Θα λέγαμε ότι αυτή η εβδομάδα κινηματογραφικά έχει άρωμα ισπανικό, γιατί εκτός από το φεστιβάλ ισπανόφωνου κινηματογράφου (αναφέρεται πιο κάτω), το δρόμο για τις αίθουσες παίρνει και η εν λόγω ισπανική ταινία. Η πιο διάσημη ταινία της σκηνοθέτιδας είναι το «Ακόμα και η Βροχή», στην οποία μάλιστα -όπως και τώρα- είχε συνεργαστεί με το σεναριογράφο (και σύζυγό της) Πολ Λάβερτι, ο οποίος συνεργάζεται χρόνια τώρα με τον Κεν Λόουτς.
Η ελιά αναφέρεται σε ένα δέντρο δύο χιλιάδων ετών που βρισκόταν στα κτήματα του παππού της Αλμα. Ο ελαιοπαραγωγός παππούς είχε συνδυάσει την παράδοση της οικογένειάς του και τις ρίζες του με αυτό το δέντρο. Οταν πριν δώδεκα χρόνια ο ένας του γιος αποφάσισε να την πουλήσει για να ξεχρεώσουν και ν' ανοίξουν εστιατόριο, ο παππούς άρχισε να μαραζώνει. Βλέποντας την κατάσταση της υγείας του να επιδεινώνεται ραγδαία, η Αλμα, η εγγονή του, σαν άλλος Δον Κιχώτης, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι προς το Ντίσελντορφ, όπου βρίσκεται πια η ελιά και αποτελεί λογότυπο μιας κακόφημης εταιρίας ενέργειας.
Το ύφος της ταινίας μας είναι οικείο, καθώς φέρει τη σφραγίδα των δημιουργών της. Πυξίδα της αποτελεί η διάθεση για κοινωνικοπολιτική κριτική, διανθισμένη με έντονο χιούμορ και συναισθηματισμό (που ακροβατεί ανάμεσα στο ναΐφ και στο μελό, αλλά ευτυχώς σώζεται στο τέλος). Φαίνεται ότι οι δημιουργοί της ταινίας θέλουν να προβληματίσουν μέσα από το έργο τους, είναι αλήθεια όμως ότι αυτού του είδους ο κινηματογράφος, παρόλο που είναι ενδεχομένως ευχάριστος στη θέαση, σπάνια επιτυγχάνει μια ισορροπία που να επιτρέπει στο θεατή να εμβαθύνει πάνω στα όποια ζητήματα θέτει η ταινία, ενώ συνήθως τον εγκλωβίζει σε μια συγκινησιακή φόρτιση η οποία τελικά σφραγίζει την κινηματογραφική εμπειρία.
