Είναι πολλοί αυτοί που δηλώνουν ότι ψήφισαν και θα ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας ότι κάτι θα γίνει τώρα. Αυτός ο «ρεαλισμός του τώρα» είναι που φούσκωσε τόσο πολύ τα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ, ανέλπιστα και για την ηγεσία του. Γι’ αυτό και η δήλωση Τσίπρα, τη βραδιά των εκλογών, έλεγε πως η ψήφος δεν ήταν στο κόμμα, αλλά στην πρόταση για «κυβέρνηση της Αριστεράς». Αλλο αν αυτή η πρώτη δήλωση στη συνέχεια ξεχάστηκε και η ψήφος έγινε ψήφος στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (το οποίο για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων παραμένει άγνωστο).
Εδώ, όμως, δεν μας ενδιαφέρει η αισχρή προεκλογική φλυαρία και η καθημερινή πολιτική σπέκουλα των αδίστακτων ΣΥΡΙΖΑίων, αλλά εκείνο το επίπεδο κοινωνικής συνείδησης στο οποίο βρίσκουν έδαφος. Ο «ρεαλισμός του τώρα» είναι που μας ενδιαφέρει και δε θα διστάσουμε να πούμε πως πρόκειται για την πιο καθυστερημένη μορφή κοινωνικής συνείδησης, που αποτελείται από ένα κράμα ανάθεσης και χαμηλότατης απαιτητικότητας.
Η ανάθεση είναι προφανέστατη: περιμένουν από μια κυβέρνηση να τους λύσει τα προβλήματα. Οι ίδιοι περιορίζουν το δικό τους ρόλο σ’ αυτόν των ψηφοφόρων. Χτες υπήρξαν απεργοί, υπήρξαν «αγανακτισμένοι» στις πλατείες, σήμερα είναι απλώς ψηφοφόροι. Γι’ αυτό και το κάλεσμα των ΣΥΡΙΖΑίων συνδικαλιστών (με βοήθεια, ως συνήθως, από ΑΝΤΑΡΣΥΑ μεριά) για εργατική πορεία την περασμένη Τρίτη, για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων, έπεσε στο κενό και κατάφερε να μαζέψει μόνο μερικές εκατοντάδες «μυημένων» (τόση κοινωνική γείωση έχει το «ρεύμα της Αριστεράς»).
Οσο για την απαιτητικότητα, θυμίζει την… απαιτητικότητα εκείνου που θαλλασοπνίγεται και αναζητά σανίδα σωτηρίας στα… μαλλιά του. Οσοι έχουν καταλήξει στο «ρεαλισμό» του «ψηφίζω για να γίνει κάτι τώρα» αδυνατούν (συνήθως επειδή αρνούνται) να κάνουν στοιχειωδώς συνδυαστικές πολιτικές σκέψεις. Οχι μόνο ν’ αναρωτηθούν γιατί οι ΣΥΡΙΖΑίοι άρχισαν τις κωλοτούμπες από την επομένη των εκλογών, αλλά και να βάλουν κάτω τα δεδομένα και ν’ αναρωτηθούν τι δυνατότητες έχει μια αστική κυβέρνηση της καπιταλιστικής και εξαρτημένης Ελλάδας, όταν ούτε τον καπιταλισμό θέλει ν’ ανατρέψει ούτε την ιμπεριαλιστική εξάρτηση να εξαλείψει.
Στην πραγματικότητα, αυτός ο «ρεαλισμός του τώρα» δεν είναι παρά ένα είδος μυστικιστικής ελπίδας (όπως ακριβώς ο καλός χριστιανός πιστεύει ότι πεθαίνοντας θα πάει στον παράδεισο για να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή), που μόνο στο ηθικό επίπεδο διαφέρει από το «ρεαλισμό» του Βενιζέλου, του Σαμαρά, του Πρετεντέρη και όλων των υπόλοιπων αστέρων της «εθνικής υπευθυνότητας». Εκείνος που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ μ’ αυτό το σκεπτικό δεν έχει συνείδηση της πράξης του, ενώ ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Πρετεντέρης και οι όμοιοί τους είναι συνειδητοί ψεύτες, λακέδες του κεφάλαιου. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όμως, η ηθική υπεροχή δεν έχει καμιά αξία. Το πολύ να οδηγήσει σε ένα παράσημο «απορίας».
Αναζητώντας το «τώρα» στις σημερινές συνθήκες οδηγείσαι στο τίποτα. Ταυτόχρονα, διευκολύνεις την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας και τη σταθεροποίηση της αστικής πολιτικής, η οποία φορά νέες λαμπρές φορεσιές. Βοηθάς ν’ απλωθεί σύντομα ένα κύμα ακόμα πιο βαθιάς απογοήτευσης, μοιρολατρίας, παραίτησης. Γι’ αυτό και έχει ξεχωριστή σημασία, ιδιαί-τερα στις σημερινές συνθήκες, η εμμονή στην αρχή της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης. Είναι αυτή η αρχή που δημιουργεί το μόνο διακριτό πόλο.
Π.Γ.
