Σε παρωδία εξελίσσεται η επιχείρηση επαναπατρισμού των ασώτων στο νεοδημοκρατικό μαντρί. Αλλοι στέλνουν επιστολές μετάνοιας, άλλοι κάνουν απλώς δηλώσεις στήριξης, άλλοι το παζαρεύουν παρασκηνιακά, ενώ η Συγγρού δημόσια δεν λέει τίποτα. Αυτή η παρωδία, όμως, που έχει πάρει τη μορφή καθημερινού σίριαλ, βοηθάει κάπως τον Σαμαρά να κρύψει το κάζο που έπαθε με την περίπτωση της Ντόρας. Είναι κάζο, γιατί εμφανίστηκε αυτός (με διαρροές συνεργατών του) να τη συμπεριλαμβάνει στο κάλεσμα για «πανστρατιά» και να εισπράττει ένα μεγαλοπρεπέστατο μητσοτακικό φτύσιμο. Ενώ αυτά τα πράγματα κανονίζονται πρώτα στο παρασκήνιο και μετά γίνονται οι δηλώσεις, ανάλογα με το αποτέλεσμα.
Τι περίμενε, δηλαδή, ο Σαμαράς; Να παραδεχτεί μια Μητσοτάκη ότι «πλήγωσε την παράταξη»; Και να το παραδεχτεί σε ποιον; Στον άνθρωπο που ο Μητσοτάκης τον πήρε νεαρό και τον έκανε υπουργό Εξωτερικών, περιβάλλοντάς τον με την εμπιστοσύνη της οικογένειας, για να τον δει στη συνέχεια να του μπήγει πισώπλατα το μαχαίρι και να του ρίχνει την κυβέρνηση στα δυόμισι χρόνια;
Γι’ αυτό και, αμέσως μετά απ’ αυτό το κάζο, δόθηκε εντολή να εξελιχθεί με μεγαλύτερη ένταση η παρωδία της επιστροφής των ασώτων και παράλληλα να πυκνώσουν τα πυρά κατά της Ντόρας, του Καμμένου και του Καρατζαφέρη. Γιατί η διεκδίκηση της αυτοδυναμίας περνά μέσα από την κοινοβουλευτική περιθωριοποίηση αυτών των τριών κομμάτων. Αν μπουν στη Βουλή Καμμένος και Καρατζαφέρης (η Ντόρα, όπως όλα δείχνουν δεν μπαίνει), η αυτοδυναμία είναι χαμένη από χέρι. Αλλά κι ο Καρατζαφέρης να μείνει έξω, αν ο Καμμένος πάρει πάνω από 5%, πάλι θα χαθεί η αυτοδυναμία. Γι’ αυτό και η Συγγρού χαρακτήρισε «αριστερό» το κόμμα του Καμμένου (!), αμέσως μόλις ο τελευταίος πέταξε την παπαριά περί συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο μόνος τρόπος για να ενεργοποιηθούν τα δεξιά ανακλαστικά του εκλογικού ακροατήριου από το οποίο προσπαθούν να μαζέψουν ψήφους και η ΝΔ και το κόμμα Καμμένου. Το ερώτημα είναι πόσες γκάφες θα κάνει ακόμα ο Καμμένος και αν ο Σαμαράς «θα προκάνει» να τους περιθωριοποιήσει όλους, όπως είναι ο διακαής του πόθος και ο βασικός προεκλογικός του στόχος.