Πριν από μερικά χρόνια είδαμε το «Ψυχή Βαθιά» του Βούλγαρη και όλοι σπαράξαμε από την δακρύβρεχτη αυτή σελίδα της ελληνικής ιστορίας, όταν… αδερφός σκότωνε αδερφό! Τώρα, με αυτήν την ταινία, ήρθε η ώρα να συλλογιστούμε πάνω στον πόλεμο και τη βία, γενικά, στα όριά της και στις αλλοιώσεις που αυτή φέρνει στον άνθρωπο σε επίπεδο ψυχικό, ηθικό, πνευματικό…
Αυτή η ταινία μυθοπλασίας επιλέγει ως χρόνο το διάστημα αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και ως τόπο ένα χωριό για τα γεγονότα της, τα οποία συνοψίζονται ως η εκδικητική συμπεριφορά «ένοπλων παρακρατικών» και η απάντηση των κομμουνιστών και ΕΑΜιτών σ’ αυτή. Ο τίτλος της ταινίας υποδηλώνει και τα δεσμά αίματος που συνδέουν όλους τους χαρακτήρες. Ακόμα μια φορά, ένα τόσο σημαντικό πολιτικό θέμα προσεγγίζεται γυμνό από την πολιτική του πλευρά. Αλλη μια φορά το θέμα αυτό δεν προσεγγίζεται ως ένα ιστορικό θέμα μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, αλλά ως φιλοσοφική αναζήτηση για τη βία, έτσι γενικά. Αλλη μια φορά, μια ταινία που προσπαθεί να εξισώσει τις αντιμαχόμενες πλευρές ως αλλοιωμένες από τη βία και αποκτηνωμένες από το μίσος για τον εχθρό, χωρίς όμως καμία αναφορά στο τι υπερασπιζόταν η κάθε πλευρά. Ακόμη μια φορά, μια ανέντιμη προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία.
Μια προσπάθεια που κάθε άλλο παρά ανεπίκαιρη είναι. Τι είναι αυτό που κυριαρχεί στην τρέχουσα προπαγάνδα; Η καταδίκη των «άκρων». Αλλά και οι προειδοποιήσεις ότι έτσι και δεν δεχτούμε την «κινεζοποίηση» που φέρνουν τα Μνημόνια, θα οδηγηθούμε σε «εμφύλιο σπαραγμό», σε αχαλίνωτες εκδηλώσεις βίας. Ο Χαραλάμπους καταθέτει την κινηματογραφική εκδοχή αυτής της προπαγάνδας, χρησιμοποιώντας όλα τα χολιγουντιανά κλισέ, μη τυχόν και ο θεατής λαθέψει κάποια στιγμή και τείνει να συμπαθήσει κάποιο από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Οσοι συγκρούονται ένοπλα είναι το ίδιο κτηνώδεις και ανήθικοι!
Ελένη Π.
