Το ύφος «κηδεία» των Βενιζέλου και Κουβέλη, όταν βγήκαν από το Μαξίμου το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης, «έλεγε» πολύ περισσότερα από τα λόγια τους. Εφτασε «η ώρα της κρίσεως» και πρέπει ν’ αρχίσουν να τα «μαζεύουν». Γιατί, βέβαια, να φύγουν από την κυβέρνηση δεν έχουν σκοπό. Θα πορευτούν μαζί με τον Σαμαρά και όσο αντέξουν. Η σύσκεψη της Πέμπτης το πιστοποίησε αυτό για άλλη μια φορά.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα υπάρξουν καινούργια αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, τα οποία θα προστεθούν δίπλα στα υπάρχοντα. Μέτρα το 2012, μέτρα και τα επόμενα χρόνια. Μέτρα που θα είναι στη λογική των προηγούμενων: θα προωθούν την «κινεζοποίηση» των εργαζόμενων, την αφαίμαξη κάθε ικμάδας λαϊκού εισοδήματος και το ξεπούλημα κάθε κρατικού περιουσιακού στοιχείου που μπορεί να ξεπουληθεί.
Οσο για την περιβόητη «ανάπτυξη», η οποία πάντως δεν θα έρθει ούτε το 2013 (επισήμως τη μετέθεσε για το 2014 ο Σαμαράς), όταν υπάρξει θα έχει βρει μια χώρα ερημωμένη, μ’ ένα λαό «κινεζοποιημένο». Αυτός είναι, άλλωστε, ο στόχος των Μνημονίων και όχι η διαχείριση του κρατικού χρέους, όπως παρουσιάζεται.
Ας μην προβληματιζόμαστε, λοιπόν, για το τι πρόκειται να έρθει «από τα πάνω». Αυτό πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ας προβληματιστούμε για την κατάσταση που υπάρχει «κάτω». Για τη λογική της ήττας που έχει εμφιλοχωρήσει σε ευρέα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι αναγκαίο να εξετάσουμε κριτικά την ιστορία της τελευταίας διετίας. Και σε ό,τι αφορά την ακολουθούμενη πολιτική –της οποίας πρέπει να γνωρίσουμε την ουσία, για να μην παρασυρόμαστε από απατεώνες δημαγωγούς– και σε ό,τι αφορά τις αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν. Να σκεφτούμε πού οδήγησαν οι αυταπάτες για την αποτελεσματικότητα των ήσσονων αντιστάσεων, είτε αυτές ήταν περιοδικές 24ωρες απεργίες είτε ειρηνικές παρουσίες στις πλατείες με μούντζες και συνθήματα είτε –ακόμη χειρότερα– εκλογικές αυταπάτες.
Μόνο μέσα από μια βαθιά ανάλυση και αυτοκριτική για την ως τώρα πορεία μπορούμε να σχεδιάσουμε το μέλλον. Κι αυτό επείγει, γιατί οι «από πάνω» δεν περιμένουν. Οι επιθέσεις τους θα εξακολουθήσουν να ‘ρχονται κατά κύματα.
Οπως επείγει, επίσης, η έναρξη της πολιτικής ανασυγκρότησης του κινήματος. Να δούμε πως οι πολιτικές ηγεσίες στις οποίες εναποτέθηκαν ελπίδες δεν είναι παρά «μία από τα ίδια». Να συνειδητοποιήσουμε πως όπως χρειαζόμαστε άλλου τύπου αντιστάσεις, έτσι χρειαζόμαστε και άλλου τύπου οργάνωση. Πολιτική οργάνωση ταξική, που θα τραβήξει πραγματική κόκκινη γραμμή από παλιούς και νέους διαχειριστές και επίδοξους διαχειριστές του συστήματος και θα χαράξει ρότα ανατροπής.