Μπετόν αρμέ οι ηγέτες των μεγαλύτερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στο «ελληνικό πρόβλημα». Από το ύψος των βαυαρικών Αλπεων έστειλαν το μήνυμα στη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου πως πρέπει να πάρει «δύσκολες αποφάσεις» (τα λόγια είναι του μεγάλου φίλου και συμμάχου Ομπάμα). Και γρήγορα, μάλιστα, διότι ο χρόνος της τελειώνει, όπως συμπλήρωσε ο άλλος μεγάλος φίλος και σύμμαχος, ο Ολάντ.
Στο εσωτερικό, ο πρόεδρος Πάκης ανέλαβε να διαμηνύσει τη θέληση της ελληνικής αστικής τάξης, ανασύροντας από το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» την παροιμιώδη φράση στην οποία ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος είχε συμπυκνώσει την ιδεολογία της εξάρτησης και της ξενοδουλείας: «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Παράλληλα, τα αστικά ΜΜΕ συνεχίζουν να ζητούν «συμφωνία εδώ και τώρα, για ν’ αποφύγουμε τα χειρότερα».
Από τη Δευτέρα, έχοντας πάρει το μήνυμα από το Ελμαου, οι Τσιπραίοι επιδίδονται σ’ έναν αγώνα δρόμου μετά κυβιστήσεων. Παππάς, Τσακαλώτος και Χουλιαράκης έχουν εγκατασταθεί στις Βρυξέλλες και σε συνεχή παζάρια με τον Μοσκοβισί και την τρόικα έκαναν συνεχώς «βελτιώσεις» στην κυβερνητική πρόταση. Μέχρι το πρωί της Τετάρτης, όταν Μέρκελ και Ολάντ έψησαν το ψάρι στα χείλη του Τσίπρα, μέχρι να πουν «ναι» στη συνάντηση μαζί του.
Αργά τη νύχτα της Τετάρτης προς Πέμπτη βγήκε λευκός καπνός από το μέγαρο της ΕΕ, αλλά την ουσία την περιέγραψε η Μέρκελ το πρωί της Πέμπτης. Η ελληνική κυβέρνηση παραπέμφθηκε και πάλι στην τρόικα (θεσμούς), με την προτροπή να δουλέψει εντατικά μαζί της και να δώσει απαντήσεις στα εκκρεμή ζητήματα. Μ’ άλλα λόγια, ζητήθηκαν μερικές ακόμη κυβιστήσεις.
Δεν ξέρουμε ακόμη ποια ακριβώς θα είναι η διάρθρωση του νέου μνημονιακού πακέτου, το μόνο βέβαιο όμως είναι πως θα είναι εξίσου αντιλαϊκό με τα προηγούμενα, στα οποία άλλωστε θα προστεθεί.
Οι σειρήνες των «εναλλακτικών λύσεων» μέσα στον καπιταλισμό και στο σύστημα εξάρτησης δε θ’ ακούγονται πλέον τόσο γλυκόηχες. Εναλλακτική λύση μέσα στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και οι «Λαφαζάνηδες» ετοιμάζονται να συνοδεύσουν τα… ηρωικά λόγια με μια θετική ψήφο υπέρ της νέας συμφωνίας.
Η διέξοδος θα είναι επαναστατική ή δε θα υπάρξει έχουμε γράψει πολλές φορές, σημειώνοντας πως η επανάσταση δεν έχει για μας κάποιο εσχατολογικό περιεχόμενο. Δεν αντιλαμβανόμαστε την εργατική τάξη σαν ένα σύνολο αναχωρητών που περιμένουν τη δευτέρα παρουσία, αλλά ως ένα ζωντανό οργανισμό που ξέρει να σχεδιάζει το μέλλον μαχόμενος ταυτόχρονα για το παρόν.
Οι μάχες για τη δουλειά, για την επιβίωση, για τη μόρφωση, για την υγεία, για την κοινωνική ασφάλιση δεν μπορούν να περιμένουν. Πρέπει να δοθούν εδώ και τώρα. Ενάντια στους καπιταλιστές εργοδότες, ενάντια στην κυβέρνηση που υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους, ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς της κινεζοποίησης. Αυτές οι μάχες θα κρίνουν τι θα περάσει και τι όχι. Τι θα κερδηθεί απ’ αυτά που χάθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Αυτές οι μάχες θα κρίνουν την αντοχή του μνημονιακού καθεστώτος. Αυτές οι μάχες θα κρίνουν την ωριμότητα της ίδιας της εργατικής τάξης και θα λειτουργήσουν ταυτόχρονα σαν σχολείο της ταξικής πάλης.
