Το δεύτερο μπλομπάστερ του καλοκαιριού (μετά την «Εκδίκηση των Σιθ» του Τζορτζ Λούκας) έχει ήδη αρχίσει να προβάλλεται στις αίθουσες από την περασμένη Τετάρτη.
Το ομώνυμο βιβλίο του βρετανού Χέρμπερτ Τζορτζ Ουέλς, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1898, ενέπνευσε ήδη άλλες δύο ταινίες, συν τη γνωστή ραδιοφωνική εκπομπή του Ορσον Ουέλς το 1938, κατά τη μετάδοση της οποίας εκατομμύρια Αμερικανών πανικοβλήθηκαν, εξαιτίας της υποτιθέμενης εισβολής Αρειανών στον πλανήτη μας!
Εννοείται ότι η ταινία του Σπίλμπεργκ απέχει πολύ από την ιστορία που αφηγείται ο Χ. Τζ. Ουέλς, καθώς τοποθετείται στη σύγχρονη εποχή, όμως ούτως ή άλλως το όποιο σενάριο είναι εντελώς υποβαθμισμένο μπρος στον καταιγισμό των οπτικών εφέ, που αποτελούν το άλφα και το ωμέγα αυτής της παραγωγής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ενημερωτικό φυλλάδιο της εταιρίας διανομής αναφέρεται ότι πρώτα γυρίστηκαν οι σκηνές δράσης και κατόπιν μπήκαν οι διάλογοι!
Δεν έχει, λοιπόν, νόημα να αναφερθεί κανείς στην έτσι κι αλλιώς ανόητη υπόθεση της εισβολής εξωγήινων στη Γη (καμιά σχέση με την παρεμφερή πανέξυπνη ταινία του Τιμ Μπάρτον «Mars Attacks»). Αν με δυο λόγια θέλει να χαρακτηρίσει κανείς τον «Πόλεμο των κόσμων» απλώς θα σημειώσει ότι δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από ένα ανελέητο συνεχές σφυροκόπημα των αισθήσεων του θεατή, με το πάτωμα της αίθουσας να σείεται από το dolby surround και τη μουσική του Τζον Ουΐλιαμς να υποβάλλει τον τρόπο.
Τώρα, το αν αυτή η ταινία κόστισε 250 εκατ. δολάρια (52 περισσότερα από τον «Τιτανικό») και είναι η ακριβότερη παραγωγή όλων των εποχών, μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Βλέποντάς την αναρωτιόμουν: υπήρξαν άραγε τύποι σαν τον Σπίλμπεργκ ποτέ τους έστω και λίγο (ή για λίγο) διανοούμενοι; Διότι, αν εξαιρέσει κανείς τις επιλεκτικές του ευαισθησίες (βλέπε «Λίστα του Σίντλερ»), ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας τεχνοκράτης μιας βιομηχανίας που απλώς αντί να πουλάει όπλα ή σάλτσες πουλάει παραμύθια και όνειρα.
Ελένη Σταματίου
