Η νέα ταινία του ρώσου σκηνοθέτη παρουσιάζει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που συζεί. Oταν εκείνος παθαίνει μια σοβαρή καρδιακή προσβολή, αποφασίζει να καταστήσει κληρονόμο της περιουσίας του την κόρη του, με την οποία δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις. Αντίθετα, εκείνη ανακαλύπτει με πικρία ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει το μέλλον του δικού της γιου που είναι άνεργος. Αυτή η διαπίστωση θα οδηγήσει την Ελενα στα άκρα…
Η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί οικογενειακό δράμα, αν δεν αποκαλυπτόταν για μια ακόμη φορά ότι στον πυρήνα των οικογενειακών σχέσεων –ακριβώς όπως και στην κοινωνία– βρίσκονται το κέρδος και το συμφέρον. Το συμφέρον εδώ παίρνει –ως συνήθως– τη μορφή της κληρονομιάς και όλες οι σχέσεις που αναπτύσσονται είναι προβληματικές, καθώς κάθε γονιός θέλει για κληρονόμο το δικό του παιδί. Σε μια ατομικιστική κοινωνία αυτή είναι η μοναδική εξασφάλιση των απογόνων και μπροστά σ’ αυτό το δεδομένο χάνεται κάθε ουσιαστική σχέση, σεβασμός και αγάπη. Πρόκειται για την ίδια εκείνη αλλοτρίωση που χαρακτηρίζει και παρεμβαίνει σχεδόν σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις που διαμεσολαβούνται από το οικονομικό αλισβερίσι και το κέρδος. Η σημερινή κοινωνία της Ρωσίας δεν θα μπορούσε ν’ αποτελεί εξαίρεση.
Η ταινία θέτει ζητήματα ηθικής, ενστίκτων και απληστίας και πιθανότατα δεν είναι στις προθέσεις του σκηνοθέτη να ακουμπήσει σε βάθος έννοιες όπως αυτή της οικογένειας και των οικονομικών σχέσεων που τη διέπουν. Παρά ταύτα, δεν μπορεί κανείς να μη δει πίσω από την ταινία αυτή την παρακμή και τον αμοραλισμό της σημερινής ρωσικής πραγματικότητας.
Ελένη Π.
