με ρημάξουν στις αγωγές και στις μηνύσεις. Υπενθυμίζω ότι εγώ ουδέποτε αναφέρθηκα σε οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο που εμπλέκεται στη δικογραφία. Απεναντίας, κάποιοι έχουν αναφερθεί κατ’ επανάληψη σε εμένα με ψέματα, ύβρεις, χυδαιότητες και απειλές. Είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι οι πολιτικές διαφορές λύνονται στο Κοινοβούλιο, με δημόσιο διάλογο και όχι στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εάν όμως, κάποιοι κακοήθεις συνεχίσουν να με συκοφαντούν, ίσως αναγκαστώ να ζητήσω και εγώ δικαστική προστασία, όπως δικαιούται κάθε έλληνας πολίτης». Λεπτομέρεια: είναι ίδιο πράγμα η απειλή (αν υπάρχει) και ίδιο η προειδοποίηση για υποβολή αγωγών και μηνύσεων;
Μετά, είπε την ιστορία του Γαλιλαίου που λύγισε μπροστά στην απειλή της πυράς. Στο τέλος, ξεκαθάρισε ότι ο ίδιος είναι ανώτερος από τον Γαλιλαίο: «Εγώ λοιπόν, κύριοι, έχω το θράσος να υπερβώ κατά λίγο το θάρρος του Γαλιλαίου. Ακόμη και στην πυρά να με βάλετε, ακόμα κι αν με σταυρώσετε, εγώ θα το επαναλαμβάνω: “Το σκάνδαλο της Νovartis είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο“. Και επαναλαμβάνω, δεν αναφέρομαι σε πολιτικά πρόσωπα».
Ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δ. Παπαγγελόπουλος όλ' αυτά, στην κοινοβουλευτική συζήτηση για το πόρισμα της ειδικής επιτροπής για το σκάνδαλο Novartis και την εμπλοκή σ' αυτό δύο πρώην πρωθυπουργών και οχτώ πρώην υπουργών. Φυσικά, όλα τα παραπονιάρικα και τα ηρωικά του Παπαγγελόπουλου δεν ήταν παρά η σάλτσα για να επαναλάβει δυο-τρεις φορές ότι δε συνδέει το σκάνδαλο Novartis με πολιτικά πρόσωπα. Φυσικά, όλοι τον θυμόμαστε πριν από μερικούς μήνες να στέκεται νυχτιάτικα έξω από το Μαξίμου, παρέα με τον Κοντονή, και να δηλώνει ότι από μια ματιά που έριξε στη δικογραφία και βάσει της μακρόχρονης εισαγγελικής του πείρας, διαβεβαιώνει πως πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής ελληνικού κράτους. Στα πολιτικά πρόσωπα αναφερόταν, φυσικά, γιατί τα πολιτικά πρόσωπα αφορούσε η δικογραφία που -μέσω του υπουργείου Δικαιοσύνης- είχε διαβιβαστεί από την Εισαγγελία Διαφθοράς στη Βουλή. Δεν αφορούσε τους γιατρούς ή δημοσιογράφους ή δημόσιους υπάλληλους που έπαιρναν μίζες. Η υπόθεση ως προς αυτούς δεν είχε διαβιβαστεί στη Βουλή, είχε παραμείνει στην Εισαγγελία.
Η δήλωση Παπαγγελόπουλου στη Βουλή δεν πέρασε, φυσικά, απαρατήρητη. Σημειώθηκε από τους «φερόμενους ως εμπλεκόμενους», οι οποίοι δεν έπιασαν την «χείρα ειρήνης» που τους έτεινε ο Παπαγγελόπουλος. Αντίθετα, τον «κοπάνησαν» με μεγαλύτερη μανία (ιδιαίτερα ο Σαμαράς). Από πολιτική άποψη, όμως, ο Παπαγγελόπουλος ήρθε να σηματοδοτήσει δυο πράγματα. Πρώτο, ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχουν καταφέρει να βρουν κάτι χειροπιαστό σε βάρος των «δέκα», γι' αυτό και έκαναν μπαλάκι την υπόθεση και την έστειλαν στο δικαστικό μηχανισμό, για να πάρει αυτός την ευθύνη της παραγραφής. Δεύτερο, την «ποιότητα» που έχουν οι άνθρωποι που στελεχώνουν το υπουργικό συμβούλιο του Τσίπρα. Τυπικό παράδειγμα ο Παπαγγελόπουλος.