Εχει καταστεί σαφές σε πάρα πολύ κόσμο –και σ’ αυτό, χωρίς να θέλουμε να ευλογήσουμε τα γένεια μας, είχε ξεχωριστή συνδρομή η παρέμβαση της «Κ»– ότι στις 20 Οκτώβρη ο Περισσός με προκλητικό τρόπο έστησε ανθρώπινη περιφρούρηση του αστικού κοινοβουλίου, διατάσσοντας σε διάταξη μάχης κρανοφόρους και ροπαλοφόρους και κλείνοντας σε λαβίδα μαζί με τα ΜΑΤ τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Ξυλοκόπησε με ιδιαίτερη βαρβαρότητα όσους πλησίασαν και αποδοκίμασαν τη στάση του, αλλά βρήκε το δάσκαλό του από τους νέους του black block. Είναι επίσης γνωστό, ότι στη συνέχεια επιδόθηκε σ’ ένα μπαράζ ψευδολογιών και προβοκατόρικων ισχυρισμών, ενώ δεν δίστασε να πετάξει το νεκρό μετά από εισπνοή χημικών μέλος του στα σκυλιά, απαλλάσσοντας πλήρως κυβέρνηση και Αστυνομία και φορτώνοντας –με τρόπο που αγγίζει τα όρια του χαφιεδισμού– το θάνατο σε εκείνους που συγκρούστηκαν με τη φρουρά των ΚΝΑΤ.
Αν γράφουμε αυτό το σημείωμα δεν είναι για να επανέλθουμε σ’ ένα θέμα εξαντλημένο από τη μεριά μας, αλλά επειδή μας έμεινε ένα μικρό υπόλοιπο. Αναφερόμαστε στη στάση της «εκτός των τειχών» –όπως θέλει να λέγεται– «αριστεράς», η οποία έκλεισε με εκπληκτικό τρόπο τα μάτια της στην αλήθεια των γεγονότων και τάχθηκε… παρά τω Περισσώ, είτε άκριτα είτε με μια κριτική εντελώς για τα μάτια. Προσέξτε, δεν μιλάμε για τις πολιτικές απόψεις των διάφορων ρευμάτων που μίλησαν για «δολοφονική επίθεση» και τα παρόμοια. Μιλάμε για την αλήθεια των γεγονότων, την οποία είτε παρέβλεψαν είτε διαστρέβλωσαν με χυδαίο τρόπο, προκειμένου να ταυτιστούν επί της ουσίας με τον Περισσό και να επικυρώσουν τα ψέματα και τις προβοκάτσιες του. Αν μιλούσαμε για τις πολιτικές τους απόψεις, τότε θ’ αναφερόμασταν στο γεγονός ότι παρέβλεψαν το κύριο πολιτικό ζήτημα: ποια ήταν η πολιτική επιλογή του Περισσού τη συγκεκριμένη μέρα, ποιον περιφρουρούσε και πώς χαρακτηρίζεται αυτή η στάση; «Ιδιοκτησιακή» και «αντιενωτική» ή αστική-κατασταλτική;
Προς τι αυτή η… επίθεση φιλίας στον Περισσό, ο οποίος μάλιστα δεν την δέχτηκε, αλλά απάντησε με ύβρεις εναντίον και αυτών που τον έγλειφαν;
Υπάρχει, βέβαια, η γνωστή θέση όλων αυτών των ομάδων ενάντια στις εκδηλώσεις λαϊκής αντιβίας, την οποία εργαλειοποιούν και χρησιμοποιούν με τρόπο ηθικολογικό και απολίτικο, αποφεύγοντας να θέσουν και σ’ αυτό το θέμα το κύριο ερώτημα. Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο, ευρύτερο, ουσιαστικότερο. Αυτές οι δυνάμεις αρνούνται να δώσουν στο κομματικό μόρφωμα του Περισσού τον αρμόζοντα ταξικό χαρακτηρισμό. Θεωρούν ότι ο Περισσός δεν είναι ένα αστικό κόμμα, αλλά ένα εργατικό κόμμα με ρεφορμιστική γραμμή. Ενα κόμμα με το οποίο επιθυμούν να συμμαχήσουν, σε μια βάση ενιαίου εργατικού μετώπου. Γι’ αυτό και οι κατηγορίες για «ιδιοκτησιακή» και «αντιενωτική» αντίληψη του Περισσού, που δεν αφορούν τον ταξική του χαρακτήρα, αλλά εκφάνσεις της πολιτικής του.
Πέρα από το γεγονός ότι η κοινωνική σύνθεση του Περισσού έχει πάψει να είναι εργατική εδώ και πάνω από δυο δεκαετίες, από πότε η κοινωνική σύνθεση ενός κόμματος καθορίζει την ταξική του φύση; Ας δοκιμάσουν, λοιπόν, να προσδιορίσουν τον ταξικό χαρακτήρα αυτού του κόμματος, ακολουθώντας τη μαρξιστική κοινωνιολογική μέθοδο. Οσο και να προσπαθήσουν δεν θα τα καταφέρουν. Γι’ αυτό και όταν βρίσκονται μπροστά σε δύσκολα διλήμματα, όπως αυτό της 20ής Οκτώβρη, θα σέρνονται σε μια πολιτική ουράς σ’ ένα αστικό κόμμα, που αποκαλύπτει το δικό τους μικροαστισμό.
Π.Γ.
