Τον ένα δρόμο τον ζούμε καθημερινά: φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, εκλογολογία και… κίνημα της πατάτας. Τα ΜΜΕ, μάστορες στην προπαγάνδα και στη μαζική πλύση εγκεφάλου, καταριούνται καθημερινά τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την ανεργία, «συμπάσχουν» με τους εργαζόμενους, «κατανοούν» τα προβλήματά τους. Λειτουργούν σαν εθνικοί εξορκιστές που αφού καταραστούν τα δαιμόνια, προτείνουν λύσεις.
Τρέξτε σαν κοπάδια ν’ αγοράσετε με το τσουβάλι τις φτηνές πατάτες. Σκεφτείτε καλά τι θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές. Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να ψηφίσετε. Προβληματιστείτε πάνω στα προεκλογικά δεδομένα. Θέλετε ένα κόμμα αυτοδύναμο ή θέλετε μια ευρύτερη συγκυβέρνηση, με Σαμαρά, με Βενιζέλο και μια εσάνς από Κουβέλη;
Κάπου-κάπου, εμφανίζεται στα ερτζιανά ο Καψής και μας θυμίζει ότι τον Ιούνη θ’ αποφασιστούν νέα μέτρα, που θ’ αφορούν το 2013 και το 2014. Κι ο Κουτρουμάνης βάζει τα παπαγαλάκια του να γράφουν σε καθημερινή βάση, ότι το φθινόπωρο το ΙΚΑ δε θα μπορεί να πληρώσει συντάξεις, γι’ αυτό είναι απαραίτητο από τώρα να σχεδιαστεί μια… μεταρρύθμιση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης.
Πού οδηγεί αυτός ο δρόμος; Στη μοιρολατρία και την υποταγή στην «κινεζοποίηση», με ενδιάμεσο σταθμό τις εκλογές, που θ’ αποτυπώσουν «τη θέληση των πολιτών». Με αποτυπωμένη αυτή τη «θέληση» θα σχηματιστεί το επόμενο σχήμα διακυβέρνησης, το οποίο απλά θα διαχειριστεί μια δεδομένη πολιτική. Δηλαδή, οι «πολίτες» καλούνται να επιλέξουν το σχήμα που θα διαχειριστεί την εξαθλίωσή τους!
Υπάρχει, όμως, και ο άλλος δρόμος. Αυτός που οδηγεί έξω από το ατομικό καβούκι. Ο δρόμος της αντίστασης και όχι της κακομοίρικης διαμαρτυρίας. Ο δρόμος της ουσιαστικής συλλογικής δράσης και όχι της καρικατούρας της. Μιας δράσης που ξέρει τι θέλει και πώς θα το κατακτήσει.
Πάνω σ’ όσα σχετίζονται μ’ αυτόν τον δεύτερο δρόμο πρέπει ν’ ανοίξει μεγάλη συζήτηση. Γιατί οι καρικατούρες συλλογικής δράσης είναι πολλές. Και αρκετές απ’ αυτές εμφανίζονται με τα λαμπερά χρώματα της αγωνιστικότητας και της αισιοδοξίας. Για να φτάσουν στο τέλος σε νέα αδιέξοδα και να παράξουν νέες απογοητεύσεις.
Η δική μας πολιτική πρόταση είναι σαφής και διαυγής. Θεωρούμε ότι η πείρα των τελευταίων χρόνων θέτει επιτακτικά επί τάπητος το ζήτημα της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης. Για να κλείσει –καταρχάς για ν’ αρχίσει να κλείνει– το τεράστιο πολιτικό κενό που έχει αποκαλύψει η κρίση. Αν πρέπει να συζητήσουμε πάνω σε κάτι είναι τα «πώς» και τα «διότι» αυτού του μεγάλου καθήκοντος.
Οι πρωτοπόροι εργάτες, ιδιαίτερα οι νεότεροι στην ηλικία, πρέπει να βάλουν στον εαυτό τους αυτό το ιστορικό καθήκον και να το φέρουν σε πέρας. Οι καιροί δεν περιμένουν και οι σημερινές γενιές φέρουν τεράστια ιστορική ευθύνη.