Στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Γαλλίας, ο όρος «συγκατοίκηση» καθιερώθηκε για να υποδηλώσει την εξ ανάγκης άσκηση της εξουσίας από έναν πρόεδρο που ανήκει σε μια από τις δυο μεγάλες αστικές παρατάξεις (σοσιαλδημοκράτες και συντηρητικούς) και από μια κυβέρνηση που ελέγχεται από την αντίπαλη παράταξη, η οποία έχει την πλειοψηφία της Βουλής. Μπορεί ο Ολάντ να μην είχε τέτοιο πρόβλημα, όπως και ο Σαρκοζί πριν απ' αυτόν, όμως ο δεξιός Σιράκ ως πρόεδρος «συγκατοίκησε» με τον σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Ζοσπέν (που είχε ως υπουργό του και τον σήμερα «ανυπότακτο» Μελανσόν) και ο σοσιαλδημοκράτης Μιτεράν ως πρόεδρος «συγκατοίκησε» με τον δεξιό Σιράκ ως πρωθυπουργό.
Με την εκλογή του «και αριστερού και δεξιού» Μακρόν στην προεδρία, η Γαλλία ζει μια πρωτοτυπία, καθώς ο πρόεδρος δεν είχε κόμμα και πρέπει να το φτιάξει μέσα σε ένα μήνα, ώστε να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ της εκλογής του και να διεκδικήσει την πρωτιά στις βουλευτικές εκλογές. Αν την πάρει, έστω και χωρίς απόλυτη πλειοψηφία, θα μπορέσει να διορίσει τον πρωθυπουργό και να αναζητούν αλά καρτ κοινοβουλευτικές συμμαχίες στα διάφορα νομοθετήματα που θα πρέπει να ψηφίσουν, ενώ δε θα έχουν κανένα πρόβλημα στην άσκηση της πρακτικής πολιτικής.
Υπό το φως αυτής της επιδίωξης, είναι εύκολα αναγνώσιμη η επιλογή του δημάρχου της Χάβρης, Εντουάρ Φιλίπ, ως πρωθυπουργού για το μεταβατικό διάστημα (και για την περίοδο μετά τις εκλογές, αν όλα πάνε όπως τα σχεδιάζει το επιτελείο του Μακρόν). Αν ο Μακρόν διόριζε ως πρωθυπουργό έναν σοσιαλδημοκράτη, θα συσπείρωνε την ζαλισμένη από την ήττα Δεξιά, χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτα από αριστερά του, όπου το Σοσιαλιστικό Κόμμα βαράει διάλυση και επιφανή στελέχη του αναζητούν μια θέση στις βουλευτικές λίστες του κόμματος «Η Δημοκρατία Εμπρός», που ίδρυσε ο Μακρόν. Χρειαζόταν, λοιπόν, ως πρωθυπουργό κάποιον από τη Δεξιά, αλλά από τη λεγόμενη μετριοπαθή και όχι από τη σκληροπυρηνική της πτέρυγα, ο οποίος θα του επιτρέψει να ισχυριστεί ότι παραμένει συνεπής στη δέσμευσή του ότι θα ανανεώσει το πολιτικό προσωπικό της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Ο Φιλίπ συγκεντρώνει αυτά τα χαρακτηριστικά. Καμαρώνει ότι κατάγεται από αριστερή οικογένεια (ο προπάππος του ήταν το πρώτο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Χάβρη και ο παππούς του ήταν λιμενεργάτης και αριστερός), πέρασε ένα φεγγάρι από το Σοσιαλιστικό Κόμμα και μετά εντάχθηκε στη Γκολική Δεξιά, ως στενός συνεργάτης του Αλέν Ζιπέ και εσωκομματικός αντίπαλος του Σαρκοζί (τον οποίο λίγο ήθελε να ξυλοφορτώσει στο ιδρυτικό συνέδριο του UMP). Με γονείς εκπαιδευτικούς (όχι τίποτα λεφτάδες, δηλαδή), ακολούθησε τη διαδρομή που πρέπει υποχρεωτικά ν' ακολουθήσει κάθε φιλόδοξος γάλλος νέος με «καλό μυαλό», αν θέλει να κάνει καριέρα στη διοίκηση ή την αστική πολιτική. Σπούδασε στη Sience Po και την ΕΝΑ (Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης), εργάστηκε στο γαλλικό ΣτΕ, μετά άσκησε τη δικηγορία και καθήκοντα συμβούλου στο μονοπώλιο της πυρηνικής ενέργειας Areva και πανέτοιμος πλέον ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα στο πλευρό του Ζιπέ, ο οποίος τον διόρισε γενικό διευθυντή του UMP, θέση που του επέτρεψε να εκλεγεί στη συνέχεια βουλευτής και δήμαρχος της γενέτειράς του Χάβρης.
Ο τύπος έχει όλα τα «προσόντα», λοιπόν, όπως και ο κατά επτά χρόνια νεότερός του, Μακρόν. Στην τελετή παράδοσης-παραλαβής στο μέγαρο Ματινιόν (έδρα του γάλλου πρωθυπουργού), είπε απευθυνόμενος στον απερχόμενο Μπερνάρ Καζνέβ: «Είπατε ότι είστε άνθρωπος της Αριστεράς, προσωπικά τυχαίνει να είμαι άνθρωπος της Δεξιάς, όμως εκτιμούμε ο ένας τον άλλο και γνωρίζουμε πως το γενικό συμφέρον πρέπει να καθοδηγεί τις κινήσεις μας». Λίγο αργότερα, στην πρώτη τηλεοπτική παρουσία του ως πρωθυπουργός, στο πρώτο κανάλι της κρατικής τηλεόρασης, δήλωσε με νόημα: «Μπορεί κανείς να αισθάνεται άλλοτε αριστερός και άλλοτε δεξιός. Η βασική αξία της κοινωνικής μας ζωής είναι η ελευθερία, όχι μόνο η οικονομική, αλλά η ελευθερία της σκέψης, η ελευθερία της έκφρασης». Με κάτι τέτοια γοητεύονται οι γάλλοι ψηφοφόροι, ιδιαίτερα όταν τα ακούνε από το στόμα ενός «πρώην αριστερού» που έγινε «δεξιός» και τώρα δηλώνει -όπως και ο πρόεδρός του- ότι η «διάκριση Αριστερά – Δεξιά» είναι πια ξεπερασμένη.
Ο Μακρόν έχει ήδη συμπεριλάβει στις λίστες του κόμματός του βουλευτές από το «κεντρώο» κόμμα του Φρανσουά Μπαϊρού (ο οποίος τον στήριξε προεκλογικά, ακυρώνοντας τη δική του υποψηφιότητα) και βουλευτές από το Σοσιαλιστικό Κόμμα (αυτή είναι η… Αριστερά, σύμφωνα με τη γαλλική πολιτική ορολογία). Φαίνεται πως ήρθε ο καιρός να βάλει και κάμποσους δεξιούς, για να δέσει το πράγμα, όπως δένει η σούπα με το αυγολέμονο. Ο πρωθυπουργός Φιλίπ είναι ο πρώτος, ενώ μια ομάδα 23 αιρετών, προσκείμενων στον Ζιπέ, στον Μπρινό Λεμέρ, ακόμα και στον Σαρκοζί, χαιρέτισαν σε κοινή ανακοίνωσή τους τον διορισμό του Φιλίπ και κάλεσαν το κόμμα τους «να απαντήσει στο χέρι που τείνει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας».
Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το βυθιζόμενο σκάφος και σ' αυτό ποντάρουν ο Μακρόν με το επιτελείο του για να στελεχώσουν το «Η Δημοκρατία Εμπρός» και να χτυπήσουν ακόμα και την πρωτιά στις βουλευτικές εκλογές.
