♦ Βάρκιζα τέλος (ανυπόγραφο σύνθημα στην Ηλιούπολη)
Η στήλη το έχει γράψει και άλλες φορές. Το σύνθημα είναι ανιστόρητο. Διότι η Βάρκιζα έλαβε τέλος ένα χρόνο μετά την υπογραφή της. Στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ του (επαναστατικού) ΚΚΕ, το Φλεβάρη του 1946. «Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, στις 12 του Φλεβάρη 1946, στην πρώτη επέτειο της συμφωνίας της Βάρκιζας, αφού στάθμισε εσωτερικούς παράγοντες, βαλκανική και διεθνή κατάσταση, αποφάσισε να προχωρήσει στην οργάνωση της νέας ένοπλης λαϊκής πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφηνιασμό, μέσα σε συνθήκες που η χώρα βρισκότανε κάτω από στρατιωτική αγγλική κατοχή» (Νίκος Ζαχαριάδης: «Συλλογή έργων», σελ. 464). Και να μην πιστέψει κανείς τον Ζαχαριάδη, είναι υποχρεωμένος να πιστέψει την Ιστορία. Τρία χρόνια ηρωικό ένοπλο αγώνα έδωσε ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Πολέμησε, ηττήθηκε στρατιωτικά, αλλά δεν συνθηκολόγησε. «Το όπλο παρά πόδα» ήταν το σύνθημα που έριξε ο Ζαχαριάδης, μετά τη συντεταγμένη υποχώρηση των ανταρτών και των ανταρτισσών. Κι έτρεμε το φυλλοκάρδι των αστών. Γι’ αυτό επιστράτευσαν τα Μακρονήσια, τις φυλακές, τα βασανιστήρια, τα έκτακτα στρατοδικεία, τις εκτελέσεις, σε μια προσπάθεια να λυγίσουν τον ανθό της ελληνικής εργατικής τάξης, τον ανθό της ελληνικής νεολαίας. Για ποια Βάρκιζα τσαμπουνάνε, λοιπόν, οι συνθηματογράφοι του σήμερα, που το ‘χουν πάρει σκοινί-κορδόνι; Η ντροπή της Βάρκιζας ξεπλύθηκε με το αίμα και τα μαρτύρια των κομμουνιστών, των ανταρτών, των πολιτικών εξόριστων, των φυλακισμένων, των εκτελεσμένων. Οποιος, λοιπόν, θέλει να είναι έντιμος με την Ιστορία, οφείλει να μιλήσει για την αντεπανάσταση που μετέτρεψε το ΚΚΕ από κόμμα επαναστατικό κομμουνιστικό σε κόμμα αναθεωρητικό, οπορτουνιστικό, αστικό στην εξέλιξή του. Κι έτσι, για να ‘χουμε ένα μικρό δείγμα της «νέας Βάρκιζας», ιδού ένα μικρό απόσπασμα αντεπαναστατικής διακήρυξης: «Σ’ αυτή την κρίσιμη για το κίνημα φάση, η ΚΕ του Κόμματος με τις λαθεμένες αποφάσεις της 2ης Ολομέλειας του 1946, εμμένοντας στη θέση της αποχής από τις εκλογές και προσανατολίζοντας το κόμμα στην ένοπλη πάλη, οδήγησε το κίνημα σε λαθεμένο δρόμο» (εισήγηση του Κώστα Κολιγιάννη στο 8ο συνέδριο του «Κ»ΚΕ, 1961). ‘Η μάθετε Ιστορία ή βουλώστε το.
♦ Ούτε δουλειά ούτε πτυχίο, εξέγερση και αγώνας για την αναρχία – Α (σύνθημα με σπρέι σε τοίχο της Πανεπιστημίου)
Οταν η αμορφωσιά και η αεργία μετατρέπονται σε πολιτικό πρόταγμα…
♦ Αν δεν αφήσουνε οι γέροι τις δουλειές μας, δεν αφήνουμε κι εμείς τα καφενεία τους (σύνθημα στην Καλλιθέα, δίπλα στον ηλεκτρικό, με υπογραφή ένα μαύρο αστέρι)
Ο ορισμός της πολιτικής αποτυχίας. Ακόμα και χιούμορ να ήθελε να κάνει ο συνθηματογράφος, απέτυχε παταγωδώς. Δηλαδή, το πρόβλημά του είναι που δουλεύουν οι γέροι; Αυτό γεννά την ανεργία; Και ποιος αναγκάζει τον ηλικιωμένο να δουλεύει αντί να παίζει με τα εγγόνια του ή να πίνει καφέ στο καφενείο; Δική του επιλογή είναι; Κούνια που σε κούναγε, αν πιστεύεις κάτι τέτοιο. Βάλ’ τα με τον καπιταλισμό κι άσε τις βλακώδεις… εξυπνάδες.