♦ Brexit: Μήπως τελικά υπάρχει ζωή έξω από την ΕΕ και μάλιστα καλύτερη;
Το ευμεγέθες πανό είναι κρεμασμένο σε παράδρομο της εθνικής οδού, στα όρια Μεταμόρφωσης – N. Φιλαδέλφειας. Είναι ανυπόγραφο, οπότε δεν μπορούμε να το αποδώσουμε σε κάποια οργάνωση ή συλλογικότητα, όμως το περιεχόμενό του αποδίδει με πιστότητα μια από τις πολιτικές πλάνες που ταλανίζουν το αντιμνημονιακό κίνημα τα τελευταία χρόνια. Την αποχώρηση από την ΕΕ (καμιά φορά το αίτημα «μινιμάρεται» περισσότερο: αποχώρηση από το ευρώ – επιστροφή στη δραχμή), σε συνθήκες καπιταλισμού. Αλλοι μένουν εκεί (θεωρούν την επιστροφή σ' έναν καπιταλισμό με εθνικό νόμισμα, πανάκεια για όλα τα δεινά της κρίσης), αλλά το επενδύουν με επαναστατικό βερμπαλισμό, κάνοντας λόγο για μεταβατικό σύνθημα-αίτημα. Τα μεταβατικά συνθήματα, όμως, όπως μας διδάσκει η θεωρία και η ιστορική εμπειρία, όταν διατυπώνονται σε συνθήκες που δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε επαναστατική κατάσταση, μετατρέπονται στο αντίθετό τους. Γίνονται συνθήματα ρεφορμιστικής ενσωμάτωσης των εργαζόμενων μαζών στη λογική διαχείρισης του καπιταλισμού. Κάποιοι από τους φορείς αυτής της πολιτικής πλάνης «αρπάχτηκαν» ακόμα και από το Brexit, αναζητώντας τη δικαίωσή τους στην ψήφο της πλειοψηφίας των Βρετανών. Μια ψήφο που είχε στη βάση της όχι κάποια -ρεφορμιστική έστω- εργατική πολιτική, αλλά μια ρατσιστική, ξενοφοβική πολιτική, επεξεργασμένη από τα πιο αντιδραστικά τμήματα του βρετανικού ιμπεριαλιστικού πολιτικού συστήματος.
♦ «Νέα ενημερωτική καμπάνια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξεκίνησε από χθες το βράδυ η ΓΣΕΕ, ενόψει της 2ης αξιολόγησης η οποία ενδέχεται να οδηγήσει σε ανατροπή σημαντικών εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Με κεντρικό σύνθημα “Σπάμε τους Μύθους“ αποκαλύπτουμε τι σημαίνει πρακτικά για τους εργαζόμενους μια περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, ενώ παράλληλα απαντάμε με επιχειρήματα στα κάθε είδους “παπαγαλάκια“ τα οποία προσπαθούν… να “θολώσουν τα νερά“». Δε θα μπορούσε να λείψει η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία από τα λεγόμενα social media. Και μη μας ρωτήσετε, θυμωμένοι, αν απορρίπτουμε την προπαγάνδα και τη ζύμωση από το twitter και το facebook. Δεν απορρίπτουμε τίποτα, όταν αυτό εντάσσεται σε μια κατεύθυνση ενημέρωσης και οργάνωσης με σκοπό τον αγώνα και δεν αποτελεί μέσο αποξένωσης και αποστασιοποίησης των εργαζόμενων, οι οποίοι πληροφορούνται απλώς κάποια πράγματα μέσω της οθόνης του υπολογιστή τους, όντας απομονωμένα άτομα, που άγονται και φέρονται από τον κάθε πουλημένο αστογραφειοκράτη συνδικαλιστή. Αμφιβάλλει κανείς ότι τέτοιες χρυσοπληρωμένες καμπάνιες από τη ΓΣΕΕ αυτή τη λογική θέλουν να προωθήσουν;