Από συνέντευξη της Παπαρήγα (Mega, 19.9.11), καθώς αυτή προσπαθεί να υπερασπιστεί τις απολύσεις από τον «902»: «Με συγχωρείτε το μικρό εμπορικό μαγαζί δικαιολογημένα απολύει, δεν μπορεί. Μιλάμε τώρα για τα σούπερ μάρκετ, δεν μιλάμε για ένα μικρομάγαζο που έχει έναν υπάλληλο (…) Αναδεικνύουμε το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά την ευθύνη για την ανεργία την έχουν οι καπιταλιστές, δεν την έχουν οι μικροί επιχειρηματίες, ούτε αυτοί οι οποίοι δεν ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα και είναι μισθωτοί».
Τελικά ποιους εκπροσωπεί αυτό το κόμμα, τους εργάτες ή τους λεγόμενους μικρομεσαίους; Δικαίως απολύει ένα μικρομάγαζο, διότι δεν βγαίνει! Με την ίδια λογική, δικαίως τσαλαπατούν τις εργασιακές σχέσεις, δικαίως έχουν εργάτες ανασφάλιστους, δικαίως πληρώνουν λιγότερα από τις συλλογικές συμβάσεις κ.λπ. κ.λπ. Τι υπάρχει πίσω από την αντεργατική πολιτική των «μικρομεσαίων»; Η προσπάθειά τους ν’ αντέξουν τον ανταγωνισμό από τους μεγάλους καπιταλιστές, να μην καταστραφούν. Αλήθεια, αυτή δεν είναι μια αντικειμενική διαδικασία μέσα στον καπιταλισμό;
Ασφαλώς, η Παπαρήγα έχει διαβάσει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όπου περιγράφεται αυτό το φαινόμενο, για να καταλήξουν οι Μαρξ-Ενγκελς στο συμπέρασμα ότι οι μικροαστοί είναι επαναστάτες μόνο από την άποψη του επικείμενου περάσματός τους στο προλεταριάτο. Θυμίζουμε τις σχετικές αναφορές:
Ασφαλώς, η Παπαρήγα έχει διαβάσει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όπου περιγράφεται αυτό το φαινόμενο, για να καταλήξουν οι Μαρξ-Ενγκελς στο συμπέρασμα ότι οι μικροαστοί είναι επαναστάτες μόνο από την άποψη του επικείμενου περάσματός τους στο προλεταριάτο. Θυμίζουμε τις σχετικές αναφορές:
«Οι πρώην μεσαίες τάξεις, οι μικροί βιομήχανοι, έμποροι και εισοδηματίες, οι βιοτέχνες και αγρότες, όλες αυτές οι τάξεις κατρακυλούν στο προλεταριάτο, από τη μια γιατί το μικρό τους κεφάλαιο δεν φτάνει για την επιχείρηση της μεγάλης βιομηχανίας και υποκύπτει στο συναγωνισμό με τους μεγαλύτερους καπιταλιστές, κι από την άλλη, γιατί νέοι τρόποι παραγωγής υποβιβάζουν τη σημασία της επαγγελματικής τους δεξιοτεχνίας. Ετσι το προλεταριάτο στρατολογείται από όλες τις τάξεις του πληθυσμού (…)
Απ’ όλες τις τάξεις που σήμερα βρίσκονται αντιμέτωπες με την αστική τάξη, μόνο το προλεταριάτο είναι τάξη αληθινά επαναστατική. Οι υπόλοιπες τάξεις χάνονται κι εξαφανίζονται από τη μεγάλη βιομηχανία, ενώ το προλεταριάτο είναι το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της. Οι μεσαίες τάξεις, ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορας, o βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί πολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σαν μεσαίες τάξεις και να σωθούν απ’ τον αφανισμό. Δεν είναι λοιπόν επαναστατικές αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές, γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας. Αν είναι επαναστατικές, είναι σχετικά με το επικείμενο πέρασμά τους στο προλεταριάτο, και τότε δεν υπερασπίζουν τα σημερινά, αλλά τα μελλοντικά τους συμφέροντα, εγκαταλείπουν τη δική τους άποψη για να πάνε με την άποψη του προλεταριάτου».
Υπερασπίζοντας τους εκπροσώπους της μικρής κεφαλαιοκρατίας, που χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία με όρους υπερεκμετάλλευσής της, ο Περισσός πιστοποιεί ότι αποτελεί κόμμα στυλοβάτη του καπιταλιστικού συστήματος. Κόμμα που εγκλωβίζει εργαζόμενους σε μια διαχειριστική λογική και που τους οδηγεί σε συμμαχία με εκπροσώπους της μικρής αστικής τάξης, η οποία κάθε άλλο παρά αντικαπιταλιστική είναι ή έχει όραμα τον κομμουνισμό.
ΥΓ: Περιττεύει να θυμίσουμε στους ηγέτες του Περισσού τη θεωρητική ανάλυση του Λένιν, στηριγμένη στο «Κεφάλαιο» του Μαρξ, για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή, που αναπαράγει τον καπιταλισμό σε όλο και πιο διευρυμένη κλίμακα.
Π.Γ.
