Εκτός από την άγρια καταστολή που εξακολουθεί να εφαρμόζει το καθεστώς Ασαντ στους διαδηλωτές που εξακολουθούν να κατεβαίνουν μαζικά στους δρόμους των συριακών πόλεων (ιδιαίτερα σε νυχτερινές πορείες), καθώς και το άγριο κυνηγητό των λιποτακτών, δοκιμάζει ένα ακόμα όπλο. Τις αντιδιαδηλώσεις. Την προηγούμενη βδομάδα το καθεστώς οργάνωσε μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Δαμασκού. Την τρέχουσα βδομάδα ήταν η σειρά του Αλέπο.
Κοινό χαρακτηριστικό των δύο διαδηλώσεων υπέρ του καθεστώτος ήταν η εναντίωση του κόσμου στην πιθανότητα μιας ξένης επέμβασης. Αυτό δηλαδή που ζητούν επίμονα οι αντικαθεστωτικοί (για την ακρίβεια τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, που αποτελεί το πρώτο βήμα για μια επίθεση τύπου Λιβύης) είναι που συσπειρώνει τμήματα του πληθυσμού υπέρ του καθεστώτος (Αλαουΐτες κυρίως, που αποτελούν και την «εκλεκτή φυλή» στη Συρία, μιας και σχετίζονται με την ιθύνουσα τάξη της χώρας), παρά το γεγονός ότι το τελευταίο εξαπολύει τέτοια καταστολή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ετσι, η άποψη στους κόλπους των αντικαθεστωτικών που αρνείται μια ένοπλη εξέγερση κατά του καθεστώτος (θεωρώντας ότι μπορεί να πυροδοτήσει έναν αιματηρό εμφύλιο), αλλά περιμένει την ξένη «βοήθεια», ευελπιστώντας ότι αυτή θα κάνει το καθεστώς να καταρρεύσει εν μιά νυκτί, φαίνεται πόσο βαθειά λαθεμένη είναι, αφού το ακριβώς αντίθετο γίνεται. Το καθεστώς συσπειρώνει τμήματα του πληθυσμού και συνεχίζει την καταστολή σε πανεθνικό επίπεδο. Ακόμα και η πρόταση του Αραβικού Συνδέσμου για «εθνικό διάλογο» μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης απορρίφθηκε μετά βδελυγμίας σαν «συνομωσία» από τον σύριο αντιπρόσωπο στον Αραβικό Σύνδεσμο!
