Πέρασε ένας χρόνος χωρίς τον Γιώργο Μαλάμη. Τον σεμνό και αθόρυβο αγωνιστή, που έφυγε τόσο πρόωρα, μόλις στα 47 του χρόνια.
Γράφαμε πέρυσι, αποχαιρετώντας τον χωρίς αυτός να μπορεί να μας διαβάσει: «Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός κι αφήνει το δικό του χνάρι στο πέρασμά του από τη γη. Κι ο Γιώργος άφησε, επίσης το δικό του χνάρι. Μόνο που αυτό έμεινε ημιτελές, μετέωρο. Μεστό μεν, αλλά χωρίς να φτάσει στο τέλος εκείνο που ορίζει η κανονική διάρκεια του βιολογικού μας κύκλου (…) Ενας ευγενικός άνθρωπος με μια τρυφερή καρδιά, που όμως μπορούσε να μεταμορφωθεί σε λιοντάρι, αν έβλεπε απέναντί του την αδικία. Αυτός ήταν ο Γιώργος. Φτωχόπαιδο, από μικρός στη βιοπάλη, αλλά και από μικρός στο επαναστατικό κίνημα (…) Δεν το ΄ριξε στην καριέρα και την κονόμα (ενώ μπορούσε να το κάνει), πάλεψε με τη ζωή, συνέχισε να δίνει το παρών στους αγώνες. Νικήθηκε, αλλά έφυγε όρθιος, τίμιος και τιμημένος από συντρόφους, φίλους, συναδέλφους και –προπαντός– από τους ασθενείς του».
Τι περισσότερο να γράψουμε φέτος; Ξέρουμε ότι δεν θα του άρεσαν οι ύμνοι, γιατί υπήρξε πάντοτε ιδιαίτερα σεμνός. Πολύ πέραν του δέοντος. Σημειώνουμε και πάλι ότι ο Γιώργος είναι πάντοτε ανάμεσά μας ως σύντροφος, όχι με καμιά μεταφυσική έννοια, αλλά με την έννοια του συντρόφου που πάντοτε είχε κάτι να πει. Είμαστε σίγουροι ότι το ίδιο ισχύει και για τους συναδέλφους του, γιατρούς και νοσηλευτές, που έχουν τις δικές του μνήμες, τις δικές τους εμπειρίες από τη συνεργασία τους, που αρκετοί μας τις έχουν εκφράσει.
