Εμπόριο με αρχές;

«Ο Γ. Νταλάρας σερβίρει τη στοίχισή του με την αντιλαϊκή πολιτική, πασπαλισμένη με μπόλικο στυγνό αντικομμουνισμό. Οσες υποκριτικές φιέστες στο όνομα του λαού κι αν διοργανώσει θα είναι στάχτη στα μάτια, αφού ο ίδιος είναι ταγμένος με την πολιτική που καταδικάζει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και την εξαθλίωση».
 
Αυτά έγραφε ο «Ριζοσπάστης» τον Φλεβάρη του 2012, σχολιάζοντας τις «Συναυλίες αλληλεγγύης στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά», που οργάνωνε ο Νταλάρας (σύζυγος υφυπουργού τότε και εμπνευστής του σλόγκαν «ή μνημόνιο ή καταστροφή», το οποίο με γεμάτο το στόμα -και την τσέπη- είχε εκτοξεύσει από το πλατό του ΣΚΑΙ). Οι προπαγανδιστικές αυτές συναυλίες με τη δωρεάν είσοδο είχαν άδοξο τέλος. Σε μία από τις πρώτες (στο Ιλιον, αν θυμόμαστε καλά), ο Νταλάρας αποδοκιμάστηκε άγρια και αναγκάστηκε να σταματήσει. Ηταν τότε που βγήκε και το σλόγκαν «το πουκάμισο το γιαουρτί» (ο Νταλάρας δέχτηκε και μερικά γιαούρτια και προσπάθησε -μάταια- να συνεχίσει  γιαουρτωμένος).
 
Τώρα, ο Νταλάρας ετοιμάζεται να τραγουδήσει στο «Φεστιβάλ της ΚΝΕ». Στην κεντρική εκδήλωση, μάλιστα, αμέσως μετά την ομιλία του Κουτσούμπα! Και «βάζει δύσκολα» στους Κνίτες, που τρώνε άγρια καζούρα στο Διαδίκτυο και αναγκάζονται να επιστρατεύουν κάτι απίθανες δικαιολογίες που είναι φανερό ότι δεν πείθουν ούτε τους ίδιους.
 
Βέβαια, αν ψάξει κανείς το πρόγραμμα του Φεστιβάλ, θα βρει και άλλους καλλιτέχνες με ανάμιξη στην πολιτική. Τον Μητσιά, για παράδειγμα, φανατικό υποστηρικτή της αλήστου μνήμης του Σαμαρά. Τη Φαραντούρη, βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ. Τον Μικρούτσικο, υπουργό του ΠΑΣΟΚ. Οι τελευταίοι, όμως, είχαν την τύχη να «ξεπλυθούν» με τα χρόνια και κατά την περίοδο των Μνημονίων -σε αντίθεση με τον Νταλάρα- δεν προκάλεσαν με δηλώσεις τους. Οπότε τα «σκάγια» παίρνουν μόνο τον Νταλάρα που έχει και πολλά άλλα στην «καμπούρα» του, πολύ πριν αναλάβει να προμοτάρει την πολιτική καριέρα της συζύγου του.
 
Δεν ξέρουμε τι αλισβερίσι έγινε για ν' αναλάβει ο Περισσός το «ξέπλυμα» του Νταλάρα. Γιατί είμαστε σίγουροι ότι υπήρξε αλισβερίσι, δεδομένου ότι ο Νταλάρας δεν είναι δα και το πρόσωπο που γεμίζει γήπεδα σήμερα (οι υπόλοιποι της κεντρικής συναυλίας, Παπακωνσταντίνου, Πασχαλίδης, Φαραντούρη μια χαρά έφταναν για κράχτες). Ομως αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται τέτοια αλισβερίσια.
 
Αλλωστε, αυτού του τύπου τα Φεστιβάλ δεν έχουν καμιά σχέση με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργάνωναν τα κομμουνιστικά κόμματα των ευρωπαϊκών χωρών την περίοδο του Μεσοπολέμου. Εκείνες οι εκδηλώσεις στηρίζονταν σε διανοούμενους και καλλιτέχνες που είχαν οργανική σχέση με το κίνημα. Που υπηρετούσαν με την τέχνη τους τον αγώνα για την αλλαγή του κόσμου, όποιο κόστος κι αν είχε αυτό για την προσωπική τους καλλιτεχνική καριέρα. Ο Μπρεχτ, ο Αισλερ, ο Ερνστ Μπους (για ν' αναφερθούμε μόνο σε τρεις γερμανούς διάσημους διανοούμενους-καλλιτέχνες) υπηρετούσαν το προλεταριάτο και το επαναστατικό του όραμα, δεν κονομούσαν από το προλεταριάτο.
 
Ενώ τούτα τα Φεστιβάλ είναι σκέτο εμπόριο. Διάσημοι καλλιτέχνες, χωρίς καμιά οργανική σχέση με το κίνημα (στην πλειοψηφία τους χωρίς σχέση ούτε με τους αναθεωρητές του Περισσού) χρησιμοποιούνται σαν κράχτες για να μαζέψουν κόσμο. Παλιότερα, αρκετοί έχτισαν τις καριέρες τους μέσα απ' αυτά τα Φεστιβάλ. Τώρα, οι όροι έχουν αντιστραφεί. Δεν πάει ο καριερίστας για να γίνει γνωστός στον πολιτικοποιημένο κόσμο, αλλά καλείται η φίρμα για να μαζέψει κόσμο που αλλιώς δε θα πατούσε το πόδι του στην πολιτική εκδήλωση.
 
Μπορείς, λοιπόν, να περιμένεις τήρηση τουλάχιστον κάποιων αρχών σ' αυτό το αλισβερίσι; Οχι, βέβαια.
 
Π.Γ.