Την περίοδο Σημίτη, η είσοδος στην ΟΝΕ και το ευρώ είχε χαρακτηριστεί από ορισμένους δημοσιολόγους σαν «νέα μεγάλη ιδέα του έθνους». Βέβαια, η παλιά μεγάλη ιδέα, «η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» είχε πνιγεί στο αίμα και τα δάκρυα της μικρασιατικής καταστροφής και ενταφιάστηκε οριστικά την περίοδο του κατοχικού δωσιλογισμού, όταν τη σημαία της εθνικής αντίστασης σήκωσαν οι «απάτριδες» και αντι-μεγαλοϊδεάτες κομμουνιστές.
Πέρασε δεκαετία από τότε που η «νέα μεγάλη ιδέα» έγινε πράξη και οι εμπνευστές της την βλέπουν να βουλιάζει στο τέλμα της κρίσης, της αποικιοποίησης της χώρας και της «κινεζοποίησης» του λαού. Παρά ταύτα, οι ίδιοι δημοσιολόγοι και πολιτικοί προσπαθούν να δημιουργήσουν μια παραλλαγή αυτής της «νέας μεγάλης ιδέας», αμυντικού τύπου αυτή τη φορά. Εκεί που πριν υπόσχονταν ότι η ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ θα οδηγήσει σε «πραγματική σύγκλιση» με τις ευρωπαϊκές χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, κλείνοντας πονηρά το μάτι στους εργαζόμενους, τώρα λένε πως εθνικός στόχος είναι η παραμονή στο ευρώ. Γιατί μπορεί μεν η «πραγματική σύγκλιση» με τα μεγάλα μεροκάματα να μην ήρθε, όμως η έξοδος από την Ευρωζώνη θα μετέτρεπε εν μιά νυκτί, όπως λένε, όλους τους εργαζόμενους σε ρακένδυτους ζητιάνους.
Εχουν, βέβαια, μεγάλη αβάντα οι φορείς της νέας «νέας μεγάλης ιδέας» από τους υποτιθέμενους πολιτι- κούς τους αντίπαλους, οι οποίοι κινούνται στο ίδιο έδαφος (καπιταλισμός-ΕΕ-ευρώ), εγκλωβίζουν το λαό στο ψευτοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή» και προωθούν δήθεν ρεαλιστικές διαχειριστικές προτάσεις.
Και οι μεν και οι δε έχουν ανάγκη από παραμύθια που αποκοιμίζουν το λαό. Ανάγκη «αφηγήσεων», όπως αποκαλούνται τα ιδεολογικά παραμύθια στη γλώσσα των από καθέδρας κοινωνιολόγων. Ο Βενιζέλος, λόγω και ακαδημαϊκής προέλευσης, αναδεικνύεται σε πρωτομάστορα της νέας «αφήγησης» από τη μια πλευρά, ενώ η άλλη πλευρά ακόμη δεν έχει βρει ικανό ιδεολογικό εκπρόσωπο που να μπορέσει να σηκώσει στις πλάτες του τη δική της «αφήγηση», γι’ αυτό και περιορίζεται σε τσίπρες και μπαρουφάκηδες.
Ομως, η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός, οι νέοι και η φτωχολογιά, δεν χρειάζονται «αφηγήσεις», δηλαδή πολιτικά παραμύθια και ιδεολογήματα που παράγουν ψευδείς συνειδήσεις. Εκείνο που χρειάζονται είναι ένα επιστημονικά επεξεργασμένο πρόγραμμα επαναστατικής μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Κι αυτό δεν θ’ αποτελεί «αφήγηση». Θ’ αποτελεί μπούσουλα για δράση και φωτεινό σηματοδότη πολιτικής-ταξικής συσπείρωσης.
Η αστική τάξη δεν έχει μόνο την οικονομική δύναμη. Ούτε μόνο την πολιτική εξουσία, όπως αυτή εκφράζεται στο κράτος, τους θεσμούς του και τη λειτουργία τους. Εχει και την ιδεολογική εξουσία, που τη βοηθάει τα μέγιστα στην εξασφάλιση της πολιτικής ηγεμονίας. Οι διανοούμενοι και οι πιο μορφωμένοι από τους αστούς πολιτικούς παράγουν «αφηγήσεις», τα ΜΜΕ τις εκλαϊκεύουν και με πλύση εγκεφάλου προσπα- θούν να τις σφηνώσουν στα μυαλά των ανθρώπων και τα πολιτικά κόμματα (με τους πολυπλόκαμους πολιτικούς, συνδικαλιστικούς και λοιπούς μηχανισμούς τους) τις μετατρέπουν σε υλική δύναμη, σε δύναμη ενσωμάτωσης των εργατών, των εργαζόμενων, των νέων στη λογική διαχείρισης του συστήματος.
Δεν είναι δυνατόν αυτός ο τεράστιος μηχανισμός ν’ αντιμετωπιστεί με γιουρούσια ατάκτων, παρά τον ιστορικά προοδευτικό χαρακτήρα που αυτά έχουν. Η απάντηση, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να είναι συντεταγμένη σε όλα τα επίπεδα και πρωτίστως στο πολιτικό επίπεδο. Μόνο η πολιτική οργάνωση της πρωτοπόρας τάξης μπορεί να οδηγήσει και στην ιδεολογική ηγεμονία της έναντι των «αφηγήσεων».
Π.Γ.