Οι γαλλογερμανικές σχέσεις θα πρέπει να αντέξουν τις πολιτικές διαφορές. Αυτό υποστήριξε o στενός συνεργάτης του Φρανσουά Ολάντ, Πιέρ Μοσκοβισί, λίγες ώρες πριν οριστεί υπουργός Οικονομικών της νέας κυβέρνησης της Γαλλίας. Αυτό ήταν που επιβεβαίωσε η πρώτη συνάντηση Ολάντ-Μέρκελ στο Βερολίνο, που έγινε την περασμένη Τρίτη, την ίδια μέρα με την ορκωμοσία του πρώτου. Χαμηλοί τόνοι, όρκοι υπέρ της «ανάπτυξης», που περιλάμβαναν και ολίγον… καρότο για την Ελλάδα, με υποσχέσεις για «προτάσεις» υπέρ της ανάπτυξης (αν φυσικά εξακολουθήσει ο ελληνικός λαός να αποδέχεται παθητικά τα μέτρα λιτότητας) ήταν το «γεύμα» που σερβιρίστηκε στα ΜΜΕ.
Η Μέρκελ δήλωσε χαρούμενη που θα συζητηθούν όλες οι διαφορετικές απόψεις για το πώς θα επιτευχθεί η «ανάπτυξη» και η πρώτη συνάντηση έληξε χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Την ίδια μέρα, τα οικονομικά στοιχεία που δημοσιεύονταν αποτύπωναν την ανισόμετρη ανάπτυξη ακόμα και μεταξύ των δύο ισχυρών πυλώνων στην ΕΕ. Το ΑΕΠ της Γαλλίας έμεινε στάσιμο (μηδενική αύξηση) στο πρώτο τρίμηνο του 2012, ακολουθώντας την ίδια πορεία με το τελευταίο τρίμηνο του 2011 (για το οποίο αναθεωρήθηκε προς τα κάτω η άνοδος του ΑΕΠ, από 0.2% σε 0.1%), οι δε καταναλωτικές δαπάνες σημείωσαν αύξηση μόλις κατά 0.2%, αποτυπώνοντας την αγοραστική στενότητα των νοικοκυριών. Σε αντίθεση με τη Γαλλία, το γερμανικό ΑΕΠ αυξήθηκε εντυπωσιακά για την εποχή. Η αύξηση στο πρώτο τρίμηνο του 2012 σε σχέση με το προηγούμενο του 2011 ήταν 0.5%, δηλαδή πάνω από τον μέσο όρο της τριμηνιαίας αύξησης των τελευταίων 20 ετών που κυμαινόταν στο 0.31%. Τι σημαίνει αυτό; Οτι δημιουργείται ένα χάσμα μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας, που είναι αυτό που σπρώχνει σε νέο παζάρι (αναδιαπραγμάτευση το λένε) μεταξύ των δύο ιμπεριαλιστικών κολοσσών της Ευρωζώνης. Το πού θα καταλήξει το παζάρι αυτό κανείς δε μπορεί να το γνωρίζει από τώρα. Σίγουρα, όμως, δεν υπάρχει περίπτωση να δοθούν λεφτά στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους που στενάζουν από την κρίση…
