Ασφαλώς και υπάρχει ικανοποίηση από την αθώωση του γενικού γραμματέα της ΚΕ του ΕΕΚ Σάββα Μιχαήλ και του πρώην πρύτανη του ΕΜΠ Κωνσταντίνου Μουτζούρη, όμως αν μείνουμε σ’ αυτό, θα έχουμε δει το δέντρο και θα έχουμε χάσει το δάσος. Η υπόθεση αυτή έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος απ’ αυτό που φαίνεται με μια πρώτη ματιά και σ’ αυτό πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας.
Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η αθωωτική απόφαση ήταν μονόδρομος για τον πρόεδρο του Μονομελούς που δίκασε την υπόθεση. Δεν υπήρχε η ελάχιστη νομική βάση για καταδικαστική απόφαση, ενώ είχε αναπτυχθεί ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπου η δημοσιότητα ήταν μεγαλύτερη. Δεν είναι και λίγο να κάθονται στο σκαμνί ο γραμματέας μιας αριστερής οργάνωσης και ο πρύτανης του Πολυτεχνείου, μετά από μήνυση των νεοναζί, οι οποίοι μάλιστα δεν προσήλθαν για να την υποστηρίξουν, στέλνοντας μόνο ένα δικηγοράκο τους, μηνυτή επίσης, που το ‘παιζε φιλήσυχος πολίτης, ενώ είναι υπάλληλος χρυσαυγίτη βουλευτή (το ξεμπρόστιασμα έκανε ο «Ιός», σ’ ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμά του στην Εφημ. Συντ.).
Η «γραμμή» της αθώωσης φάνηκε από την αρχή της δίκης, μέσα από τις ερωτήσεις που έκαναν ο πρόεδρος και κυρίως η εισαγγελέας, η οποία (μάλλον λόγω απειρίας) δεν μπορούσε να καμουφλάρει τις ερωτήσεις της. Τι έλεγε αυτή η «γραμμή»; Αφού δεν έγιναν επεισόδια, άρα δεν μπορούν να καταδικαστούν ο Σ. Μιχαήλ για την ανακοίνωση του ΕΕΚ και ο Κ. Μουτζούρης (ως ευθυνόμενος για τη λειτουργία του Indymedia) για συκοφαντική δυσφήμηση, διέγερση σε βιαιοπραγίες και αμοιβαία διχόνοια και διατάραξη της κοινής ειρήνης. Αν είχαν γίνει επεισόδια, θα έπρεπε να καταδικαστούν ο γραμματέας μιας πολιτικής οργάνωσης για το κάλεσμα της οργάνωσης σε μια ευρύτερη αντιφασιστική κινητοποίηση και ο πρύτανης για όσα γράφτηκαν σε έναν από τους χιλιάδες ιστότοπους που «βγαίνουν» μέσα από το δίκτυο του ΕΜΠ! Γι’ αυτό, άλλωστε, απορρίφθηκε η ένσταση ακυρότητας του κατηγορητήριου, που υπέβαλαν με την έναρξη της δίκης ο Σ. Φυτράκης και η Αν. Παπαρρούσου, ως υπερασπιστές του Σ. Μιχαήλ. Ενσταση που επί της ουσίας έθετε το κρίσιμο πολιτικό ζήτημα, ότι δεν μπορεί να σύρεται στα δικαστήρια η ηγεσία οποιασδήποτε πολιτικής οργάνωσης για ανακοινώσεις που εκδίδει η οργάνωση, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο ο πολιτικός ανταγωνισμός θα έπρεπε να διεξάγεται στις δικαστικές αίθουσες, με κριτές τους δικαστές, και όχι στην κοινωνία, με κριτές τους πολίτες.
Το σπουδαιότερο μήνυμα δεν είναι η αθώωση (θα δούμε και το σκεπτικό της, όταν καθαρογραφεί μετά από καιρό), αλλά το ότι αυτή η δίκη έγινε. Το ότι η εισαγγελέας, συχνά με ιταμό ύφος, διεξήγαγε από έδρας προανάκριση για το Indymedia, αγνοώντας δυο καθαρές αθωωτικές αποφάσεις του πρόσφατου παρελθόντος.
Και βέβαια, μολονότι τέθηκε κατ’ επανάληψη, δεν απαντήθηκε το μείζον ζήτημα: μια ομάδα νεοναζί, που τότε (2009) ανήκαν σε μια περιθωριακή συμμορία και δεν ήταν «φίρμες» όπως σήμερα, κάνουν μια μήνυση που στρέφεται κατά μιας σειράς πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, όπως και κατά του ΕΜΠ για το Indymedia. Aπό το σύνολο των πολλών μηνυόμενων επελέγησαν και έγιναν κατηγορούμενοι ο Σ. Μιχαήλ, προφανέστατα λόγω της εβραϊκής καταγωγής του, όπως πανηγύριζαν οι νεοναζί στο Διαδίκτυο, και ο πρύτανης του ΕΜΠ. Την επιλογή δεν την έκαναν οι νεοναζί, την έκανε η Εισαγγελία, γεγονός που επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την ύπαρξη ενός θύλακα που εκτελεί εντολές «από ψηλά».